6 Ιουνίου 1944 – «D-Day» – Η απόβαση στη Νορμανδία (συγκλονιστικά videos)

«D-Day»: H μεγαλύτερη μέρα του πολέμου

 

Τρίτη, 6 Ιουνίου 1944, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Το BBC διακόπτει το πρόγραμμά του και μεταδίδει τους στίχους από ένα ποίημα του Βερλέν: «Οι βαθιοί αναστεναγμοί των βιολιών του φθινοπώρου λαβώνουν την καρδιά μου με μια μονότονη μελαγχολία». Την ίδια ώρα βρετανοί και αμερικανοί αλεξιπτωτιστές προσγειώνονται ανάμεσα στους ποταμούς Ορν και Ντιβ και στη χερσόνησο Καταντέν της Γαλλίας. Αεροπλάνα της RAF βομβαρδίζουν τις συστοιχίες πυροβολικού που βρίσκονται πλησίον των ακτών. Λίγες ώρες περνάνε και οι γερμανοί στρατιώτες δύσπιστα αντικρίζουν μια αρμάδα από συμμαχικά πλοία να ξεπροβάλλει μέσα από την πρωινή πάχνη. Στις 6.30 το πρωί κύματα από συμμαχικούς στρατιώτες αρχίζουν να καταφθάνουν στις ακτές της Νορμανδίας. H «μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου» έχει αρχίσει.

 

Πέθανε η Miep Gies,η γυναίκα που απέκρυψε την Άννα Φρανκ

Miep Gies – Απόκρυψε την Άννα Φρανκ – Πεθαίνει στα 100!

Ιανουαρίου 12, 2010

Πηγή: By Associated Press Writer Arthur Max, – Mon Jan 11, 9:40 pm ET (http://israelyesgr.wordpress.com)

Amsterdam, Ολλανδία – Miep Gies, η γραμματέας γραφείου που αψήφησε τους Ναζί κατακτητές, έκρυψε την Άννα Φρανκ και την οικογένειά της για δύο χρόνια και έσωσε το ημερολόγιο της εφήβου, πέθανε, είπε το μουσείο της Άννας Φρανκ.  Ήταν 100 ετών.

 Η Gies ήταν η τελευταία από τους λίγους μη-Εβραίους που εφοδίασαν με τρόφιμα, βιβλία και ευθυμία στο μυστικό δωμάτιο πίσω από το Ολλανδικό κανάλι στην αποθήκη όπου η Άννα, οι γονείς της, η αδελφή της και τέσσερις άλλους Εβραίους, τους έκρυψε για 25 μήνες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Hitler’s Remains Were Destroyed on KGB Orders – Bloomberg.com (Τα λείψανα του Χίτλερ καταστράφηκαν με διαταγές της Κα-Γκε-Μπε)

http://www.bloomberg.com/apps/news?pid=20601100&sid=afB_Zuasc4H8

Hitler’s Remains Were Destroyed on KGB Orders, Interfax Reports

By Lucian Kim

Dec. 7 (Bloomberg) — Adolf Hitler’s remains were burned and dumped into an East German river by Soviet agents 25 years after the end of World War II, Interfax reported, citing Vasily Khristoforov, the Federal Security Service’s chief archivist.

The remains of Hitler, his companion Eva Braun and the family of Nazi propaganda chief Joseph Goebbels were destroyed in April 1970 on the secret orders of then-KGB chief Yuri Andropov, the Russian news agency said today. Andropov went on to become Soviet leader from 1982 until his death in 1984.

The Soviets were concerned that graves of Third Reich leaders might one day attract Nazi sympathizers, Interfax said. The remains were burned and dumped into the Biederitz River, outside the eastern city of Magdeburg, according to the news service.

The Soviet army moved the bodies from near Rathenow, west of Berlin, and reburied them at a garrison in Magdeburg in 1946, Interfax said. When the facility was returned to the East German government in 1970, Andropov decided to destroy the remains. Fragments of Hitler’s skull and jawbone are still in Russia, according to Interfax.

To contact the reporter on this story: Lucian Kim in Moscow at lkim3@bloomberg.net

Last Updated: December 7, 2009 11:59 EST

Ολοκαύτωμα – Πολύ σκληρό και θλιβερό video – Παρακαλώ απομακρύνετε τα παιδιά από την οθόνη

Επιχείρηση Γοργοπόταμος – Ο ρόλος της Βρετανικής Αποστολής πάνω στα ελληνικά βουνά – του Διονύση Κονταρίνη (Νέα Υόρκη)

Οι Ιταλοί ανακατασκεύασαν την γέφυρα που λειτούργησε ξανά σε 5 εβδομάδες, συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1943. Ανέλαβαν οι ίδιοι την φρούρησή της Γέφυρας, αλλά στην συνέχεια ανέλαβαν την φύλαξη της οι Γερμανοί , διότι δεν είχαν πλέον  εμπιστοσύνη στους Ιταλούς. Οι  Γερμανοί φεύγοντας ανατίναξαν ξανά την Γέφυρα στις 13 Οκτώβρη του 1944 .  Η νέα γέφυρα ανακατασκευάστηκε το 1948.

Γράφει ο Διονύσης Ε. Κονταρίνης  Νέα Υόρκη Νοέμβρης του 2009

 Τη νύχτα της 25^ης Νοεμβρίου του 1942, ακριβώς πριν από 67 χρόνια, κλιμάκιο Άγγλων σαμποτέρς  με επικεφαλής τον ταγματάρχη Έντυ Μαγερ, που είχανε πέσει με αλεξίπτωτα στην περιοχή της Γκιώνας την 1^η Οκτωβρίου, με την συμμετοχή ομάδων ανταρτών του ΕΛΑΣ υπό τον Άρη Βελουχιώτη και του ΕΔΕΣ υπό τον Ναπ. Ζέρβα, ανατίναξαν την σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοπόταμου. Οι συνέπειες γιά την Γερμανία και ιδιαίτερα γιά την στρατιά του Ρόμμελ στην Αφρική υπήρξαν ανυπολόγιστες, αφού έτσι έκλεισε γιά μεγάλο διάστημα η κυριώτερη οδός ανεφοδιασμού των στρατευμάτων του Africa Corp.

Το ιστορικό της ανατίναξης της γέφυρας οποσδήποτε είναι πλέον γνωστό με όλες τις λεπτομέρειές του, παρ΄όλες τις παρεμβάσεις που κατά καιρούς αποτολμήθηκαν προκειμένου να διαστρευλωθεί η αλήθεια και να μειωθεί η καθοριστική συμμετοχή του ΕΛΑΣ.

Πέρα απ΄όλα αυτά το πρωινό της 26^ης Νοεμβρίου του 1942 η ανατίναξη ήτανε ένα γεγονός που συνεκλόνησε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη και καταγράφτηκε στην Ιστορία.  Τι έγινε όμως από κει και πέρα; Ποιός ο λόγος να παραμείνουν οι Αγγλοι πάνω στα βουνά; Ποιός θα ήτανε ο ρόλος τους εκεί πάνω, ανάμεσα στις αντάρτικες δυνάμεις και των δύο παρατάξεων; Σε τι θα βοηθούσε η παρουσία τους εκεί; Με ποιού το μέρος θα τοποθετούσαν, όχι μόνο τον εαυτό τους αλλά και τις ενισχύσεις που τυχόν θα αποστέλονταν από την Μέση Ανατολή;

Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου και η μετέπειτα παραμονή των Άγγλων στα βουνά, υπήρξαν το καθοριστικό σημείο γιά την εξέληξη της Εθνικής Αντίστασης και την τύχη της Ελλάδας. Και είναι αυτά που σημάδεψαν ανεξίτηλα την μεταπολεμική πορεία της.

Είναι γεγονός πως όταν στο στρατηγείο του Καϊρου αποφασίστηκε και σχεδιάστηκε η επιχείρηση «Γοργοπόταμος,» είχε προβλεφθεί και σχεδιαστεί, οποσδήποτε  και η επιστροφή του κλιμακίου αυτού από κάποια ελληνική ακτή αφού τελείωνε η επιχείρηση και ειδοποιείτο σχετικά το στρατηγείο. Όπως επίσης είναι γεγονός ότι το στρατηγείο του Καϊρου δεν είχε ακριβή εικόνα του αντιστασιακού αγώνα που διεξήγετο την συγκεκριμένη περίοδο στα ελληνικά βουνά. Κι΄ακόμη πιό ανακριβής ήταν η εικόνα που είχαν γιά τον ΕΛΑΣ, του οποίου εγνώριζαν την ύπαρξη αλλά αγνοούσαν την δύναμή του. Γνώριζαν φυσικά πως στην περιοχή του Βάλτου της Ηπείρου είχε κάμει πριν λίγο καιρό την εμφάνησή του ο Ζέρβας. Και τούτο το εγνώριζαν διότι ήσαν αυτοί, οι ίδιοι οι Άγγλοι, που με εκβιασμό και απειλές τον είχαν αναγκάσει να βγει στο βουνό. Όχι τόσο γιά να ενοχλεί τους Γερμανοϊταλούς, αλλά περισσότερο γιά αντιπερισπασμό στο εαμικό κίνημα.

Σ΄αυτόν λοιπόν, τον Ζέρβα, μοιραία στηρίχτηκαν οι Άγγλοι και στον πράκτορά τους στην Αθήνα τον Σεφεριάδη, ο οποίος όμως δεν είχε καμμιά συγκεκριμένη επαφή με τον αρχηγό του ΕΔΕΣ. Έτσι το κλιμάκιο των Άγγλων σαμποτέρς αλλά και το στρατηγείο του Καϊρου δεν είχαν κανένα συγκεκριμένο στοιχείο που θα βρουν τους ανθρώπους που υποτίθεται θα έπρεπε να τους περιμένουν πάνω στα ελληνικά βουνά.

Το τι έγινε κείνο το βράδυ της 1^ης Οκτωβρίου του 1942 στην περιοχή της Γκιώνας είναι γνωστά. Όπως γνωστα είναι και τα αποτελέσματα αφού η έλλειψη συντονισμού στοίχησε την απώλεια πολύτιμου χρόνου και παρ΄ολίγο να ναυαγήσει και αυτή τούτη η επιχείρηση.

Στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου, ο Ζέρβας δεν ήταν σε θέση να παρατάξει περισσότερους από 60 άνδρες κι΄αυτούς ανέτοιμους γιά μιά τόσο σημαντική επιχείρηση. Απόδειξη τούτου ότι κατά την διάρκειά της και ενώ το όλο εγχείρημα της ανατίναξης βρισκόταν στο πλέον κρίσιμο σημείο, οι άνδρες του Ζέρβα δεν κατάφεραν να εξουδετερώσουν το ιταλικό φυλάκιο στη νότια πλευρά της γέφυρας και η κατάσταση σώθηκε με την επέμβαση των εφεδρικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ. Άλλωστε η ολική δύναμη του ΕΔΕΣ τότε δεν ξεπερνούσε τους τριακόσιους άνδρες. Ένας αριθμός που δεν ήταν δυνατόν να εμπνέυσει καμμιά επμιστοσύνη στους Άγγλους – και ιδιαίτερα η ανύπαρκτη μαχητική τους ικανότητα – όχι μόνο γιά την επιχείρηση του Γοργοπόταμου αλλά ακόμη και γιά το μέλλον. Εξ άλλου ο περιορισμένος χώρος της περιοχής όπου εκινείτο ο Ζέρβας αλλά και ο έλεγχος των γύρω περιοχών από τις πολυάριθμες δυνάμεις του ΕΛΑΣ, δεν άφηνα γιά τον Ζέρβα πολλά περιθώρια στρατολογίας.

Αντίθετα, ο ΕΛΑΣ διέθετε μιά αριθμητική δύναμη ορισμένων χιλιάδων μαχητών, οι οποίοι κάτω από την αυστηρή καθοδήγηση του Άρη Βελουχιώτη αλλά και άλλων εμπείρων αξιωμτικών και καπεταναίων, είχαν αναδειχθεί σε φοβερούς πολεμιστές, γνώστες ιδιαίτερα του ανταρτοπολέμου. Παράλληλα οι περιοχές που ήλεγχε το αριστερό κίνημα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ο ΕΛΑΣ, ήσαν πάρα πολλές. Ρούμελη, Θεσσαλία, ένα μέρος της Ηπέιρου, Μακεδονία, Θράκη αλλά και τα νησιά ήσαν κάτω από τον έλεγχο των αριστερών δυνάμεων. Εξ΄άλλου σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας το ΚΚΕ είχε καταφέρει όχι μόνο να εντάξει στις τάξεις του το μεγαλύτερρο μέρος του λαού,                                                αλλά είχε οργανώσει και οχυρώσει συνοικίες στις οποίες οι Γερμανοί δεν τολμούσαν να πατήσουν. Είναι γεγονός ότι την περίοδο που το κλιμάκιο των Άγγλων βρισκόταν στην Ελλάδα, η χώρα ολόκληρη είχε κλειστεί σε μιά κομμουνιστική αγκαλιά.

Ο Μάγερ και ο Γκουντχάουζ θα είναι οι πρώτοι που θα έχουν μιά πλήρη και αντικειμενική εικόνα της πραγματικότητας, που επικρατούσε τότε στα ελληνικά βουνά. Και φυσικά είναι μέσα στα καθήκοντά τους να ενημερώσουν το Κάϊρο και να ενημερωθεί κατά συνέπεια και το Λονδίνο. Είναι η στιγμή που ο Τσώρτσιλ θα νοιώσει πως θα πρέπει να ετοιμαστεί γιά κάποια δυναμική επέμβαση στην Ελλάδα κάποια στιγμή στο εγγύς μέλλον.

Στα σχέδια του Τσώρτσιλ, πολύ πριν από την διάσκεψη της Γιάλτας, εκεί που τόσο αναίσχυντα μοιράστηκαν πάνω σ΄ένα κομμάτι χαρτί ο κόσμος και η τύχη του, η Ελλάδα είχε κληρωθεί στην κυριαρχία της Αγγλίας, με έναν πολιτικοστρατωτικό έλεγχο πάνω της. Γιά να γίνει όμως αυτό το σχέδιο μιά πραγματικότητα  έπρεπε με κάθε τρόπο να απαλλαγεί η Ελλάδα από τον κομμουνιστικό κλειό. Με οποιοδήποτε τρόπο. Και πάνω σ΄αυτό το σχέδιο ο Τσώρτσιλ δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα. Και την απόφασή του αυτή θα την δείξει δυό χρόνια αργότερα, στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του ’44.

Γιά την ώρα ξέρει πως το τέλος του πολέμου είναι ακόμη μακρυά και το μόνο που χρειάζεται είναι ένα γερό «μάτι» πάνω στα βουνά της Ελλάδας και πλάϊ στον Άρη Βελουχιώτη και τους αντάρτες του, με ό,τι αυτό μπορεί να αποφέρει. Και τούτο το μάτι είναι ο αρχηγός της αποστολής των σαμποτέρς, ο Έντυ Μάγερ.

Ο Μάγερ θα ανταποκριθεί τέλεια στο ρόλο που θα του ανατεθεί γιά την παρεμπόδιση του έργου του ΕΛΑΣ πάνω στα βουνά. Σε μυστική του έκθεση με την κωδική ένδειξη Χ.85-L.S. της 12^ης Αυγούστου 1943 προς το στρατηγείο του Καϊρου, θα γράψει. «Σύμφωνα με τις τελευταίες οδηγίες σας, έδωσα εντολή στους Άγγλους και Έλληνες πράκτορες, που εργάζονται κάτω από την διοίκησή μου, να τορπιλίσουν το έργο του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και να εμποδίσουν την σταθεροποίηση των θέσεών τους που θα οδηγούσε σε εξασφάληση μιάς δεσπόζουσας επιρροής των στην Ελλάδα…» Στην ίδια έκθεση ο Μάγερ λίγο πάρα κάτω γράφει. « Η πολιτική και στρατιωτική Οργάνωση του ΕΔΕΣ παρουσιάζει αξιοσημείωτη πρόοδο.Είναι επιβεβλημένο να του χορηγηθεί πολεμικό υλικό και να τον ενισχύσουμε ηθικά. Κατά την γνώμη μου η Οργάνωση αυτή θα μας είναι χρήσιμη αφ΄ενός σαν αντιστάθμισμα προς τον ΕΛΑΣ και αφ’ ετέρου, όταν θα έχει ενισχυθεί, θα μπορεί ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί εναντίον του. (του ΕΛΑΣ) Μία ημέρα θα καταστεί αναγκαίο να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ…»  (Μεγάλες αντιθέσεις της εποχής μας. Ζακ Ντε Λωναί. Λωζάννη 1967)

Παρ’ όλα αυτά ο Μάγερ θα αποτολμήσει να δει κάποια στιγμή το δίκιο του αριστερού κινήματος και σ’ ένα από τα σημειώματά του προς την κυβέρνηση του Λονδίνου θα προσπαθήσει να μιλήσει «….γιά ζήτημα δημοψηφίσματος μετά τον πόλεμο σαν καθολικό αίτημα των αντιστασιακών.» Αυτό θαν είναι το τέλος του σαν αρχηγός της Βρεττανικής Αποστολής στην Ελλάδα.

Πολύ σύντομα ο Μάγερ θα αντικατασταθεί από τον Κρις Γουντχάουζ όταν θα θελήσει να δείξει ευαισθησία και τιμιότητα προς τους μαχητές του ΕΛΑΣ αρετές που δεν συμβιβάζονται με τις απαιτήσεις και τους σκοπούς του Τσώρτσιλ. Γιατί ο Τσώρτσιλ έχει ήδη αρχίσει να σχεδιάζει την ένοπλη επέμβαση στην Ελλάδα.

Ο Γουντχάουζ υπακούοντας στις προσταγές του Λονδίνου θ΄αρχίσει να κινεί τα νήματα γιά τον αλληλοσπαραγμό των ανταρτών των δύο παρατάξεων, πολύ πιό δυμναμικά από τον Μάγερ. Ο ίδιος σε διάλεξή του, που έδωσε το 1958 στο Μόναχο θα μιλήσει καθαρά «…γιά την διπλή πολιτική της αγγλικής κυβερνήσεως στηνβ Ελλάδα και το πόσο μοιραία υπήρξε η πολιτική αυτή γιά την τύχη της χώρας μετά τον πόλεμο.»

Ο ΕΛΑΣ και γενικά το αριστερό κίνημα στην Ελλάδα στερούμενο μιάς ικανής πολιτικής ηγεσίας θα πέσει σε όλες τις παγίδες, που θα φροντίσει έντεχνα να στήσει ο Γουντχάουζ. Ο Ζέρβας απλά θα δεχτεί να παίξει το παιγνίδι των Άγγλων. Ουσιαστικά ο Εμφύλιος έχει ήδη αρχίσει. Όμως οι Άγγλοι συνεχίζουν να προετοιμάζονται γιά το μεγάλο χτύπημα που θα δοθεί μετά την απελευθέρωση της χώρας. Ο Δεκέμβριος και ο Εμφύλιος πρέπει να προετοιμαστούν έντεχνα και με κάθε λεπτομέρεια. Και οι τελευταίες αυτές λεπτομέρειες θα συμπληρωθούν δυό χρόνια αργότερα στο Συνέδριο του Λιβάνου.

Η παρουσία των Άγγλων ανάμεσα στους αντάρτες μετά την επιχείρηση του Γοργοπόταμου θα μπορούσε να πει κανείς ότι όχι μόνο δεν ωφέλησε αλλά έβλαψε συνολιά την υπόθεση της Αντίστασης. Και μάλιστα την έβλαψε πάρα πολύ. Φυσικά και οποσδήποτε αυτό ήταν μέσα στα σχέδια των Άγγλων.

Από τις ενισχύσεις που κατά καιτρούς έφταναν πάνω στα βουνά από το στρατηγείο του Καϊρου ο ΕΛΑΣ δεν βοηθήθηκε καθόλου. Οι απαιτήσεις του Άρη Βελουχιώτη γιά πολεμική ενίσχυση δεν υλοποιήθηκαν ποτέ. Αντίθετα στον Ζέρβα δόθηκε άφθονο πολεμικό υλικό, όχι φυσικά γιά να ενοχλήσει με κάποιες επεμβάσεις τον καταχτητή αλλά οποσδήποτε γιά να χρησιμοποιηθούν την κατάλληλη στιγμή ενάντια στον ΕΛΑΣ.

Είναι γνωστό ότι οι άντρες του Ζέρβα ήσαν μισθοφόροι των Άγγλων και μάλιστα ο μισθός τους εκαταβάλετο σε χρυσές λίρες Αγγλίας. Αντίθετα οι άντρες του Άρη έδωσαν αναρίθμητες μάχες ενάντια στο καταχτητή με οπλισμό όχι μόνο περασμένης τεχνολογίας αλλά και πρωτόγονο. Ξυπόλητοι, γυμνοί και πεινασμένοι πολεμούσαν τους Γερμανοϊταλούς ασταμάτητα. Σκοπός και ιδανικό τους η απελευθέρωση της χώρας από τον καταχτητή και όχι οι λίρες της Αγγλίας.

Εν τω μεταξύ, μετά την επιχείρηση στον Γοργοπόταμο μέσα στους στρατούς κατοχής επικρατεί η αντίληψη ότι η επόμενη επιχείρηση θα είναι οποσδήποτε κάποια απόβαση των συμμαχικών δυνάμεων στα Βαλκάνια. Και φυσικά σαν πιό πιθανό σημείο υπολογίζεται η Ελλάδα. Όμως η συντριβή των Γερμανών στο Στάλινγκραντ και η αιχμαλωσία της στρατιάς του Φον Πάουλους θα υποχρεώσει το στρατηγείο του Καϊρου να αναθεωρήσει τα σχέδια του.Ο κίνδυνος της καθόδου των Ρώσσων προς την Ευρώπη υποχρεώνει τους Αγγλοαμερικάνους  σε αλλαγή σχεδίων. Η επόμενη απόφαση θα είναι Γαλλικές ακτές, Νορμανδία. Επομένως το ελληνικό αντάρτικο κίνημα παύει πλέον να έχει κάποια πρωταρχική σπουδαιότητα και να παίζει κάποιο ρόλο ανάγκης γιά τις μετέπειτα πολεμικές εξελήξεις. Στον Τσώρτσιλ απομένει η ευκαιρία να κινηθεί άνετα γιά την διάλυσή τους ακόμη και με στρατιωτική επέμβαση αν χρειαστεί.

Τον Ιούλιο του 1943 οι συμμαχικές δυνάμεις θα αποβιβαστούν στην Σικελία. Δυό μήνες αργόυτερα η Ιταλία θα συνθηκολογήσει. Το ένα σκέλος του φασισμού σβύνει πλέον οριστικά.

Ο πόλεμος σε λίγο θα τελειώσει. Κι ο Τσώρτσιλ θα στραφεί πλέον ανενίχλητος να προετοιμάσει τον ματωμένο Δεκέμβρη και στην συνέχεια τον Εμφύλιο. Η Ελλάδα γιά μιά ακόμη φορά θα πέσει θύμα των συμφερόντων αυτών που τόσο αφελώς πίστευε παντοτε σαν «συμμάχους» και «φίλους» της.

Διονύσης Ε.Κονταρίνης

denniskontarinis@yahoo.com

patrinos12@hotmail.com

http://eftanhsa.blogspot.com

http://hellascafe.blogspot.com                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

 

Επίσκεψη του Χίτλερ στη Γδύνια (Gotenhafen) της Πολωνίας (20-9-1939) (video)

Αφορμή για εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία δεν υπάρχει και οι Ναζί αποφασίζουν να την δημιουργήσουν. Οι άνδρες της SS παίρνουν 150 κρατούμενους από το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, τους μεταφέρουν στον συνοριακό σταθμό διαβιβάσεων του Γκλάιβιτς και τους ντύνουν με πολωνικές στολές. Αμέσως μετά τους υποχρεώνουν να καταπιούν δηλητήριο, πυροβολούν τα πτώματα, προξενούν μικρές καταστροφές στον σταθμό, ώστε να φαίνεται ότι δέχτηκε επίθεση. Στον ασύρματο του σταθμού ένας άνδρας των SS ουρλιάζει στα Πολωνικά ότι τα στρατεύματα της Πολωνίας πρόκειται να εισβάλουν στην Γερμανία. Ο διοικητής του σταθμού συνταγματάρχης Στάινμετς αρχικά δοκιμάζει να αντισταθεί στην απάτη, αλλά οι SS του απαντούν με ένα «Fuhrerbefehl!» (διαταγή του Φύρερ). Μετά τη λήψη και σχετικών φωτογραφιών, οι SS αποχωρούν.

Με αυτό τον τρόπο ο Χίτλερ μπορεί πλέον να αναγγείλει επίσημα, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, στο Ράιχσταγκ ότι οι Πολωνοί προσπάθησαν την προηγούμενη να εισβάλουν στο Γερμανικό έδαφος και ότι η Βέρμαχτ ανταποδίδει τα πυρά που δέχτηκε στις 5:45 το πρωί. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική. Ο Χίτλερ έχει διατάξει την επίθεση κατά της Πολωνίας από τις 31 Αυγούστου. Η Βέρμαχτ, με βάση λεπτομερές σχέδιο που κατάρτισαν ο Βάλτερ φον Μπράουχιτς και το Επιτελείο του, με το κωδικό όνομα Fall Weiss (λευκό σχέδιο), επιτίθεται από ξηράς, θαλάσσης και αέρος στην Πολωνία. Είναι 1 Σεπτεμβρίου 1939 και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1939 ο Χίτλερ επισκέπτεται την παραθαλάσσια πόλη Γδύνια, την οποία μετονόμασε σε Gotenhafen. Πολύ σύντομα το λιμάνι μετατράπηκε σε πανίσχυρη βάση του Γερμανικού στόλου.

Πηγές:
wikipedia
http://www.gotenhafen.pl

Κατηγορίες για 58 δολοφονίες Εβραίων απαγγέλθηκαν σε πρώην μέλος των SS – Για σφαγή του 1945 – in.gr

18/11/2009

Associated Press

Από στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αυστρία

Βιέννη

Γερμανικό δικαστήριο απήγγηλε έναν 90χρονο, ύποπτο για συμμετοχή στα SS κατηγορίες για 58 δολοφονίες Εβραίων που δούλευαν σε καταναγκαστικά έργα, δήλωσαν αξιωματούχοι. Ο άνδρας κατηγορείται ότι δολοφόνησε τους εργάτες στο Ντόιτς Σούτσεν, ένα χωριό της ανατολικής Αυστρίας, στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το δικαστήριο δεν έδωσε πληροφορίες για τον άνδρα εκτός από το ότι πρόκειται για έναν συνταξιούχο από το Ντούισμπουργκ. Σύμφωνα με τον δημόσιο κατήγορο, στις 29 Μαρτίου του 1945, ο κατηγορούμενος, μαζί με άλλα άτομα, μετέφεραν τουλάχιστον 57 εβραίους που δούλευαν σε καταναγκαστικά έργα, σε ένα δάσος, «όπου παρέδωσαν τα πολύτιμα αντικείμενά τους και γονάτισαν δίπλα σε έναν τάφο». Ο κατηγορούμενος και άλλα μέλη των SS πυροβόλησαν από πίσω τους Εβραίους, συνέχισε ο δημόσιος κατήγορος. Ο 90χρονος κατηγορείται ότι την ίδια μέρα πυροβόλησε άλλον ένα εβραίο που δεν μπορούσε να περπατήσει κατά τη διάρκεια παρέλασης. Ο ομαδικός τάφος βρέθηκε το 1995. Οι Αρχές οδηγήθηκαν στον 90χρονο από έναν Αυστριακό φοιτητή, ο οποίος μελετούσε τη σφαγή. Newsroom ΔΟΛ

Η Μάχη της Αγγλίας (Blitzkrieg)

Από τις 7 Σεπτεμβρίου 1940 και επί 57 συναπτές νύχτες η γερμανική Luftwaffe βομβάρδιζε ανελέητα το Λονδίνο. Παρ’ όλα αυτά ο κόσμος αντιμετώπιζε με στωικότητα την κατάσταση, το μετρό είχε μετατραπεί σε καταφύγιο, τα μνημεία προστατεύθηκαν – όσο ήταν δυνατόν – με σακιά άμμου και τα παιδιά (πολλά από τα οποία είχαν μείνει ορφανά) με πολλές μητέρες φυγαδεύτηκαν στην επαρχία, προκειμένου να διαφύγουν τον κίνδυνο. Η Αγγλία για ένα μεγάλο διάστημα είχε ολομόναχη φορτωθεί στους ώμους της όλο το βάρος του πολέμου.

Ο βομβαρδισμός συνεχίστηκε και σε άλλες πόλεις της Αγγλίας μέχρι τις 10 Μαΐου 1941, ενώ ο αριθμός των αμάχων νεκρών ανέβηκε στις 43.000 και οι πόλεις, συμπεριλαμβανομένης και της πρωτεύουσας, σωριάστηκαν σε ερείπια.Ο βομβαρδισμός αυτός ονομάστηκε από τους Γερμανούς «Πόλεμος Αστραπή» (Blitzkrieg). To 1944 θα υπάρξει δεύτερος γύρος βομβαρδισμών του Λονδίνου, με τις φοβερές βόμβες V-1 και V-2, που θα κοστίσουν τη ζωή σε 8.938 αμάχους.

Παρ’ όλα αυτά, το όνειρο του Χίτλερ να βάλει πόδι στη Γηραιά Αλβυώνα παρέμεινε απραγματοποίητο.

Ακολουθoύν δύο πολύ ενδιαφέροντα video με την εκκένωση του Λονδίνου από τα παιδιά κι ένα τρίτο με σκηνές από τους βομβαρδισμούς με τη μουσική υπόκρουση των Pink Floyd.

 

Ο Χίτλερ; Ήταν προπονητής ποδοσφαιρικής ομάδας στη Γερμανία! – Σφυγμομέτρηση – σοκ ανάμεσα σε μαθητές στη Μ.Βρετανία

24ωρη.com

http://www.24ori.com/news/article/380

 

Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, μια σφυγμομέτρηση που διεξήχθη ανάμεσα σε 2.000 μαθητές στη Μεγάλη Βρετανία προκαλεί αναστάτωση. Ένας στους 20 πιστεύει ότι ο δικτάτορας της ναζιστικής Γερμανίας υπήρξε προπονητής ποδοσφαιρικής ομάδας! Και: Το ίδιο ποσοστό είναι πεπεισμένο ότι το Ολοκαύτωμα ήταν μια γιορτή με αφορμή τη λήξη του πολέμου.

«Αγαπητοί νέοι της Αγγλίας, δεν έχετε παρακολουθήσει καθόλου τα μαθήματα ιστορίας;», διερωτάται αυτή τη φορά με αγγλικό σαρκασμό η γερμανική εφημερίδα «Bild». Αφορμή μια σφυγμομέτρηση της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Erskine», η οποία εδρεύει στη Σκωτία και φροντίζει βετεράνους πολέμων. Η δημοσίευση της έρευνας λίγες μόνο μέρες πριν από την «Ημέρα Μνήμης» («Remembrance Day», 11 Νοεμβρίου), επιλέγηκε σκόπιμα.

Οι ερωτήσεις σχετίζονταν με σημαντικά γεγονότα και πρόσωπα. Τα αποτελέσματα: απίστευτα, καταθλιπτικά!

Όχι μόνο ότι το 40% των ερωτηθέντων νέων δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει αυτή η μέρα, το ένα τέταρτο του δείγματος παραδέχθηκε ότι αδιαφορεί για τους πεσόντες στρατιώτες.

Ένας στους είκοσι έχει την εντύπωση πως ο δικτάτορας της ναζιστικής Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ υπήρξε προπονητής ποδοσφαιρικής ομάδας στη χώρα του! Και το χειρότερο: Ένας στους έξι απάντησε ότι το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Άουσβιτς ήταν πάρκο αναψυχής!

Η έρευνα ανέδειξε ακόμα την άγνοια για ένα από τα τραγικότερα γεγονότα στην ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας: Ένας στους δώδεκα εξέφρασε την άποψη ότι η «Αστραπή» («Blitz»), οι αεροπορικές επιθέσεις δηλαδή της Γερμανίας κατά του Λονδίνου το 1940, ήταν μια «εκστρατεία καθαρισμού» των ερειπίων μετά το 1945…
Ο επικεφαλής της οργάνωσης «Erskine», Τζιμ Πάντον, εμφανίστηκε πολύ απογοητευμένος από τα κενά στις γενικές αυτές γνώσεις των νεαρών: «Μερικές απαντήσεις μάς κατακεραύνωσαν, δείχνοντας ότι δεν πρέπει να φροντίσουμε μόνο τους βετεράνους. Το ίδιο σημαντικό είναι να φέρουμε τα παιδιά μας κοντά στην ιστορία μας, γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον μας.»

Μικρή παρηγοριά: Το 70% των ερωτηθέντων μαθητών ανέφερε ότι θα τους άρεσε να μάθουν περισσότερα για τους δύο παγκόσμιους πολέμους.

65 χρόνια από τη μάχη του Ρίμινι – ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

http://www.naftemporiki.gr/news/static/09/09/21/1717655.htm

65 χρόνια από τη μάχη του Ρίμινι

NAFTEMPORIKI.GR Δευτέρα, 21 Σεπτεμβρίου 2009 12:14
Τελευταία Ενημέρωση : 21/09/2009 12:57

Εξηνταπέντε χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη μάχη του Ρίμινι, όπου η ΙΙΙ Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία ΕΟΤ έγραψε μια ακόμη σελίδα δόξας στην πλούσια ιστορία του Ελληνικού Έθνους.

Παρακάτω παρατίθεται περιληπτικά ένα σύντομο ιστορικό για τη συγκρότηση και τη δράση της ΙΙΙ ΕΟΤ μέχρι και τη μάχη του Ρίμινι, όπως δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Αμυνας.

Συγκρότηση της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας

Μετά την καταστολή του στασιαστικού κινήματος της 6ης Απριλίου 1944, τη διάλυση των μονάδων που αναμίχθηκαν σε αυτό, τον αφοπλισμό των ανδρών τους και τη μεταφορά τους σε διάφορα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, άρχισαν έντονες ενέργειες της Ελληνικής Κυβερνήσεως προς το Γενικό Στρατηγείο Δυνάμεων Μέσης Ανατολής (ΓΣΔΜΑ), για την αναδιοργάνωση του Ελληνικού Στρατού Μέσης Ανατολής και τη συγκρότηση νέων μονάδων, ικανών να συμμετάσχουν στις επιχειρήσεις των Συμμάχων στα διάφορα μέτωπα.

Οι συνεννοήσεις της Ελληνικής Κυβερνήσεως με το ΓΣΔΜΑ κατέληξαν στην απόφαση να συγκροτηθεί από επιλεγμένους αξιωματικούς και οπλίτες των μονάδων που διαλύθηκαν ή από μονάδες που δεν είχαν λάβει μέρος στο στασιαστικό κίνημα της 6ης Απριλίου, με βάση αυτές της II Ταξιαρχίας, μια νέα ταξιαρχία ορεινής συνθέσεως. Το σχετικό έγγραφο του ΓΣΔΜΑ εκδόθηκε στις 31 Μαΐου 1944 και αμέσως προχώρησε, με την εποπτεία της 9ης Βρετανικής Στρατιάς, η συγκρότηση της νέας ταξιαρχίας, με την επωνυμία «III Ελληνική Ορεινή Ταξιαρχία» (III EOT). Ως χώρος συγκροτήσεως της Ταξιαρχίας ορίσθηκε το Στρατόπεδο Ινσαρίγιε του Λιβάνου και πρώτος διοικητής αυτής ο Συνταγματάρχης Πεζικού Τσακαλώτος Θρασύβουλος.

Η συγκρότηση και επάνδρωση της ολοκληρώθηκε στις 19 Ιουνίου, οπότε η Ταξιαρχία μεταφέρθηκε στην Τρίπολη του Λιβάνου, στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ορεινού Αγώνα (ΚΕΟΑ), για σύντομη εκπαίδευση σε αντικείμενα ορεινού αγώνα και προετοιμασία της με προοπτική τη συμμετοχή της στις επιχειρήσεις των Συμμάχων στην Ιταλία. Η εκπαίδευση και η συμπλήρωση της στην εμπόλεμη σύνθεση ολοκληρώθηκαν στις 28 Ιουλίου 1944.

Η Μεταφορά της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στην Ιταλία

Από τις 28 Ιουλίου 1944, σύμφωνα με διαταγή του ΓΣΔΜΑ, άρχισε η προώθηση του υλικού της Ταξιαρχίας στο λιμένα της Βηρυτού, για τη φόρτωση του σε πλοία. Το προσωπικό της άρχισε να μεταφέρεται σιδηροδρομικώς, από το πρωί της 4ης Αυγούστου, στο λιμένα της Χάιφα.

Η μετακίνηση της Ταξιαρχίας έγινε από το ολλανδικό υπερωκεάνιο «Ρουίς», το οποίο απέπλευσε από το λιμένα της Χάιφας στις 04:45 της 7ης του μηνός, με προορισμό τον Τάραντα της Ιταλίας, όπου έφτασε το πρωί της 11ης Αυγούστου 1944.

Κατόπιν μετακινήθηκε στην περιοχή του Σπολέτο, και τέθηκε τακτικώς υπό τις διαταγές της 2ης Νεοζηλανδικής Μεραρχίας του Στρατηγού Weir (Γουέιρ). Στις 28 Αυγούστου, αφού ενισχύθηκε με τρεις ουλαμούς Μεταφορών από τη Μεραρχία διατάχθηκε απ’ αυτή να προωθηθεί στη ζώνη των πρόσω.

Η Είσοδος της III Ελληνικής Ορεινής Ταξιαρχίας στον Αγώνα

Στις 3 Σεπτεμβρίου, η III EOT άλλαξε τακτική υπαγωγή, τέθηκε υπό τις διαταγές της 5ης Καναδικής Μεραρχίας ως εφεδρική της και διατάχθηκε να μετακινηθεί στην περιοχή της Σάντα Μαρία Πιετραφίττα, οκτώ χιλιόμετρα από τη γραμμή του μετώπου.

Το μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου ο Διοικητής της Ταξιαρχίας κλήθηκε στο Στρατηγείο της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, προκειμένου να ενημερωθεί για την τακτική κατάσταση και την αποστολή του. Σύμφωνα με αυτή, η Ταξιαρχία έπρεπε να κινηθεί τη νύχτα 8/9 Σεπτεμβρίου και να αντικαταστήσει την 3η Καναδική Ταξιαρχία, που είχε εγκατασταθεί αμυντικώς βορειοδυτικά της πόλεως Καττόλικα. Αποστολή της ήταν να καλύπτει το δεξιό πλευρό της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, κατά την επίθεση που σχεδιαζόταν να ενεργήσει η τελευταία προς την κατεύθυνση του Ρίμινι.

Η Μάχη του Ρίμινι (14-21 Σεπ. 1944)

Τη νύχτα 13/14 Σεπτεμβρίου, η 1η Καναδική Μεραρχία συγκεντρώθηκε στην περιοχή νότια του ποταμού Μαράνο, για να επιτεθεί στις 06:30 της 14ης Σεπτεμβρίου. Η III EOT διατάχθηκε να ενεργήσει νυχτερινή επίθεση στις 02:00 της ίδιας ημέρας, σε συνδυασμό με την 3η Καναδική Ταξιαρχία, η οποία θα ενεργούσε στο αριστερό πλευρό της. Η κίνηση των τμημάτων της Ταξιαρχίας για την κατάληψη της βάσεως εξορμήσεως άρχισε τις τελευταίες νυχτερινές ώρες 13/14 Σεπτεμβρίου.

 

Η επίθεση της Ταξιαρχίας άρχισε στις 16:00 της 20ής Σεπτεμβρίου με το Ι Τάγμα μετά από δεκάλεπτο βομβαρδισμό πυροβολικού. Με την υποστήριξη των αρμάτων μάχης και με σκληρό αγώνα κατέλαβε τη Σάντα Μαρία ντε λε Κολονέλε. Ακολούθησε στις 16:30 η επίθεση του II Τάγματος με την υποστήριξη πυροβολικού και αρμάτων μάχης. Το Τάγμα, πολεμώντας ηρωικά, ανέτρεψε τις εχθρικές αντιστάσεις στον τομέα του και στις 2000 προωθήθηκε 1.200 μέτρα νοτιοανατολικά του Ρίμινι, καταλαμβάνοντας τον πρώτο αντικειμενικό σκοπό της ημέρας αυτής.

Το Ρίμινι έπεσε τελικά στις 09:00 της 21ης Σεπτεμβρίου 1944. Η κατάληψη του ήταν το έπαθλο δεκαπενθήμερου αγώνα της III EOT εναντίον εχθρού που είχε ισχυρή αμυντική οργάνωση και έδωσε σκληρή μάχη από σπίτι σε σπίτι και από πολυβολείο σε πολυβολείο διεκδικώντας με πείσμα το έδαφος.

Τις απογευματινές ώρες της 21ης Σεπτεμβρίου έγινε στην πλατεία της πόλεως τελετή, με την παρουσία αντιπροσωπειών των μονάδων της Ελληνικής Ταξιαρχίας και των καναδικών και νεοζηλανδικών μονάδων, για να αποδοθούν τιμές στην πολεμική σημαία του II Τάγματος, που πρώτο εισήλθε στο Ρίμινι. Από το γεγονός αυτό, η ΙΙΙ ΕΟΤ ονομάστηκε έκτοτε «Ταξιαρχία Ρίμινι».

Ο Διοικητής των Συμμαχικών Στρατευμάτων Στρατηγός Αλεξάντερ σε έκθεση του με τον τίτλο «Οι Σύμμαχοι Στρατοί στην Ιταλία από τις 3 Σεπτεμβρίου 1943 μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου 1944» σημειώνει για τη δράση της III EOT τα εξής: «Στις 20 Σεπτεμβρίου, έπειτα από πάλη χωρίς ελπίδα, εκκαθαρίσθηκε το Σαν Φορτουνάτο και στη διάρκεια της νύχτας οι Έλληνες, υπό τη διοίκηση της 1ης Καναδικής Μεραρχίας, εισήλθαν στο Ρίμινι. Ήμουνα ευτυχής, γιατί η επιτυχία αυτή είχε τόσο έγκαιρα λαμπρύνει τα πεπρωμένα της ηρωικής αυτής χώρας, που ήταν η μόνη μαχόμενη σύμμαχος στο πλευρό μας σε στιγμές ζοφερές και γιατί μία νέα νίκη στην Ιταλία είχε προστεθεί στη δόξα που αποκτήθηκε στα βουνά της Αλβανίας».

Πολωνία – Ρωσία: Τα φαντάσματα του παρελθόντος καλά κρατούν! – της Χριστιάννας Λούπα

«(Πρέπει) να αντισταθούμε στις προσπάθειες να ξαναγραφτεί η Iστορία, να αμφισβητηθούν οι αλήθειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το εύρος των θυμάτων των ναζί και επίσης του πλήρους κομμουνισμού», αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα Rzeczpospolita ο Πρόεδρος της Πολωνίας, Λεχ Καζίνσκι, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την έναρξη του φοβερότερου πολέμου της νεώτερης Ιστορίας.

Οι «μπηχτές» του κυρίου Καζίνσκι ωστόσο, φαίνεται να απευθύνονται, εκτός από τη Γερμανία, στη γειτονική Ρωσία, με την οποία ποτέ οι Πολωνοί δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις, αφού η υπερδύναμη εδώ και αιώνες ονειρεύεται να την προσαρτήσει. Από τον 18ο αιώνα η καταταλαιπωρημένη Πολωνία έχει διαμελιστεί πολλές φορές, με τη Ρωσία πάντα να παίρνει τη μερίδα του λέοντος και να την έχει υπό την απόλυτη επιρροή της, ενώ κάποτε έπαψε εντελώς να υπάρχει και ως κράτος. Το 1939 με το επαίσχυντο Σύμφωνο Ρίπεντροπ – Μολότωφ χιτλερική Γερμανία και σταλινική Σοβιετική Ένωση μοιράστηκαν την Πολωνία, γεγονός που ο Πολωνός Πρόεδρος χαρακτήρισε σαν «πισώπλατη μαχαιριά» από πλευράς ΕΣΣΔ, θίγοντας παράλληλα το θέμα της σφαγής του Κατίν, το 1940, στην οποία 20.000 Πολωνοί αξιωματικοί δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες και ενταφιάστηκαν σε ομαδικούς τάφους. Ο Πολωνός Πρόεδρος μάλιστα απαίτησε από τη Ρωσία να βγάλει επιτέλους στο φως τα επίσημα έγγραφα που διαθέτει για την σφαγή, τα οποία υποστηρίζει ότι χρειάζεται η Πολωνία ως απόδειξη για να οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης τους δράστες.

Όμως φαίνεται ότι για τη Ρωσία – εν αντιθέσει με τη Γερμανία -, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να αποποιηθεί την Ιστορία της, καθώς η πολιτική του Στάλιν εξακολουθεί να παραμένει ένα θέμα – ταμπού για τους πρώην Σοβιετικούς.

Την ώρα λοιπόν που η Άνγκελα Μέρκελ ομολογεί ότι «Η Γερμανία επιτέθηκε στην Πολωνία, η Γερμανία κήρυξε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προκαλέσαμε αμέτρητες πληγές στον κόσμο. Εξήντα εκατομμύρια νεκρούς», Πούτιν και Μεντβέντεφ προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον «Πατερούλη Στάλιν» και το αναθεωρημένο βιβλίο Ιστορίας που διδάσκεται στους Ρώσους μαθητές από το 2007 παρουσιάζει τον Στάλιν ως «έναν από τους πιο αποτελεσματικούς ηγέτες της ΕΣΣΔ» και εξηγεί τα τρομερά μέτρα καταστολής που επέβαλε ως αποτέλεσμα της «βούλησής του να κινητοποιήσει την κοινωνία ώστε να επιτελέσει το ακατόρθωτο». (The Independent, Shaun Walker, ΤΑ ΝΕΑ, 3/9/2009).

Το σίγουρο είναι βέβαια ότι τα εκατομμύρια των εξορίστων που πέθαναν στα γκουλάγκ της Σιβηρίας εκτελώντας καταναγκαστικά έργα ή στα ψυχιατρεία των αντιφρονούντων, όπως επίσης και οι 30.000 αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού που εκτελέστηκαν το 1937, κατηγορούμενοι για συνωμοσία, θα είχαν εντελώς αντίθετη άποψη.

Παρ’ όλα αυτά πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η πρόσφατη προσπάθεια δικαίωσης ενός από τους σκληρότερους δικτάτορες της ανθρωπότητας, του Ιωσήφ Στάλιν, στην οποία έχει αποδυθεί μετά μανίας ο Ρώσος Πρόεδρος, ίσως έχει ως απώτερο σκοπό την δικαίωση της δικής του σκληροπυρηνικής πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε ότι τουλάχιστον 40 διαφωνούντες δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί στη Ρωσία από το 1993, κάτω από περίεργες συνθήκες και χωρίς καμία δολοφονία να έχει εξιχνιαστεί.
Όσον αφορά τις προαιώνιες σχέσεις μίσους Πολωνίας – Ρωσίας είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν ποτέ να βελτιωθούν, ιδιαίτερα μετά την περσινή συμφωνία αντιπυραυλικής προστασίας που υπέγραψε η Βαρσοβία με την Ουάσινγκτον και αφορά την εγκατάσταση δέκα αμερικανικών πυραύλων στο Πολωνικό έδαφος.

Φαίνεται πάντως πως η Ρωσία δύσκολα θα χωνέψει το γεγονός ότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν ισχύει πια και ότι ο Πολωνικός λαός είναι απρόθυμος να ξεχάσει τόσο την εξέγερση της Βαρσοβίας του 1956, όσο και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Γιαρουζέλσκι το 1981.

Η φωλιά του Χίτλερ στο Berchtesgaden της Βαυαρίας – Έγχρωμο φιλμάκι της εποχής που αξίζει να δείτε (Η δημοσίευση γίνεται για καθαρά ιστορικούς λόγους) (video)

Ευάγγελος Κλωνής: Ένας Έλληνας στρατιώτης στην Απόβαση της Νορμανδίας που έγινε το σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς Αμερικανών! – Μια απίστευτη ιστορία!

Από το Blog του κ. Θοδωρή Γεωργακόπουλου

http://www.georgakopoulos.org/

– Ο Άγνωστος Στρατιώτης

Esquire, Νοέμβριος 2004

Κοιτάξτε αυτή τη φωτογραφία.

 

Είναι ίσως η διασημότερη φωτογραφία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, τραβηγμένη από τον σπουδαίο Γιουτζίν Σμιθ. Δείχνει καλύτερα από κάθε άλλη τη γενναιότητα και το θάρρος του ανώνυμου Αμερικάνου φαντάρου που πολέμησε για την ελευθερία. Με το τσιγάρο να κρέμεται μάγκικα στα χείλη, και με ένα βλέμμα που τσακίζει κόκαλα, αυτός ο στρατιώτης έγινε το σύμβολο της Μεγαλύτερης Γενιάς των Αμερικάνων.

Αυτός ο στρατιώτης, όμως, δεν είναι Αμερικανός.

Λέγεται Ευάγγελος Κλωνής.

Είναι Έλληνας.

 

 —–

 

Ο Ατλαντικός ήταν γκρίζος, και η συννεφιά ήταν βαριά. Υπήρχε παντού η μυρωδιά της θάλασσας, και το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος των κυμάτων. Είχε φουσκοθαλασσιά, και τα αποβατικά σκάφη, τα επονομαζόμενα «σκάφη Χίγκινς», από τον ιδιοφυή μπεκρή που τα είχε σχεδιάσει, λικνίζονταν σαν καρυδότσουφλα καθώς πλησίαζαν την ακτή. Πολλοί έκαναν εμετό. Μερικοί επειδή ζαλίζονταν από τη θάλασσα.

Ο Βαγγέλης είχε στο πλάι του τον Ιρλανδό, όπως πάντα. Ήταν κολλητοί φίλοι εδώ και μήνες, απ’ το Σαουθάμπτον, όπου περίμεναν πότε θα έρθει η ώρα για την απόβαση. Στέκονταν στοιβαγμένοι μέσα στο Χίγκινς με καμιά τριανταριά άλλους, όλοι τους νέοι, ντυμένοι στα χακί, με τα κράνη στο κεφάλι, και ένα μεγάλο κόκκινο «1» στον ώμο, το σήμα της 1ης Μεραρχίας Πεζικού, της θρυλικής Big Red One.

Ήταν 6 Ιουνίου του 1944. Η D-Day.

Και ήταν 6:30 το πρωί. Αυτό ήταν το πρώτο κύμα της απόβασης της Νορμανδίας. Ο Βαγγέλης στεκόταν σιωπηλός δίπλα στον Ιρλανδό και σκεφτόταν την Κεφαλονιά. Και μετά ο πυθμένας του Χίγκινς έγδαρε την άμμο της Όμαχα Μπιτς, και η πόρτα άνοιξε, και οι φαντάροι της Big Red One ξεχύθηκαν στο σφαγείο.

 

—–1

 

Οι Κεφαλλονίτες είναι μια ιδιόμορφη κατηγορία Ελλήνων. Πολλοί τους αποκαλούν μουρλούς, και πολλοί το παραδέχονται κιόλας, αλλά το σίγουρο είναι ότι στην ιστορία τους έχουν να παρουσιάσουν τα πιο ασυνήθιστα επιτεύγματα από όλους τους Έλληνες. Ένας από αυτούς, για παράδειγμα, ο Κωνσταντίνος Γεράκης, έγινε αντιβασιλιάς στο Σιάμ. Ένας άλλος, ο Ιωάννης Φωκάς, έκανε το 1592 τον περίπλου του Καναδά και πέρασε στον Ειρηνικό, όπου το στενό ανάμεσα στο Βανκούβερ και την ηπειρωτική χώρα έχει ακόμα το όνομά του. Ένας άλλος, ο μηχανικός Μαρίνος Χαρμπούρης, κατάφερε εν έτει 1770 να μεταφέρει ένα βράχο βάρους 2000 τόνων από ένα έλος της Φινλανδίας στην Αγία Πετρούπολη. Από ότι φαίνεται, αυτή η εκλεκτή παρέα κεφαλλονιτών ηρώων πρόκειται να υποδεχτεί ένα νέο μέλος.

Ο Ευάγγελος Κλωνής γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο της κοινότητας Πάστρας στις 28 Οκτωβρίου του 1916. Ήταν το δεύτερο παιδί μιας φτωχής οικογένειας που συνολικά θα αποκτούσε οκτώ. Ο Βαγγέλης άρχισε να καπνίζει όταν ήταν τεσσάρων, άρχισε να δουλεύει όταν ήταν πέντε, και παράτησε το σχολείο στην Τρίτη Δημοτικού. Στα 14 του μετακόμισε στην Αθήνα, όπου δούλευε ο μεγαλύτερος αδερφός του. Εκεί δούλεψε σαν εισπράκτορας στο λεωφορείο ενός άλλου Κεφαλλονίτη, του Γεράσιμου Αρσένη: Φορούσε την άσπρη του στολή και έκοβε τα εισιτήρια. Ότι έβγαζε το έστελνε στη μητέρα του, αλλά τα λεφτά ήταν λίγα. Μια μέρα, όταν ήταν 16 χρονών, το λεωφορείο είχε σταματήσει στον Πειραιά, και ο Βαγγέλης είδε κάτι ναύτες να βγαίνουν από ένα καράβι, να πηγαίνουν σε ένα κοντινό κρεοπωλείο, να φορτώνουν κομμάτια κρέας στον ώμο, και να τα μεταφέρουν στο καράβι. Οι ναύτες φορούσαν άσπρες στολές. Ο Βαγγέλης πήγε αμέσως στον Αρσένη, του έδωσε τις εισπράξεις της ημέρας και του είπε: «Εγώ φεύγω. Πες στη μάνα μου ότι θα της στείλω λεφτά από την Αμερική». Και πήγε στο κρεοπωλείο, και φορτώθηκε ένα κομμάτι κρέας, και μπήκε σκυφτός στο καράβι, και κρύφτηκε στα αμπάρια.

Έμεινε κρυμμένος τρεις μέρες, όταν η δίψα, η πείνα, και οι αρουραίοι τον ανάγκασαν να παραδοθεί. Είχαν ήδη περάσει το Γιβραλτάρ, και ο καπετάνιος δεν είχε επιλογή απ’ το να τον βάλει στη δουλειά, μέχρι να πιάσουν λιμάνι. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού συμπάθησε το νεαρό, και τον έβαζε τα βράδια να τους λέει τραγούδια απ’ το νησί. Ο καπετάνιος, βλέπετε, ήταν κι αυτός κεφαλλονίτης. Όταν έφτασαν στο Λος Άντζελες, ο καπετάνιος προσφέρθηκε να εξασφαλίσει χαρτιά στον Βαγγέλη, για να τον κάνει ναυτικό, αλλά αυτός δεν ήθελε. Έτσι τον αποχαιρέτησε δίνοντάς του ένα τελευταίο δώρο, που θα τον διευκόλυνε να περάσει από τον τελωνειακό έλεγχο. Ο Βαγγέλης δεν ήξερε λέξη αγγλικά, και δεν είχε κανένα χαρτί πάνω του, έτσι όταν ήρθε η σειρά του, έκανε τον κωφάλαλο, και δεν απαντούσε σε καμία ερώτηση. Οι υπάλληλοι τον άφησαν να περάσει, επειδή ήταν όμορφος και σοβαρός, και επειδή φορούσε ένα εντυπωσιακό, επίσημο κοστούμι.

Στο Λος Άντζελες έπιασε δουλειά στο ανθοπωλείο ενός άλλου κεφαλονίτη, του Σπύρου Στεφανάτου (ο οποίος σήμερα ζει στην Κεφαλονιά –είναι 94 χρονών). Η πόλη όμως δεν του άρεσε –είχε πολύ κόσμο, και δεν είχε συνηθίσει. Μετακόμισε στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου δούλευε σαν πιατάς σε ένα εστιατόριο, και κάποια στιγμή πήρε και μια δικιά του καντίνα με χοτ-ντογκ και τα πούλαγε στο δρόμο. Εκτός από την ωριμότητα που είχε αποκτήσει δουλεύοντας τόσα χρόνια, μια ωριμότητα που τον έκανε να φαίνεται πολύ μεγαλύτερος από ότι ήταν, είχε και τα γονίδια με το μέρος του. Καθώς άφηνε πίσω τον εφηβικό εαυτό του, μεταμορφωνόταν σε έναν πολύ εντυπωσιακό άντρα. Δεν ήταν πολύ ψηλός, ούτε ιδιαίτερα μεγαλόσωμος, αλλά είχε πολύ καθαρό, αρρενωπό πρόσωπο, και ένα έντονο βλέμμα που έκανε αμέσως εντύπωση στις κοπελιές. Μια ελληνοπούλα τον ερωτεύτηκε, και ήθελε να τον παντρευτεί. Αυτός όμως αρνήθηκε –υποστήριξε ότι ήταν μικρός ακόμα, και έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά του στην Ελλάδα. Οπότε αυτή τον απείλησε ότι θα τον καταδώσει στις Αρχές, καθώς εξακολουθούσε να ζει και να δουλεύει στη χώρα παράνομα.

Ο Βαγγέλης έφυγε από το Ντένβερ και πήγε στο Σικάγο, όπου δούλεψε σε εστιατόρια και μπαρ («μπάρες», όπως τα αποκαλεί ο γιος του Νίκος), αλλά δεν του άρεσε καθόλου το κρύο, έτσι έφυγε κι από εκεί και πήγε στο Χιούστον. Εκεί τον ενοχλούσε η υγρασία, οπότε επέστρεψε στο Ντένβερ, όπου το κλίμα του άρεσε, ελπίζοντας ότι η κοπελιά θα είχε βρει κάποιον άλλο, και θα τον άφηνε ήσυχο. Έτσι έγινε, αλλά δεν έμελλε να μείνει ούτε εκεί για πολύ. Ένας κεφαλλονίτης φίλος του πρότεινε να πάνε στη Σάντα Φε του Νιου Μέξικο για να βρούνε κάποιους φίλους (κεφαλλονίτες φυσικά), και τον ακολούθησε.

Η Σάντα Φε τότε είχε 8000 κατοίκους, από τους οποίους οι 800 ήταν Έλληνες. Η κοινότητα ήταν πολύ ζωντανή, και όλα τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα κοσμηματοπωλεία ήταν ελληνικά. Ο Βαγγέλης λάτρεψε το μέρος –όλα εκεί, ακόμα και το κλίμα, του θύμιζαν Ελλάδα. Ένας Ζακυνθινός, ο Παναγιώτης Πομόνης, τον πήρε στη δουλειά του, σε ένα μπαρ-εστιατόριο που είχε. Αυτός και η γυναίκα του Ελένη τον δέχτηκαν σαν παιδί τους, και ο Βαγγέλης τους το ανταπέδωσε δουλεύοντας σκληρά. Οι δουλειές πήγαιναν καλά, και ο Βαγγέλης γρήγορα έγινε συνέταιρος στο μαγαζί. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα: Εξακολουθούσε να είναι παράνομος. Όταν άρχισε ο Πόλεμος, βγήκε ένα νέο διάταγμα που καλούσε τους παράνομους μετανάστες να καταταγούν, με αντάλλαγμα την αμερικανική υπηκοότητα. Έτσι ο Βαγγέλης Κλωνής αποφάσισε να πάει στον πόλεμο.

 

 ——2

 

«Ο πατέρας μου ποτέ δεν μίλαγε για τον πόλεμο», λέει ο Νίκος Κλωνής, ο δεύτερος από τους τρεις γιους το Βαγγέλη. «Δεν του άρεσε να λέει ιστορίες γι’ αυτά τα πράγματα. Και μερικές φορές, όταν τον ρωτάγαμε επίμονα, μας μάλωνε».

Η θητεία του Βαγγέλη Κλωνή είναι ένα μεγάλο μυστήριο, όχι τόσο για τα (πολλά) πράγματα που δεν ξέρουν ούτε οι πιο κοντινοί του άνθρωποι, αλλά για τις λεπτομέρειες που είναι γνωστές και επιβεβαιωμένες, οι οποίες συνθέτουν μια ημιτελή, αλλά απίστευτη ιστορία. Αυτά που ξέρουμε, από τις ιστορίες που είπε στα παιδιά του, από τα αντικείμενα που άφησε πίσω του, και από διάφορα στοιχεία από επίσημα αρχεία που έχουν ανακαλύψει οι δικοί του, πληροφορίες ανεπιβεβαίωτες αλλά πιθανότατα αληθινές, είναι τα εξής: Ο Βαγγέλης Κλωνής, μετά την κατάταξή του, ταξίδεψε στο Fort Bliss στο Τέξας όπου εκπαιδεύτηκε με το στρατό ξηράς. Χάρη στις εντυπωσιακές του επιδόσεις (ήταν άριστος σκοπευτής) τον έστειλαν στην Βιρτζίνια, στη Βάση των Πεζοναυτών. Εκεί τον κορόιδευαν επειδή δεν ήξερε καλά αγγλικά και επειδή δεν ήταν μεγαλόσωμος, στο γνωστό πνεύμα της εκπαίδευσης και της σκληραγώγησης, αλλά ο Κλωνής ήταν πλέον 25 χρονών και από αυτά είχε δουλέψει στα 20, οπότε δεν ήταν ιδιαίτερα δεκτικός σε τέτοιου είδους εκπαίδευση, και δεν χρειαζόταν άλλη σκληραγώγηση. Πλακώθηκε με κάμποσους σκληροτράχηλους marines, και τελικά μετατέθηκε πίσω στο Στρατό Ξηράς. Φεύγοντας έκλεψε αυτά τα λουριά που χρησιμοποιούσαν οι πεζοναύτες για να δένουν το καμουφλάζ στα κράνη τους. Του άρεσαν πιο πολύ από το δίχτυ που έβαζαν στο στρατό ξηράς, κι αυτό ήταν το μόνο πράγμα που κράτησε από τους Πεζοναύτες.

Στη συνέχεια πήγε στη Γιούμα της Αριζόνα, όπου εκπαιδεύτηκε στην έρημο, και μετά επέστρεψε στη Βάση της Βιρτζίνια με το Στρατό. Η εκπαίδευσή του είχε πια τελειώσει, και περίμενε να ακούσει που θα τον στείλουν, πιθανότατα στον Ειρηνικό, όταν ένας βαθμοφόρος ήρθε και τον βρήκε και του ζήτησε να μιλήσουν ιδιαιτέρως. «Σου έχω άσχημα νέα», του είπε. «Οι Γερμανοί σκότωσαν την οικογένειά σου στην Ελλάδα. Δεν έζησε κανείς. Μπορείς, αν θέλεις, να πάρεις μια άδεια και να επιστρέψεις στο σπίτι σου στην Σαντα Φε». Ο Βαγγέλης δεν ήθελε να πάει στην Σάντα Φε, μπορούσε να κλάψει κι εκεί που ήταν. Ζήτησε μόνο ένα πράγμα: «Στείλτε με στην Ευρώπη. Θέλω να πάω στους Γερμανούς».

Ο πρώτος σταθμός του Κλωνή στον πόλεμο ήταν στην Βόρεια Αφρική. Πολέμησε στην Τυνησία, πράγμα που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είχε ήδη ενσωματωθεί στην 1η Μεραρχία Πεζικού, η οποία «καθάρισε» αυτό το μέτωπο στις 9 Μαΐου του ’43, με την παράδοση 40.000 Γερμανών των «Afrika Korps». Στη συνέχεια η Big Red One προχώρησε στη Σικελία την οποία απελευθέρωσε, και μετά επέστρεψε στην Αγγλία, για να προετοιμαστεί για μια άλλη μεγάλη αποστολή: Την απόβαση στη Νορμανδία. Στο Σαουθάμπτον ο Κλωνής περνούσε την ώρα του κάνοντας βόλτες με τον Ιρλανδό φίλο του (το όνομα του οποίου παραμένει άγνωστο) και παίζοντας μπαρμπούτι. Πέρασε μερικούς μήνες σχετικά ξένοιαστους, με διαλείμματα έντασης όταν οι Γερμανοί αποφάσιζαν να βομβαρδίσουν. Σε έναν από τους βομβαρδισμούς, ο Βαγγέλης πήρε στα χέρια του ένα 12χρονο τραυματισμένο κορίτσι, και το πήγε στον Ερυθρό Σταυρό. Το κορίτσι πέθανε λίγα λεπτά αργότερα, και ο Βαγγέλης πήρε το θέμα προσωπικά: Καβάλησε ένα αντιαεροπορικό και άρχισε να ρίχνει Γερμανικά αεροπλάνα μόνος του.

Καθώς έμπαινε το καλοκαίρι του ’44, οι συμμαχικές δυνάμεις προετοιμάζονταν για την μεγάλη και κρίσιμη Επιχείρηση Overlord, που θα περιλάμβανε τη μαζική απόβαση στις ακτές τις Γαλλίας. Θα ήταν μια επιχείρηση δύσκολη, γιατί οι Γερμανοί την περίμεναν. Από την έκβασή της θα κρινόταν η πορεία του πολέμου. Στις 4 Ιουνίου του ’44, δύο μέρες πριν από την D-Day, ο Στρατηγός Άιζενχάουερ που είχε αναλάβει την διοίκηση της συμμαχικής στρατιάς, επισκέφθηκε τους στρατιώτες στο Σαουθάμπτον και κουβέντιασε μαζί τους. Ο Βαγγέλης έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του, σε μια συνομιλία που μου μετέφερε ο γιος του: «Εγώ δεν είμαι Αμερικάνος», είπε. «Έρχομαι από την Ελλάδα. Οι Γερμανοί σκότωσαν όλη μου την οικογένεια. Θα πάω στη μάχη, και δεν με νοιάζει αν πεθάνω». «Είσαι Αμερικάνος γιατί φοράς τη στολή μας», του απάντησε ο Άικ. «Θα πολεμήσεις για την καινούρια σου πατρίδα, αλλά μετά θα γυρίσεις, για να γευτείς τους καρπούς της νίκης». Και ο Βαγγέλης Κλωνής έκανε ακριβώς αυτό.

Μετά την απόβαση, τα αμερικανικά στρατεύματα διέσχισαν τη Γαλλία. Ο Βαγγέλης πολέμησε στη Μάχη των Αρδεννών στο παγωμένο Βέλγιο, μια πολύ σημαντική σύγκρουση, όπου οι Σύμμαχοι κινδύνευσαν να χάσουν τον πόλεμο. Μέχρι εκείνο το σημείο πιθανότατα εξακολουθούσε να υπηρετεί με την Big Red One, αλλά στα πράγματά του οι δικοί του βρήκαν και ένα άλλο σήμα, το σήμα των Tigers, που επισήμως ήταν γνωστοί ως 10η Μεραρχία Τεθωρακισμένων και επίσης συμμετείχαν στη Μάχη. Στα προσωπικά του αντικείμενα βρέθηκαν ακόμα τρεις διαφορετικές στολές, και τα στοιχεία συμφωνούν ότι υπηρέτησε επίσης στην 82η και την 101η Μεραρχία Αεροπορίας, και στην 654η Μεραρχία Πυροβολικού. Δεν υπάρχει ακόμα εξήγηση για το πώς ένας στρατιώτης θα μπορούσε να πολεμήσει με τόσες διαφορετικές Μεραρχίες. Οι ενδείξεις δείχνουν ότι η θητεία του Βαγγέλη Κλωνή δεν ήταν καθόλου τυπική ή φυσιολογική. Ο Κλωνής πολέμησε στην Αυστρία, την Πολωνία, τη Γερμανία, μπήκε στο Βερολίνο και το Παρίσι, ενώ υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι πήγε και στον Ειρηνικό. Για τίποτα από όλα αυτά δεν μιλούσε, όμως, δεμένος από όρκους και διαταγές. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν ότι δεν ήταν ένας απλός φαντάρος. Πήρε ασυνήθιστα πολλά μετάλλια (η οικογένειά του αυτό τον καιρό προσπαθεί να εντοπίσει ακριβώς πόσα και ποια), και δέχτηκε και μια θερμότατη ευχαριστήρια επιστολή από τον Πρόεδρο Τρούμαν με ιδιόχειρη υπογραφή. Ο Νίκος Κλωνής έχει ρωτήσει δεκάδες βετεράνους, αλλά ακόμα δεν έχει βρει κανένα που έλαβε τέτοια επιστολή μετά τον πόλεμο.

Κάτι άλλο που ξέρουμε είναι ότι κάποια στιγμή, το 1945, βρέθηκε έξω από το Βερολίνο και, υψηλόβαθμος πλέον, πήρε μια απόφαση που έμελλε να τον οδηγήσει στο στρατοδικείο. Σύμφωνα με την ιστορία που εξομολογήθηκε στους γιους του, η ομάδα του, που συνοδευόταν από τεθωρακισμένα, είχε αποκλειστεί από έναν ορμητικό χείμαρρο που είχε 6-7 μέτρα βάθος, και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Ήξεραν ότι μια μεγάλη δύναμη Γερμανών πλησίαζε –υπολόγιζαν ότι είχαν δύο ώρες να απομακρυνθούν πριν τους φτάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να περάσουν το χείμαρρο. Σε εκείνο το σημείο είχε γίνει μια μάχη, και υπήρχαν πολλοί νεκροί τριγύρω. «Ήταν απάνθρωπο», ομολόγησε ο Βαγγέλης Κλωνής, «αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Δυο ώρες είχαμε. Κατ τότε το μυαλό μου πήρε μια κεφαλλονίτικη στροφή». Έδωσε τη διαταγή, και οι φαντάροι γέμισαν το χείμαρρο με πτώματα Αμερικάνων και Γερμανών, για να μπορέσουν να περάσουν τα τεθωρακισμένα από πάνω τους.

Λίγους μήνες αργότερα, στην οικογένεια του Πομόνη έφτασε ένα γράμμα από το Υπουργείο Αμύνης: Η κυβέρνηση, μετά λύπης, ενημέρωνε τους συγγενείς και τους φίλους ότι ο Βαγγέλης είχε σκοτωθεί. Στο εστιατόριο έγινε ένα μεγάλο μνημόσυνο, και όλοι οι Έλληνες περνούσαν από εκεί για να κλάψουν. Μόνο σε μια γωνιά καθόταν και έπινε ένας Κεφαλονίτης, ο Θεοδωράτος, και έμοιαζε να μην ασχολείται. Τον ρώτησαν γιατί δεν λυπάται για τον φίλο του, και αυτός τους κοίταξε και απάντησε: «Τι να σας πω ρε μαλάκες. Αυτός ζει. Μια των ημερών θα ανοίξει την πόρτα και θα μπει μέσα. Είναι μεγάλος κερατάς. Λένε μαλακίες αυτοί, δεν τον πιάνει σφαίρα το Βαγγέλη. Δεν του κάνω μνημόσυνο εγώ». Το Γενάρη του 1946, ο Βαγγέλης Κλωνής βγήκε μαζί με τους άλλους βετεράνους από το λεωφορείο και προχώρησε προς το μαγαζί του στη Σάντα Φε. Είχε χάσει την μεταλλική του ταυτότητα, και την είχαν βρει δίπλα σε ένα πτώμα.

 

——-3

 

Μετά τον πόλεμο ο Βαγγέλης συνέχισε να δουλεύει με τους Πομόνηδες, και πάντα έστελνε λεφτά στο θείο του, τον Γεράσιμο Στάβερη στην Ελλάδα. Ένα απόγευμα, όταν πήγε στο μαγαζί να δουλέψει, ένας άλλος κεφαλλονίτης που δούλευε εκεί τον πλησίασε και του έδωσε ένα γράμμα. Από την Ελλάδα.

Το γράμμα έγραφε: «Αγαπημένε μας Βαγγέλη. Δεν ξέρουμε που είσαι, εδώ και 6-7 χρόνια. Ο Στάβερης μας βοηθά, αλλά δεν ξέρουμε αν είσαι καλά και που βρίσκεσαι. Εμείς είμαστε καλά. Περάσαμε δύσκολες στιγμές στο πόλεμο, αλλά είμαστε όλοι καλά, και θέλουμε να σε δούμε. Οι γονείς σου». Ο Βαγγέλης δεν δούλεψε εκείνο το απόγευμα. Πήρε μια μπουκάλα ουίσκι και έκατσε σε μια γωνιά με ένα φίλο και έκλαιγε. Όπως είπε αργότερα: «Έκανα και ένα μνημόσυνο για τους Γερμανούς. Σκότωσα πολλούς που δεν έπρεπε να σκοτώσω».

Το 1950, ο Βαγγέλης γύρισε στην Κεφαλονιά και είδε ξανά την οικογένειά του. Ένα από τα πρώτα πράγματα που του είπε η μάνα του ήταν: «Ξέρω ότι κυνηγάς τις γυναίκες και αυτές σε κυνηγάνε, αλλά πρέπει να βρεις μια να παντρευτείς, για να μη γυρνάς σα ρεμάλι». Και βάλθηκε να τον παντρολογεί σε όλο το νησί, καθώς είχε φτάσει πια τα 34, και ήθελε να τον δει γαμπρό. Ο Βαγγέλης όμως είχε συνηθίσει τις πολλές και όμορφες γυναίκες, και της ξεκαθάρισε ότι θα πρέπει να βρεθεί κάτι πολύ ιδιαίτερο για να τον κάνει να παντρευτεί. Από όσες έβλεπε δεν του άρεσε καμία, μέχρι που πήγε στη Σκάλα και είδε την Κική.

«Όταν τον είδα, εμένα μου άρεσε», θυμάται η Κική Κλωνή, το γένος Κουρκουμέλη, η γυναίκα του. «Ήταν πολύ όμορφος, σαν movie star, σαν τον Κλαρκ Γκέιμπλ, και ακόμα καλύτερος. Ήταν κεφαλλονίτης μάγκας». Ο Βαγγέλης όταν την είδε ζήτησε να πάει αμέσως στο σπίτι του πατέρα της. Μέσα σε μια εβδομάδα είχαν αρραβωνιαστεί. Μέσα στο μήνα παντρεύτηκαν. Επέστρεψαν στην Αμερική, και έκαναν τρία παιδιά, στη Σάντα Φε. Κάποια στιγμή η JC Penney’s έκανε μια μεγάλη προσφορά και νοίκιασε το κτίριο του εστιατορίου του Πομόνη, έτσι ο Βαγγέλης έμεινε χωρίς δουλειά. Τα παιδιά πλησίαζαν και την σχολική ηλικία, οπότε πήρε την απόφαση: «Θέλω να πάω τα παιδιά στην Κεφαλονιά, να κάνουμε άλλη μια γενιά Έλληνες».

Η οικογένεια επέστρεψε στην ρημαγμένη από το σεισμό Κεφαλονιά, και πιθανότατα θα έμεναν για πάντα εδώ, αν δεν ερχόταν η χούντα. Το καθεστώς απαιτούσε τα παιδιά να πάνε στρατό, έτσι ο Κλωνής πήρε την οικογένεια και ξαναγύρισε στη Σάντα Φε. Ο Βαγγέλης είδε τα παιδιά του να μεγαλώνουν –ο μεγαλύτερος, ο Άγγελος, έχει σπουδάσει πυρηνική φυσική και δουλεύει στο Ναυτικό. Ο Νίκος, ο δεύτερος, κρατά το μπαρ Evangelo’s στο κέντρο του Σάντα Φε, που ο Βαγγέλης άνοιξε το ’70. Ο Δήμος, ο τρίτος, είναι καρδιολόγος. Όσο περνούσαν τα χρόνια, άρχισε να λέει ιστορίες από τη ζωή του στον πόλεμο, ψήγματα πληροφοριών που έδιναν στα παιδιά και τους φίλους του μια άλλη εικόνα για τον πατέρα τους.

Όσο κι αν προσπαθούσε να τις ξεχάσει, οι εμπειρίες του από τον πόλεμο τον είχαν σημαδέψει. «Μερικές φορές, όταν έβλεπε ταινίες για τον πόλεμο στην τηλεόραση, έκλαιγε», θυμάται η γυναίκα του. «Μερικές φορές γινόταν νευρικός και μόνο που τα σκεφτόταν». Ο Βαγγέλης δεν ξαναταξίδεψε με αεροπλάνο, και δεν συμπαθούσε τη φασαρία. «Την ηρεμία την έβρισκε μόνο στη Σάντα Φε και στα Κοριάνα, στην Κεφαλονιά», θυμάται η Πελαγία Στεφανάτου, η κόρη του Σπύρου. Παρ’ όλα αυτά, ο πόλεμος εξακολουθούσε να μοιάζει μια παρένθεση στη ζωή του, και οι γνωστοί του την αντιμετώπιζαν ως τέτοια, χωρίς να δίνουν πολλή σημασία. Είχαν τον Κλωνή στο μυαλό τους ως αυτό τον γλετζέ, γοητευτικό, εξωστρεφή Έλληνα, που βωμολοχούσε ακατάσχετα και λάτρευε τις παρέες και τα τραγούδια.

Ο Βαγγέλης Κλωνής πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1989. Κηδεύτηκε στα Κοριάνα, και όλοι όσοι τον ήξεραν κράτησαν μαζί τους ο καθένας τη δική του, προσωπική εικόνα γι’ αυτόν. Υπήρχε όμως μια άλλη εικόνα, πολύ διάσημη, που κυκλοφορούσε εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δεν την είχε συνδέσει με τον Βαγγέλη. Μέχρι το 1991. «Μια μέρα», θυμάται η Κική Κλωνή, «είχα πάει με το Νίκο και τα εγγόνια μου στο εμπορικό κέντρο. Ο Νίκος είχε πάει να πάρει περιοδικά, κι εγώ πήγα με τα εγγόνια για να τους πάρω παιχνίδια. Κάποια στιγμή βλέπω το Νίκο να έρχεται τρέχοντας. «Μάνα τρέχα!» φώναζε. «Ο πατέρας!» Και εκεί, στο εξώφυλλο του περιοδικού Life, ήταν ο άντρας μου, με στρατιωτικό κράνος και ένα τσιγάρο στο στόμα, και κοίταζε βλοσυρά προς τα πίσω».

 

—–4

 

Ο Γιουτζιν Σμιθ γεννήθηκε το 1918 στο Κάνσας, και εμφάνισε μια κλίση προς τη φωτογραφία από πολύ μικρή ηλικία. Μεγαλώνοντας έγινε ένας από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ που έζησαν ποτέ, δούλεψε για το Life, το Newsweek, και άλλες μεγάλες εκδόσεις, αποκτώντας τη φήμη του λεπτολόγου καλλιτέχνη, που ήταν πρόθυμος να δουλέψει ακόμα και δύο εβδομάδες πάνω σε μια φωτογραφία για να βγάλει το αποτέλεσμα που θέλει. Πήρε διάσημες φωτογραφίες από τον πόλεμο, ανάμεσα στις οποίες και δύο λήψεις του Βαγγέλη Κλωνή: Η φωτογραφία με το τσιγάρο, και η εικόνα με το παγούρι, η οποία πριν από λίγα χρόνια έγινε γραμματόσημο στις ΗΠΑ.

«Ο Γιουτζίν Σμιθ ήταν ένας πολύ δύσκολος άνθρωπος», μου εξηγεί ο Τζέιμς Ένιαρτ, καθηγητής φωτογραφίας στο Κολέγιο της Σάντα Φε, που τον ήξερε καλά. «Είχε δαίμονες που τον κατάτρεχαν σε όλη του τη ζωή. Ήταν μια ψυχή βασανισμένη, αλλά μπορεί αυτοί οι δαίμονες να τροφοδοτούσαν την ιδιοφυία του». Ο Ένιαρτ έζησε μαζί με τον Σμιθ τα τελευταία χρόνια της ζωής του, και ήταν δίπλα του όταν πέθανε. Έχει ήδη γράψει ένα μεγάλο βιβλίο για το έργο του, και τώρα έχει ξεκινήσει έρευνες για ένα νέο βιβλίο, στο οποίο θα μελετά τη ζωή του Σμιθ παράλληλα με τη ζωή ενός από τα θέματά του: Του Βαγγέλη Κλωνή.

«Αυτοί οι άντρες είχαν πολλές ομοιότητες», μου λέει. «Ήταν εικονοκλάστες, αψηφούσαν το θάνατο, ήταν πολύ συναισθηματικοί, διψούσαν για περιπέτεια». Είχαν ακόμα παρόμοια ηλικία και έζησαν από πολύ κοντά τον πόλεμο –και κάποια στιγμή, κατά τη διάρκειά του, συναντήθηκαν.

Αυτή η συνάντηση είναι άλλο ένα μεγάλο μυστήριο.

Οι δύο φωτογραφίες του Σμιθ φέρεται ότι πάρθηκαν στο νησί Σαϊπάν του Ειρηνικού, όπου έγινε μία από τις σημαντικότερες Αμερικανο-Ιαπωνικές μάχες του πολέμου. Υπάρχει ένα πρόβλημα, όμως: Η απόβαση στο Σαϊπάν έγινε στις 15 Ιουνίου του 1944, εννέα μέρες μετά την απόβαση στη Νορμανδία.

«Το πιο πιθανό είναι ότι ο Κλωνής έφτασε εκεί κάποια στιγμή σε μια μυστική αποστολή», λέει ο Ένιαρτ. «Αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε ακόμα. Ξέρω ότι ο Σμιθ ταξίδευε συχνά, και απλά πρέπει να ερευνήσουμε τα ταξίδια του και όποια στοιχεία μπορούμε να βρούμε για την θητεία του Κλωνή, ώστε να μάθουμε πότε και που πάρθηκαν οι φωτογραφίες». Στην πορεία, ο Ένιαρτ ελπίζει να μάθει περισσότερα για την υπηρεσία του Κλωνή στον πόλεμο. «Οπωσδήποτε δεν ήταν μια τυπική θητεία», μου λέει. «Συμμετείχε σε υπερβολικά πολλά θέατρα επιχειρήσεων, και είχε εκπαιδευτεί για να χρησιμοποιεί σχεδόν όλα τα όπλα και όλα τα οχήματα –μπορούσε να οδηγεί ακόμα και τανκ. Φαίνεται πως ήταν κομάντο στις Ειδικές Δυνάμεις». Τα παιδιά του Βαγγέλη Κλωνή έχουν αρχίσει ήδη να ψάχνουν όποια στοιχεία μπορούν να βρουν για τη θητεία του πατέρα τους, για να διευκολύνουν την έρευνα του Ένιαρτ, και για να μάθουν την αλήθεια. Το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι, θα είναι συναρπαστικό: Θα είναι η πλήρης, αληθινή ιστορία ενός Έλληνα ήρωα.

 

—–5

 

Όλα ήταν ματωμένα. Το κύμα που έσκαγε στην αμμουδιά ήταν κόκκινο. Η αμμουδιά ήταν κόκκινη. Και μετά, όταν όλα τελείωσαν, η αμμουδιά δεν φαινόταν, είχε κρυφτεί από τα πτώματα, που στην άκρη της θάλασσας παρασέρνονταν από το κόκκινο κύμα σε ένα μακάβριο λίκνισμα.

Ο Ιρλανδός ήταν δίπλα του στην αρχή. Σέρνονταν μαζί, σαν ένας άνθρωπος, πάνω στην άμμο της Όμαχα Μπιτς, ενώ γύρω τους το μόνο που ακουγόταν ήταν οι σφαίρες: Σφαίρες που σφύριζαν στον αέρα, σφαίρες που καρφώνονταν στην παραλία με ένα κούφιο «παφ» τινάζοντας την άμμο, σφαίρες που έσκαγαν στο νερό και διαπερνούσαν τα σκάφη Χίγκινς, σφαίρες που έσκιζαν σάρκες και τσάκιζαν κόκαλα. Μία σφαίρα βρήκε τον Ιρλανδό στο μέτωπο και διέλυσε το κεφάλι του. Τα μυαλά του χύθηκαν πάνω στον Βαγγέλη.

Την 6η Ιουνίου του 1944, στην δεύτερη από τις πέντε παραλίες όπου θα γινόταν η απόβαση της Νορμανδίας, την επονομαζόμενη Όμαχα Μπιτς, μόνο ένας από τους λόχους του αμερικανικού στρατού αποβιβάστηκε στο σημείο που έπρεπε. Μόνο δύο από τα 29 τανκς που θα πλαισίωναν την απόβαση έφτασαν στην ακτή. Οι βομβαρδισμοί των προηγουμένων ημερών είχαν αστοχήσει τελείως, και έτσι πλήρεις Γερμανικές δυνάμεις φυλούσαν τους λόφους πάνω από την παραλία, και ξερνούσαν μολύβι στους αβοήθητους φαντάρους της Big Red One.

Από τους εκατό πρώτους που πάτησαν στην αμμουδιά, οι 87 σκοτώθηκαν. Μέχρι το μεσημέρι, όταν όλα ήταν κόκκινα και τα πτώματα είχαν καλύψει τα πάντα, μια χούφτα επιζώντες προσπαθούσε να ξεκολλήσει από την παραλία και να καλυφτεί στους πρόποδες των λόφων. Ο Βαγγέλης Κλωνής ήταν εκεί, μέσα στο σφαγείο, και σκεφτόταν την Κεφαλονιά. Πιθανότατα σκεφτόταν ότι δεν θα την ξανάβλεπε ποτέ. Θα επιζούσε, όμως, και θα γυρνούσε ξανά το νησί του, και θα ζούσε μια μεγάλη και γεμάτη ζωή, με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και θα κρατούσε για πάντα τη φωτογραφία του Ιρλανδού στο πορτοφόλι του, και θα γέλαγε και θα φώναζε και θα έπινε, και θα έβριζε σε κάθε ευκαιρία αγίους, Χριστούς και Παναγίες, και η Κική του θα του φώναζε «Θα σε κάψει ο Θεός Βαγγέλη», κι αυτός θα της απάνταγε: «Δεν με έκαψε στη Νορμανδία, τώρα θα με κάψει;»

 

 

Τι έγινε παρακάτω: Οι έρευνες του Ένυαρτ είχαν αποτέλεσμα: Διαβάστε σ’ αυτό εδώ το (μεγαλούτσικο) άρθρο για την αναζήτηση της αλήθειας, και το πώς βρέθηκε ο Κλωνής στη Σαϊπάν λίγες μέρες μετά τη Νορμανδία.

Συνέντευξη του Αδόλφου Χίτλερ στο περιοδικό Liberty της 9ης Ιουλίου 1932 – ΤΟ ΒΗΜΑ

Αδόλφος Χίτλερ

Η συνέντευξη που ακολουθεί παραχωρήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ στον Γκέοργκ Σιλβέστερ Φίρεκ και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Liberty» στις 9 Ιουλίου 1932

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ | Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2001
Ο δήμιος του 20ού αιώνα

Σίγουρα ο υπερβολικός εγωκεντρισμός δεν καθιστά τον Χίτλερ ιδεώδη συνεντευξιαζόμενο. Η έμφυτη κλίση του προς τον μονόλογο είναι ιδιαίτερα αισθητή σε αυτή τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Τζορτζ Σιλβέστερ Φίρεκ. Ο εν λόγω γερμανός δημοσιογράφος τον επισκέφθηκε πρώτη φορά την άνοιξη του 1923, «όταν στην ουσία ήταν ακόμη ένας άγνωστος». Τότε ο Φίρεκ είχε γράψει: «Αν επιζήσει, αυτός ο άνθρωπος θα γράψει ιστορία, είτε για καλό είτε για κακό», περιγράφοντας μάλιστα τον Χίτλερ ως «μηχανισμό υπεραναπλήρωσης του συμπλέγματος κατωτερότητας των Γερμανών». Ο ίδιος ο Φίρεκ εξέφρασε αμφιβολίες ως προς τις πληροφορίες για τις αγριότητες που διέπραξαν οι Γερμανοί στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και προσπάθησε να κρατήσει τις ΗΠΑ έξω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αργότερα συνελήφθη και κατελήφθη από ένα είδος ψύχωσης με τον πόλεμο. Η καριέρα του ως δημοσιογράφου έληξε απότομα πριν από το τέλος του πολέμου.

Ο «FÜHRER und REIHSKANZLER» («αρχηγός και καγκελάριος») του Γ’ Ράιχ μιλώντας στα στελέχη και στα μέλη του ναζιστικού κόμματος στο Μόναχο, τον Νοέμβριο του 1934. Στο ίδιο μέρος, 8 Νοεμβρίου πάλι, αλλά του 1923, είχε αποπειραθεί να καταλάβει την εξουσία με το «πραξικόπημα της μπιραρίας» (φωτο)

«Οταν θα καταλάβω την εξουσία στη Γερμανία, θα θέσω τέρμα στην υποτέλεια της χώρας μας στις ξένες δυνάμεις και στον μπολσεβικισμό».

Ο Αδόλφος Χίτλερ αδειάζει το φλιτζάνι του σαν, αντί για ζεστό τσάι, να ρουφά την τελευταία σταγόνα μπολσεβικισμού.

«Ο μπολσεβικισμός συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για μας» συνεχίζει ο μαυροφόρος αρχηγός των γερμανών φασιστών ρίχνοντάς μου ένα φαρμακερό βλέμμα. «Εξαλείφοντας μια για πάντα τον μπολσεβικισμό θα επιστρέψουμε την εξουσία σε 70 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Γαλλία δεν οφείλει τη δύναμή της στον στρατό της αλλά στις δυνάμεις του μπολσεβικισμού και στην υποκίνηση των αντιφρονούντων στη χώρα μας. Ο γερμανικός μπολσεβικισμός στηρίζει την τήρηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών και του Σεν Ζερμέν. Η συνθήκη ειρήνης και ο μπολσεβικισμός δεν είναι παρά δύο κεφάλια του ίδιου τέρατος. Πρέπει να τα κόψουμε και τα δύο».

Οταν ο Αδόλφος Χίτλερ ανακοίνωσε το πρόγραμμά του, η έλευση του Γ’ Ράιχ που διακήρυσσε έμοιαζε με υπόσχεση μιας χρυσής εποχής. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η δύναμή του αυξανόταν. Σήμερα δεν έχει ακόμη κατορθώσει να αντικαταστήσει τον Χίντενμπουργκ στην προεδρία αλλά ηγείται του μεγαλύτερου κόμματος στη Γερμανία. Αν ο Χίντενμπουργκ δεν καταλάβει δικτατορικά την εξουσία και αν δεν υπάρξει κάποια εξέλιξη αντίθετη με όλα τα προγνωστικά, το κόμμα του Χίτλερ θα αναλάβει τον έλεγχο του Ράιχσταγκ και της κυβέρνησης. Ο αγώνας του Χίτλερ δεν στρέφεται εναντίον του Χίντενμπουργκ αλλά εναντίον του καγκελαρίου Μπρύνινγκ. Δεν είναι βέβαιο ότι ο διάδοχος του τελευταίου θα μπορέσει να διατηρηθεί στην εξουσία χωρίς την υποστήριξη των εθνικοσοσιαλιστών.

Κατά βάθος πολλοί από αυτούς που ψήφιζαν τον Χίντενμπουργκ ήταν με το μέρος του Χίτλερ αλλά μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση πίστης τούς έκανε να παραχωρήσουν την ψήφο τους στον γηραιό στρατάρχη. Αν δεν εμφανιστεί εν μια νυκτί ένας καινούργιος ηγέτης, κανένας στη Γερμανία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον Χίτλερ, εκτός από τον Χίντενμπουργκ ­ και ο Χίντενμπουργκ είναι 85 ετών! Ο χρόνος και η πεισματική αντίσταση της Γαλλίας λειτουργούν προς όφελος του Χίτλερ, εκτός και αν ο ίδιος κάνει κάποια λάθος κίνηση ή η εσωκομματική αντιπολίτευση του στερήσει την ευκαιρία να γίνει ο Μουσολίνι της Γερμανίας.

Δεκανέας του γερμανικού στρατού (1916). Τότε του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξεως, για τη γενναιότητα που επέδειξε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (φωτο)

Η Α’ Γερμανική Αυτοκρατορία έφθασε στο τέλος της όταν ο Ναπολέων υποχρέωσε τον αυστριακό αυτοκράτορα να παραδώσει το στέμμα. Η δεύτερη τερματίστηκε όταν ο Γουλιέλμος Β’ ακολουθώντας τις συμβουλές του Χίντενμπουργκ διέφυγε στην Ολλανδία. Με τρόπο αργό και μη αναστρέψιμο και παρ’ ότι στερείται σκήπτρων και στεμμάτων άρχισε να εμφανίζεται το Γ’ Ράιχ.

Η συνέντευξη με τον Χίτλερ δεν έλαβε χώρα στο γενικό αρχηγείο του στο Μόναχο αλλά στην ιδιωτική κατοικία ενός ηλικιωμένου γερμανού ναυάρχου. Μιλήσαμε για το μέλλον της Γερμανίας πίνοντας ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι.

­ Γιατί αυτοαποκαλείσθε εθνικοσοσιαλιστής τη στιγμή που το πρόγραμμα του κόμματός σας βρίσκεται στον αντίποδα αυτού που έχουμε συνηθίσει να ορίζουμε ως σοσιαλισμό;

Ο Χίτλερ αφήνει το φλιτζάνι του τσαγιού του στο τραπέζι, γυρνά προς το μέρος μου και απαντά με μια φιλοπόλεμη χροιά στη φωνή:

«Ο σοσιαλισμός είναι η επιστήμη που έχει ως κύριο μέλημά της το κοινό καλό. Ο σοσιαλισμός δεν είναι ίδιος με τον κομμουνισμό. Ο μαρξισμός δεν είναι σοσιαλισμός. Οι μαρξιστές οικειοποιήθηκαν τον όρο διαστρεβλώνοντας τη σημασία του. Εγώ θα δώσω τον σοσιαλισμό πίσω στους σοσιαλιστές. Ο σοσιαλισμός είναι ένας παλαιός, άριος και γερμανικός θεσμός. Οι πρόγονοί μας ζούσαν σε ορισμένα εδάφη και καλλιεργούσαν την ιδέα του κοινού καλού. Ο μαρξισμός δεν μπορεί να θεωρείται σοσιαλισμός. Αντίθετα με τον μαρξισμό, ο σοσιαλισμός δεν απορρίπτει την ιδιωτική περιουσία. Αντίθετα με τον μαρξισμό, δεν καταργεί την προσωπικότητα του ατόμου. Αντίθετα με τον μαρξισμό, ο σοσιαλισμός είναι πατριωτικός.

Θα μπορούσαμε να έχουμε βαπτίσει το κόμμα μας Φιλελεύθερο Κόμμα, αποφασίσαμε όμως να ονομαστούμε εθνικοσοσιαλιστές. Δεν είμαστε διεθνιστές· ο δικός μας σοσιαλισμός είναι εθνικός. Απαιτούμε από το κράτος να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των παραγωγικών τάξεων με γνώμονα τη φυλετική αλληλεγγύη. Για μας κράτος και φυλή είναι το ίδιο πράγμα».

Με πλήρη χειμερινό εξοπλισμό (ειδικό αλπικό μπαστούνι, παντελόνι του γκολφ, παπούτσια ορειβασίας) ο ναζιστής ηγέτης (αριστερά) κάνει έναν μοναχικό περίπατο στις αγαπημένες του βαυαρικές Αλπεις. Δεξιά, αγκαλιάζει ένα παιδί κατά τη διάρκεια περιοδείας του. Για τον Χίτλερ η νέα γενιά αντιπροσώπευε την ελπίδα της «νέας τάξης» (φωτο)

Ο Χίτλερ δεν ανταποκρίνεται στο καθαρό γερμανικό πρότυπο. Τα μαύρα μαλλιά του μαρτυρούν ότι κάποιος πρόγονός του ανήκε στους πληθυσμούς των Αλπεων. Επί σειρά ετών αρνιόταν να φωτογραφηθεί. Αποτελούσε μέρος της στρατηγικής του. Ηθελε να είναι αναγνωρίσιμος μόνο από τους φίλους του, έτσι ώστε σε περιόδους κρίσης να μπορεί να εμφανίζεται οπουδήποτε χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Σήμερα βέβαια τον αναγνωρίζουν ακόμη και στα πιο απομονωμένα χωριά της Γερμανίας. Κατά έναν παράξενο τρόπο η εμφάνισή του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επιθετικότητα των πεποιθήσεών του. Ποτέ δεν υπήρξε μεταρρυθμιστής ικανός να βυθίσει το πλοίο του κράτους ή να κόψει πολιτικά κεφάλια με τόσο ευγενικό τρόπο. Συνέχισα τις ερωτήσεις μου.

­ Ποιες είναι οι αρχές του προγράμματός σας;

«Πιστεύουμε στο νους υγιής εν σώματι υγιεί. Το πολιτικό σώμα πρέπει να είναι υγιές για να μπορέσει να είναι υγιές και το πολιτικό πνεύμα. Η ηθική και η σωματική υγεία είναι ταυτόσημες».

­ Ο Μουσολίνι (τον διακόπτω) μου είχε κάνει την ίδια ακριβώς παρατήρηση.

Ενα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του Χίτλερ.

«Η κατάσταση στις λαϊκές γειτονιές ευθύνεται για τα εννέα δέκατα της ανθρώπινης διαφθοράς, το αλκοόλ για το υπόλοιπο ένα δέκατο. Οι υγιείς άνθρωποι αναγνωρίζουν την αξία του ατόμου. Θα πατάξουμε τις δυνάμεις της καταστροφής και του εκφυλισμού. Η Βαυαρία παραμένει ένας τόπος σχετικά υγιής γιατί δεν έχει πλήρως εκβιομηχανισθεί. Ολη όμως η Γερμανία, συμπεριλαμβανομένης και της Βαυαρίας, είναι καταδικασμένη σε εκτεταμένη εκβιομηχάνιση εξαιτίας των περιορισμένων εδαφών της. Αν θέλουμε να σώσουμε τη Γερμανία, πρέπει να εξασφαλίσουμε την πίστη των αγροτών μας στη γη. Για να πιστέψουν στη γη πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους τον απαραίτητο ζωτικό χώρο για να ζουν και να δουλεύουν».

Ο δήμιος της ανθρωπότητας σε μια σπάνια ανθρώπινη στιγμή χαλάρωσης δίπλα στην 20χρονη ανιψιά του Γκέλι Ράουμπαλ, θυγατέρα της ετεροθαλούς αδελφής του Αντζελα Ράουμπαλ. Ο Χίτλερ την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησε ξανά, το καλοκαίρι του 1928. Ποτέ δεν διευκρινίστηκε αν η ίδια ανταποκρίθηκε στο επίμονο κόρτε του. Εκείνος την τυραννούσε με τη ζήλεια και την κτητικότητά του, της απαγόρευε να πάει στη Βιέννη να συνεχίσει τα μαθήματα τραγουδιού που έκανε. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1931 η νεαρή κοπέλα βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιό της. Η έρευνα έδειξε ότι επρόκειτο για αυτοκτονία (φωτο)

­ Και πώς θα εξοικονομηθεί αυτός ο ζωτικός χώρος;

«Πρέπει να διατηρήσουμε τις κτήσεις μας για να εξασφαλίσουμε την επέκτασή μας προς Ανατολάς. Υπήρξε κάποια περίοδος που μπορούσαμε να μοιραστούμε με την Αγγλία την κυριαρχία όλου του κόσμου. Τώρα το μόνο που μας απομένει είναι να απλώσουμε τα δύσκαμπτα πόδια μας προς Ανατολάς. Η Βαλτική είναι στην ουσία μια γερμανική λίμνη».

­ Δεν θα μπορούσε η Γερμανία να επανακτήσει την οικονομική κυριαρχία της στον κόσμο χωρίς να επιδιώξει επέκταση των εδαφών της;

(Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.) «Οπως ο στρατιωτικός, έτσι και ο οικονομικός ιμπεριαλισμός στηρίζεται στην ισχύ. Δεν είναι δυνατή η ύπαρξη παγκόσμιου εμπορίου χωρίς μια δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο λαός μας δεν έχει μάθει να λειτουργεί με τους όρους της παγκόσμιας ισχύος και του παγκόσμιου εμπορίου. Σε κάθε περίπτωση η Γερμανία δεν μπορεί να αναπτυχθεί εμπορικά και εδαφικά αν δεν επανακτήσει ό,τι έχασε και αν δεν επανέλθει στα όριά της.

Βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση με κάποιον που βλέπει το σπίτι του να καίγεται. Προτού καταπιαστούμε με πιο φιλόδοξα σχέδια, χρειαζόμαστε μια στέγη κάτω από την οποία θα μπορούμε να προφυλαχθούμε. Εχουμε καταφέρει να χτίσουμε ένα καταφύγιο για να μας προστατεύει σε περίπτωση ανάγκης από τη βροχή, μόνο που δεν φροντίσαμε να το φτιάξουμε από γρανίτη. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν πέσει πάνω μας αληθινές καταιγίδες από συμφορές. Η Γερμανία βιώνει μια περίοδο εθνικών καταστροφών, ηθικών και οικονομικών.

Το απογοητευτικό σύστημα των κομμάτων μας είναι ένα σύμπτωμα της καταστροφής. Οι κοινοβουλευτικές μειοψηφίες υποβάλλονται σε διακυμάνσεις ανάλογα με τις τάσεις της στιγμής. Η κοινοβουλευτική κυβέρνηση ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στον μπολσεβικισμό».

Ο Χίτλερ με την ερωμένη του Εύα Μπράουν σε μια τρυφερή πόζα στο σαλόνι της πολυτελούς βίλας του Berghof. Στις 30 Απριλίου 1945 η γυναίκα αυτή θα μοιραστεί μαζί του τον θάνατο στο führerbunker, το υπόγειο καταφύγιό του, δεκαεξίμισι μέτρα κάτω από το κατεστραμμένο από τις βόμβες των Συμμάχων κτίριο της καγκελαρίας στο Βερολίνο. Εις αναγνώρισιν της πλήρους αφοσίωσής της, ο Χίτλερ τη νυμφεύεται λίγο πριν από την αυτοκτονία τους (φωτο)­

Δεν είστε, όπως αρκετοί γερμανοί μιλιταριστές, υπέρ μιας συμμαχίας με τη σοβιετική Ρωσία;

Ο Χίτλερ αποφεύγει να απαντήσει ευθέως. Παρόμοια ήταν η αντίδρασή του όταν του είχε ζητηθεί από το «Liberty» να απαντήσει στη δήλωση του Τρότσκι ότι αν ο Χίτλερ αναλάβει την εξουσία θα προκαλέσει έναν αιματηρό αγώνα ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη, υπό την καθοδήγηση της Γερμανίας, και στη Σοβιετική Ενωση. «Είναι πιθανό» είχε πει ο Τρότσκι «να μη συμφέρει τον Χίτλερ να εξαλείψει τον μπολσεβικισμό μέσα στη Ρωσία. Δεν αποκλείεται ο Χίτλερ να εξετάσει ως έσχατη λύση το ενδεχόμενο να συμμαχήσει με τον μπολσεβικισμό αν αισθανθεί ότι χάνει το παιχνίδι. Αν, όπως είχε ισχυριστεί κάποια στιγμή, ο καπιταλισμός αρνηθεί να αναγνωρίσει ότι οι εθνικοσοσιαλιστές είναι το τελευταίο προπύργιο της ιδιωτικής περιουσίας, αν το κεφάλαιο δυσχεράνει τον αγώνα του, η Γερμανία μπορεί να υποκύψει στο σαγηνευτικό τραγούδι της σοβιετικής σειρήνας. Εκείνος όμως εμφανίζεται αποφασισμένος να εμποδίσει πάση θυσία τον μπολσεβικισμό να αποκτήσει ρίζες στη Γερμανία».

Ως αυτή τη στιγμή ο Χίτλερ αντιμετωπίζει με δυσπιστία τις προτάσεις του καγκελαρίου Μπρύνινγκ και άλλων πολιτικών για τη συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού μετώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπροστά στο συνεχώς αυξανόμενο ρεύμα ψηφοφόρων προς τον εθνικοσοσιαλισμό ο Χίτλερ εμφανίζεται περισσότερο διατεθειμένος να συνάψει συμφωνίες για κοινά σημαντικά ζητήματα με άλλα πολιτικά κόμματα.

«Οι πολιτικοί συνδυασμοί που θα επιτρέψουν τη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου» τονίζει ο Χίτλερ «είναι εξαιρετικά εύθραυστοι. Στην πραγματικότητα καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη χάραξη μιας σαφώς προσδιορισμένης πολιτικής γραμμής. Διαβλέπω παντού ένα διαρκές πηγαινέλα συμβιβασμών και υποχωρήσεων. Οι παραγωγικές δυνάμεις μας βρίσκονται αντιμέτωπες με την τυραννία των αριθμών. Κάναμε το λάθος να εφαρμόσουμε την αριθμητική και τους μηχανισμούς του οικονομικού κόσμου στη ζωή. Απειλούμεθα από μια διαρκή αύξηση των αριθμών και μια σταδιακή μείωση των ιδανικών. Τα νούμερα από μόνα τους δεν έχουν σημασία».

Ο Χίτλερ ταξίδευε συχνά στη Γερμανία (καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν πήγε ποτέ στο εξωτερικό). Οι σύντομες αυτές εκδρομές τού έδιναν την ευκαιρία να χαλαρώσει και να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του απολαμβάνοντας την εξοχή

­ Ας υποθέσουμε όμως ότι η Γαλλία προβαίνει σε αντίποινα εισβάλλοντας στο γερμανικό έδαφος. Το έχει κάνει παλαιότερα στον Ρήνο, μπορεί να το επιχειρήσει ξανά.

«Δεν έχει καμία απολύτως σημασία πόσα τετραγωνικά χιλιόμετρα έχει στην κατοχή του ο εχθρός» απαντά εξοργισμένος ο Χίτλερ, «αρκεί να αφυπνιστεί η εθνική συνείδηση. Δέκα εκατομμύρια ελεύθεροι Γερμανοί έτοιμοι να πεθάνουν για να ζήσει η πατρίδα τους είναι πολύ δυνατότεροι από 50 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν δική τους θέληση και των οποίων η φυλετική συνείδηση έχει μολυνθεί από ξένους.

Οραματιζόμαστε μια μεγάλη Γερμανία που θα ενώνει όλους τους γερμανικούς λαούς. Η σωτηρία μας μπορεί να προέλθει από το πιο μικρό κομμάτι γης. Ακόμη και αν είχαμε στη διάθεσή μας τέσσερα εκτάρια γης, αν ήμασταν αποφασισμένοι να τα υπερασπιστούμε με την ίδια τη ζωή μας, αυτά τα τέσσερα εκτάρια θα αποτελούσαν την εστία της αναγέννησής μας. Οι εργάτες μας έχουν δύο ψυχές: μία γερμανική και μία μαρξιστική. Καθήκον μας είναι να αφυπνίσουμε το γερμανικό πνεύμα. Πρέπει να εξαλείψουμε τον καρκίνο του μαρξισμού. Μαρξισμός και παγγερμανισμός είναι αντίθετες έννοιες. Στο δικό μου όραμα του γερμανικού κράτους δεν υπάρχει χώρος για τον ξένο, δεν υπάρχει χώρος για τον σπάταλο, τον τοκογλύφο, τον κερδοσκόπο ούτε για οποιονδήποτε δεν έχει τη δυνατότητα να προσφέρει παραγωγικό έργο».

Οι φλέβες στο πρόσωπο του Χίτλερ έχουν φουσκώσει απειλητικά. Η φωνή του γεμίζει το δωμάτιο. Ακούγεται ένας θόρυβος στην πόρτα. Οι ακόλουθοί του, που βρίσκονται διαρκώς κοντά του σαν προσωπική φρουρά, του θυμίζουν ότι πρέπει να εκφωνήσει λόγο σε ένα συλλαλητήριο.

Ο Χίτλερ ήπιε μονορούφι το τσάι του και σηκώθηκε.