Άουσβιτς – Μπιρκενάου – Η αρχή του τέλους – Ολοκαύτωμα – του Σπύρου Γκάρου (Γερμανία)

HOLOCAUST – AUSCHWITZ– BIRKENAU

ΑΟΥΣΒΙΤΣ – ΜΠΙΡΚΕΝΑΟΥ – Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

                             ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

                             

Μία μελανή κηλίδα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Στις 20 Ιανουαρίου 1942 συναντήθηκαν 15 αξιωματούχοι του τρίτου Ράιχ κατόπιν εντολής του στρατάρχη, Hermann Göring (Χέρμαν Γκέρινγκ) σε ένα υπερπολυτελές  ξενοδοχείο πλησίον της λίμνης Wannsee (Βανσέε – Βερολίνο), να αποφασίσουν και να δώσουν την τελική λύση (Endlösung) στο εβραϊκό πρόβλημα. Πρόεδρος σ΄ αυτήν την άκρως απόρρητη συνδιάσκεψη ήταν ο ανώτερος διοικητής των ΕΣ-ΕΣ Reinhard  Heydrich, (Ράινχαρτ Χάϊντριχ), επί του πρωτοκόλλου ο συνταγματάρχης των ΕΣ-ΕΣ Adolf Eichmann (Αδόλφος Άϊχμαν). Ο Heydrich  δήλωσε αμέσως την πρώτη ημέρα της συνδιάσκεψης στους παρευρισκόμενους, ότι ο  Göring (Γκέρινγκ) τον εξουσιοδότησε, μαζί με τον αρχηγό των ΕΣ-ΕΣ , Heinrich Himmler (Χάϊνριχ Χίμλερ),  να προετοιμάσουν την “ τελική λύση”, με λίγα λόγια την εξολόθρευση 11 περίπου εκατομμυρίων Εβραίων από την Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Σουηδία, Ελβετία και Τουρκία. 

Εκλάπη η επιγραφή της πύλης του Αουσβιτς – Επί ποδός η αστυνομία – TO BHMA

 Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009  [ 10:48 ]

Η γνωστή επιγραφή στα γερμανικά «Arbeit macht frei» (Η εργασία απελευθερώνει), που βρισκόταν τοποθετημένη στην πύλη εισόδου του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης του Αουσβιτς-Μπίρκενάου στη νότια Πολωνία, εκλάπη από αγνώστους, όπως ανακοίνωσε η αστυνομία.

«Η επιγραφή εκλάπη κατά τις 06.00 (τοπική ώρα). Εκπαιδευμένος σκύλος της αστυνομίας ακολουθεί τα ίχνη των δραστών», δήλωσε εκπρόσωπος της πολωνικής αστυνομίας στον κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό Trojika.

Η επιγραφή που βρισκόταν στην κύρια πύλη του ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης ξεβιδώθηκε από τη μία πλευρά και τραβήχτηκε από την άλλη.

Την απουσία της επιγραφής αντιλήφθηκαν φύλακες του μουσείου, οι οποίοι και έσπευσαν να ειδοποιήσουν την αστυνομία.

Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποιος ύποπτος, ωστόσο, η αστυνομία έχει ξεκινήσει εντατικές έρευνες για τον εντοπισμό τόσο των δραστών όσο και της ιστορικής επιγραφής.

Η επιγραφή είχε κατασκευασθεί από κρατούμενους και τοποθετήθηκε στην πύλη του στρατοπέδου στις αρχές της δεκαετίας του ΄40.

Hitler’s Remains Were Destroyed on KGB Orders – Bloomberg.com (Τα λείψανα του Χίτλερ καταστράφηκαν με διαταγές της Κα-Γκε-Μπε)

http://www.bloomberg.com/apps/news?pid=20601100&sid=afB_Zuasc4H8

Hitler’s Remains Were Destroyed on KGB Orders, Interfax Reports

By Lucian Kim

Dec. 7 (Bloomberg) — Adolf Hitler’s remains were burned and dumped into an East German river by Soviet agents 25 years after the end of World War II, Interfax reported, citing Vasily Khristoforov, the Federal Security Service’s chief archivist.

The remains of Hitler, his companion Eva Braun and the family of Nazi propaganda chief Joseph Goebbels were destroyed in April 1970 on the secret orders of then-KGB chief Yuri Andropov, the Russian news agency said today. Andropov went on to become Soviet leader from 1982 until his death in 1984.

The Soviets were concerned that graves of Third Reich leaders might one day attract Nazi sympathizers, Interfax said. The remains were burned and dumped into the Biederitz River, outside the eastern city of Magdeburg, according to the news service.

The Soviet army moved the bodies from near Rathenow, west of Berlin, and reburied them at a garrison in Magdeburg in 1946, Interfax said. When the facility was returned to the East German government in 1970, Andropov decided to destroy the remains. Fragments of Hitler’s skull and jawbone are still in Russia, according to Interfax.

To contact the reporter on this story: Lucian Kim in Moscow at lkim3@bloomberg.net

Last Updated: December 7, 2009 11:59 EST

Ολοκαύτωμα – Πολύ σκληρό και θλιβερό video – Παρακαλώ απομακρύνετε τα παιδιά από την οθόνη

Επίσκεψη του Χίτλερ στη Γδύνια (Gotenhafen) της Πολωνίας (20-9-1939) (video)

Αφορμή για εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία δεν υπάρχει και οι Ναζί αποφασίζουν να την δημιουργήσουν. Οι άνδρες της SS παίρνουν 150 κρατούμενους από το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχενβαλντ, τους μεταφέρουν στον συνοριακό σταθμό διαβιβάσεων του Γκλάιβιτς και τους ντύνουν με πολωνικές στολές. Αμέσως μετά τους υποχρεώνουν να καταπιούν δηλητήριο, πυροβολούν τα πτώματα, προξενούν μικρές καταστροφές στον σταθμό, ώστε να φαίνεται ότι δέχτηκε επίθεση. Στον ασύρματο του σταθμού ένας άνδρας των SS ουρλιάζει στα Πολωνικά ότι τα στρατεύματα της Πολωνίας πρόκειται να εισβάλουν στην Γερμανία. Ο διοικητής του σταθμού συνταγματάρχης Στάινμετς αρχικά δοκιμάζει να αντισταθεί στην απάτη, αλλά οι SS του απαντούν με ένα «Fuhrerbefehl!» (διαταγή του Φύρερ). Μετά τη λήψη και σχετικών φωτογραφιών, οι SS αποχωρούν.

Με αυτό τον τρόπο ο Χίτλερ μπορεί πλέον να αναγγείλει επίσημα, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, στο Ράιχσταγκ ότι οι Πολωνοί προσπάθησαν την προηγούμενη να εισβάλουν στο Γερμανικό έδαφος και ότι η Βέρμαχτ ανταποδίδει τα πυρά που δέχτηκε στις 5:45 το πρωί. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι διαφορετική. Ο Χίτλερ έχει διατάξει την επίθεση κατά της Πολωνίας από τις 31 Αυγούστου. Η Βέρμαχτ, με βάση λεπτομερές σχέδιο που κατάρτισαν ο Βάλτερ φον Μπράουχιτς και το Επιτελείο του, με το κωδικό όνομα Fall Weiss (λευκό σχέδιο), επιτίθεται από ξηράς, θαλάσσης και αέρος στην Πολωνία. Είναι 1 Σεπτεμβρίου 1939 και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει.

Στις 20 Σεπτεμβρίου 1939 ο Χίτλερ επισκέπτεται την παραθαλάσσια πόλη Γδύνια, την οποία μετονόμασε σε Gotenhafen. Πολύ σύντομα το λιμάνι μετατράπηκε σε πανίσχυρη βάση του Γερμανικού στόλου.

Πηγές:
wikipedia
http://www.gotenhafen.pl

Κατηγορίες για 58 δολοφονίες Εβραίων απαγγέλθηκαν σε πρώην μέλος των SS – Για σφαγή του 1945 – in.gr

18/11/2009

Associated Press

Από στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αυστρία

Βιέννη

Γερμανικό δικαστήριο απήγγηλε έναν 90χρονο, ύποπτο για συμμετοχή στα SS κατηγορίες για 58 δολοφονίες Εβραίων που δούλευαν σε καταναγκαστικά έργα, δήλωσαν αξιωματούχοι. Ο άνδρας κατηγορείται ότι δολοφόνησε τους εργάτες στο Ντόιτς Σούτσεν, ένα χωριό της ανατολικής Αυστρίας, στα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Το δικαστήριο δεν έδωσε πληροφορίες για τον άνδρα εκτός από το ότι πρόκειται για έναν συνταξιούχο από το Ντούισμπουργκ. Σύμφωνα με τον δημόσιο κατήγορο, στις 29 Μαρτίου του 1945, ο κατηγορούμενος, μαζί με άλλα άτομα, μετέφεραν τουλάχιστον 57 εβραίους που δούλευαν σε καταναγκαστικά έργα, σε ένα δάσος, «όπου παρέδωσαν τα πολύτιμα αντικείμενά τους και γονάτισαν δίπλα σε έναν τάφο». Ο κατηγορούμενος και άλλα μέλη των SS πυροβόλησαν από πίσω τους Εβραίους, συνέχισε ο δημόσιος κατήγορος. Ο 90χρονος κατηγορείται ότι την ίδια μέρα πυροβόλησε άλλον ένα εβραίο που δεν μπορούσε να περπατήσει κατά τη διάρκεια παρέλασης. Ο ομαδικός τάφος βρέθηκε το 1995. Οι Αρχές οδηγήθηκαν στον 90χρονο από έναν Αυστριακό φοιτητή, ο οποίος μελετούσε τη σφαγή. Newsroom ΔΟΛ

Ο Χίτλερ; Ήταν προπονητής ποδοσφαιρικής ομάδας στη Γερμανία! – Σφυγμομέτρηση – σοκ ανάμεσα σε μαθητές στη Μ.Βρετανία

24ωρη.com

http://www.24ori.com/news/article/380

 

Εξήντα τέσσερα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, μια σφυγμομέτρηση που διεξήχθη ανάμεσα σε 2.000 μαθητές στη Μεγάλη Βρετανία προκαλεί αναστάτωση. Ένας στους 20 πιστεύει ότι ο δικτάτορας της ναζιστικής Γερμανίας υπήρξε προπονητής ποδοσφαιρικής ομάδας! Και: Το ίδιο ποσοστό είναι πεπεισμένο ότι το Ολοκαύτωμα ήταν μια γιορτή με αφορμή τη λήξη του πολέμου.

«Αγαπητοί νέοι της Αγγλίας, δεν έχετε παρακολουθήσει καθόλου τα μαθήματα ιστορίας;», διερωτάται αυτή τη φορά με αγγλικό σαρκασμό η γερμανική εφημερίδα «Bild». Αφορμή μια σφυγμομέτρηση της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Erskine», η οποία εδρεύει στη Σκωτία και φροντίζει βετεράνους πολέμων. Η δημοσίευση της έρευνας λίγες μόνο μέρες πριν από την «Ημέρα Μνήμης» («Remembrance Day», 11 Νοεμβρίου), επιλέγηκε σκόπιμα.

Οι ερωτήσεις σχετίζονταν με σημαντικά γεγονότα και πρόσωπα. Τα αποτελέσματα: απίστευτα, καταθλιπτικά!

Όχι μόνο ότι το 40% των ερωτηθέντων νέων δεν είχαν ιδέα τι σημαίνει αυτή η μέρα, το ένα τέταρτο του δείγματος παραδέχθηκε ότι αδιαφορεί για τους πεσόντες στρατιώτες.

Ένας στους είκοσι έχει την εντύπωση πως ο δικτάτορας της ναζιστικής Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ υπήρξε προπονητής ποδοσφαιρικής ομάδας στη χώρα του! Και το χειρότερο: Ένας στους έξι απάντησε ότι το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Άουσβιτς ήταν πάρκο αναψυχής!

Η έρευνα ανέδειξε ακόμα την άγνοια για ένα από τα τραγικότερα γεγονότα στην ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας: Ένας στους δώδεκα εξέφρασε την άποψη ότι η «Αστραπή» («Blitz»), οι αεροπορικές επιθέσεις δηλαδή της Γερμανίας κατά του Λονδίνου το 1940, ήταν μια «εκστρατεία καθαρισμού» των ερειπίων μετά το 1945…
Ο επικεφαλής της οργάνωσης «Erskine», Τζιμ Πάντον, εμφανίστηκε πολύ απογοητευμένος από τα κενά στις γενικές αυτές γνώσεις των νεαρών: «Μερικές απαντήσεις μάς κατακεραύνωσαν, δείχνοντας ότι δεν πρέπει να φροντίσουμε μόνο τους βετεράνους. Το ίδιο σημαντικό είναι να φέρουμε τα παιδιά μας κοντά στην ιστορία μας, γιατί τα παιδιά είναι το μέλλον μας.»

Μικρή παρηγοριά: Το 70% των ερωτηθέντων μαθητών ανέφερε ότι θα τους άρεσε να μάθουν περισσότερα για τους δύο παγκόσμιους πολέμους.

Ρένα Μόλχο: Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στην Κατοχή – «Ενοχη σιωπή για την εξόντωση των Εβραίων» – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

29/10/2009 

Συνέντευξη ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ giannis@enet.gr

 

Ιστορικός, συγγραφέας («Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης», εκδ. Θεμέλιο κ.ά.), καθηγήτρια στο Πάντειο, διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου και βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών, η Ρένα Μόλχο επιχειρεί, μέσω της συνέντευξής της στην «Ε», να φωτίσει, στο μέτρο του δυνατού, μια μάλλον σκοτεινή πτυχή της Ιστορίας της Ελλάδας και της γενέθλιας πόλης της, της Θεσσαλονίκης, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Η Ρένα Μόλχο θεωρεί την αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου για τον Κώστα Πλεύρη ντροπιαστική για την Ελλάδα

Ο Μαζάουερ γράφει στο βιβλίο του για τη Θεσσαλονίκη ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής δεν υπήρξε καμία αντίδραση στον διωγμό των Εβραίων της πόλης από επαγγελματικούς φορείς, οργανώσεις, καθηγητές, φοιτητές ή εκκλησιαστικούς φορείς.

 «Οχι μόνο δεν υπήρξε καμία αντίδραση αλλά πολύ μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού συνεργάστηκε με τον κατακτητή. Εχουμε περιπτώσεις όπως στη Ζάκυνθο που δεν χάθηκε ούτε ένας Εβραίος επειδή και ο μητροπολίτης Ζακύνθου και ο πρόεδρος αρνήθηκαν να δώσουν τις καταστάσεις και να καταδώσουν Εβραίους. Το ίδιο και στην Χαλκίδα. Και έχουμε περιπτώσεις σαν τα Γιάννινα και τη Θεσσαλονίκη με ποσοστό απώλειας, 98% και 96% αντίστοιχα. Ολα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι χριστιανοί κάτοικοι εκεί που ήθελαν διέσωσαν τους Εβραίους κι εκεί που δεν ήθελαν τους κατέδωσαν, ασχέτως αν δεν γνώριζαν ακριβώς τι τους περίμενε. Στη Θεσσαλονίκη οι χριστιανοί περίμεναν από πριν, από τον μεσοπόλεμο, από τη μεγάλη πυρκαγιά του ’17, πώς και πώς να φύγουν οι Εβραίοι. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Θεσσαλονίκη μετατράπηκε σε πρωτεύουσα προσφύγων. Αυτοί μεταξύ άλλων ζούσαν σε συναγωγές, πήγαιναν και σε εβραϊκά σχολεία που επιτάχθηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό. Ξέρετε ότι η Θεσσαλονίκη είχε περίπου 100 συναγωγές. Τώρα έχει 2,5… Το ’12, εάν η Θεσσαλονίκη είχε πάνω, κάτω 157.000 κατοίκους, οι 75.000 ήταν Εβραίοι, οι 40.000 μουσουλμάνοι, οι 30.000 χριστιανοί ορθόδοξοι και οι 5.000 λεβαντίνοι, οι διαφόρων εθνοτήτων. Δηλαδή, το 1912, το 50% -τουλάχιστον- του πληθυσμού της πόλης ήταν Εβραίοι».

 Η διάθεση για απαλλαγή από τους Εβραίους αποτελούσε πόθο πολλών εκ των κατοίκων της πόλης ή επρόκειτο για πολιτική του επίσημου ελληνικού κράτους;

 «Από τότε που άλλαξε η δομή της πόλης δημογραφικά και έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών, ενισχυόταν και νομιμοποιούνταν η σχετική προσφυγική άποψη και ελπίδα από τους ίδιους τους πολιτικούς. Ο Βενιζέλος έδωσε στους Εβραίους όλα τα προνόμια που ζήτησαν μέχρι να ενταχθούν στην ελληνική πραγματικότητα, δηλαδή για τρία χρόνια να χρησιμοποιούν τη γλώσσα τους κ.λπ., αλλά ο ίδιος μετά το ’20, όταν έχασε τις εκλογές, ξεκινά να μιλά για τον «αλλογενή» (δηλ. τον Εβραίο, ο οποίος ξαφνικά έγινε «αλλογενής» που βέβαια ήταν πάντα αφού η πόλη ήταν πολυεθνική), ως ρυθμιστή. Και θεσπίζει το εκλογικό κολέγιο το ’24, το οποίο ήταν ένας εκλογικός διαχωρισμός -«γκέτο» με θρησκευτικά κριτήρια, όπου εκεί έπρεπε να ψηφίζουν οι Εβραίοι, ασχέτως της περιοχής όπου κατοικούσαν. Ενώ στη Θεσσαλονίκη δεν υπήρχε γκέτο και οι Εβραίοι ζούσαν παντού στην πόλη, ωστόσο ο Βενιζέλος υιοθέτησε και εισήγαγε για πρώτη φορά το γκέτο το εκλογικό. Φυσικά δεν πήγε κανείς να ψηφίσει, γιατί οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης ήταν πολιτικοποιημένοι πάντα, γι’ αυτό και ίδρυσαν και τη σοσιαλιστική Federation, ωστόσο αυτό (το γκέτο) έγινε. Από κει και πέρα αρχίζει ο διαχωρισμός».

 Οπότε οι Γερμανοί έδωσαν τη λύση…

 «Ακριβώς! Ο Λευτέρης Σταυριανός, που ήταν καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Κολούμπια, έγραψε ένα άρθρο για τους Εβραίους το ’48, όπου υποστηρίζει ότι 12.000 χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη εκμεταλλεύθηκαν τις περιουσίες των Εβραίων, αμειβόμενοι για τη συνεργασία τους με τους Γερμανούς. Οταν υπάρχει ένα νούμερο 12.000 άνδρες, πολλαπλασιάζεται δημογραφικά επί 5, για να δείτε πόσα άτομα στην πόλη επωφελήθηκαν. Αρα, 60.000 χριστιανοί. Οι Εβραίοι ήταν 50.000, άρα μας μένουν και 100.000 χριστιανοί αθώοι… Τόσους κατοίκους είχε η Θεσσαλονίκη τότε. Το 1/3 των χριστιανών συνεργάστηκε. Και χώρια από αυτό, εν γένει ο πόλεμος της Γερμανίας κατά κύριο λόγο είχε στόχο τη λεηλασία. Μετά την απελευθέρωση, το ’45, υπήρξαν 600 υποθέσεις για διεκδίκηση κτηματικής περιουσίας. Εκδικάστηκαν οι 300 και αποδόθηκαν μόνο 30 κτήματα. Ομως, επειδή η αλήθεια έχει πάντα αποχρώσεις, να πω ότι υπήρχαν και περιπτώσεις σαν τον πατέρα μου, ο οποίος είχε έναν αριστερό χριστιανό δικηγόρο που πήγε και τους τσάκισε αυτούς που είχαν πάρει το μαγαζί του. Και δεν χρειάστηκε καν να πάει στο δικαστήριο. Οι Εβραίοι, αυτοί που επέζησαν, γνωρίζουν ποιοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, ξέρουν πώς έγιναν οι περιουσίες εν μια νυκτί μέσα στην κατοχή».

 Οι οποίοι συνεργάτες των Γερμανών είναι σήμερα «τζάκια»;

 «Βεβαίως! Είναι στο ελληνικό τζετ σετ!».

 Απ’ ό,τι φαίνεται, πάντως, ο καθένας μάλλον λειτουργούσε βάσει της συνείδησής του, ανεξαρτήτως θρησκεύματος ή εθνότητας.

 

«Επιζώντες του Αουσβιτς αδυνατούν να πιστέψουν στην -καλή- μοίρα τους, μετά την απελευθέρωσή τους. Ανάμεσά τους πολλά μικρά παιδιά…»

«Απόλυτα. Αν δεν υπήρχε η συνείδηση κάποιων χριστιανών, εγώ δεν θα υπήρχα, ούτε ο μπαμπάς μου ούτε η μαμά μου ούτε ο πεθερός μου ούτε η πεθερά μου. Ο πατέρας μου υπηρετούσε στο πυροσβεστείο και έλειπε όταν ήρθαν οι Γερμανοί να τον βρουν. Οταν επέστρεψε, ο διοικητής του, με δική του πρωτοβουλία, τού έδωσε ψεύτικη ταυτότητα και πήγε στην Αθήνα και σώθηκε. Ούτε παρακάλεσε κανέναν ούτε τίποτε. Ο διοικητής του ήταν ένας συμπολίτης του, ένας άνθρωπος ο οποίος απλώς κατάλαβε με ποιους είχε να κάνει. Κατεβαίνοντας στην Αθήνα κι επειδή οι Γερμανοί είχαν κάνει μπλόκο στη Θήβα, ο πατέρας μου πήγε στα χωράφια κι εκεί τον έπιασε ένας χωρικός το πρωί, ο οποίος αμέσως τον κατάλαβε από την προφορά του ότι ήταν Εβραίος και του είπε: «Εγώ είμαι κομμουνιστής κι εσύ είσαι Εβραίος. Κακομοίρη μου, είσαι μουγκός! Ετσι και μιλήσεις τη βάψαμε και οι δύο!». Η μητέρα μου σώθηκε στη Θεσσαλία, από χριστιανούς και Εβραίους Θεσσαλούς, ο πεθερός μου, ο Σόλων Μόλχο, βιβλιοπώλης, με 13 μέλη της οικογένειάς του σώθηκε στη Σκόπελο, με τη συμπαράσταση του δημάρχου της Γλώσσας. Στη Γλώσσα πρέπει να ήταν και 3.000 άτομα. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο ο δήμαρχος Σκοπέλου βοήθησε τον πεθερό μου, αλλά ότι συνέπραξαν 3.000 άτομα για να μην προδώσουν αυτούς τους 13 Εβραίους σε μια γερμανοκρατούμενη Σκόπελο. Ενας να βρισκόταν και να κατέδιδε, έφτανε…».

 Στην Αθήνα τι ποσοστό εκτοπισμού υπήρξε;

 «Πολύ μικρό. Γι’ αυτό και όσοι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είχαν τη δυνατότητα, αρκετά λεφτά για να φτάσουν εκεί και όχι μικρά παιδιά, πήγαν στην Αθήνα. Δέκα χιλιάδες Εβραίοι μαζεύτηκαν στην ΑΘήνα, σε μια κοινότητα που είχε μόνο 1.000 Εβραίους. Εκτός του ότι εκεί η Εκκλησία βοηθούσε κάνοντας ψεύτικες βαφτίσεις και η αντίσταση συνέδραμε τους Εβραίους».

 Τι δείχνει η περίπτωση των Εβραίων για την ελληνική κοινωνία;

 «Το ποσοστό της απώλειας των Εβραίων αλλά και η διαχείριση αυτού του θέματος είναι, κατά την άποψή μου, ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας. Υπό την έννοια ότι αν σώθηκε μόνο το 13% των Εβραίων, δηλαδή αν έχουμε ποσοστό απώλειας 87% στην Ελλάδα, αυτό είναι αρνητικό ως προς τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, αυτών που μπορούσαν να βοηθήσουν και δεν το έκαναν. Στη Θεσσαλονίκη το νούμερο απώλειας των Εβραίων είναι 96%, που είναι 4 μονάδες υψηλότερο και από το Βερολίνο! Δηλαδή μέσα στη «φωλιά του λύκου» ήταν μικρότερο το ποσοστό απώλειας απ’ ό,τι εδώ… Πώς μεταφράζεται αυτό το πράγμα; Οι Γερμανοί όταν πήγαιναν κάπου προσπαθούσαν να προσεταιριστούν τη φιλία και την εμπιστοσύνη του τοπικού πληθυσμού για να μπορούν να λεηλατήσουν τους διωκόμενους με την άνεσή τους. Γιατί ήξεραν ότι αν ο τοπικός πληθυσμός αντιδρούσε δεν θα μπορούσαν να διεκπεραιώσουν το έργο τους. Οπως δεν μπόρεσαν σε πολλά σημεία της Ελλάδας».

 Προφανώς θεωρείτε ότι η Θεσσαλονίκη δεν θα πρέπει να είναι υπερήφανη γι’ αυτό το κομμάτι της Ιστορίας της.

 «Αυτό είναι βέβαιο. Γι’ αυτό και δεν διδάσκεται τίποτε στη Θεσσαλονίκη περί Εβραίων. Ενώ πριν από τον πόλεμο υπήρχε μάθημα Εβραιολογίας. Τώρα γιατί δεν υπάρχει;». *

 Ανοιχτή πόλη σημαίνει να ξέρεις την κληρονομιά σου. Δεν είναι μια ανοιχτή, πολυπολιτισμική πόλη η Θεσσαλονίκη; 

«Λουλούδια στο μνημείο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη»

«Είναι μια πόλη που έχει μεγάλη δυνατότητα να είναι ανοιχτή. Αλλά αν δεν ξέρεις την ιστορική σου κληρονομιά και την απορρίπτεις και την καθηλώνεις μέσα στη σιωπή, από πού θα τροφοδοτηθείς να έχεις σημεία αναφοράς και πρότυπα; Και πώς θα αναπτυχθεί η ανεκτικότητα και το ένστικτο της ανοχής στην ετερότητα, όταν δεν είναι γνωστά αυτά από το παρελθόν της Θεσσαλονίκης; Ποιος είναι ο λόγος που αποκρύπτονται; Ποιος είναι εν γένει ο λόγος που αντί να γιορτάζουμε την απελευθέρωση τον Οκτώβριο του ’45 που, όπως μού έχει πει ο πατέρας μου ήταν η σπουδαιότερη μέρα της ζωής του, γιορτάζουμε το ΟΧΙ του Μεταξά στους Ιταλούς; Είναι μόνο αυτή η ηρωική στιγμή των Ελλήνων; Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει σιωπή. Μια ένοχη σιωπή που διαιωνίζεται».

 Η βασική αιτία που από την πόλη της Φεντερασιόν φτάσαμε στη σημερινή «βουβή» πόλη, ποια είναι;

 «Η νομιμοποίηση των αντισημιτών από τον πολιτικό λόγο και από το πολιτικό λόμπι. Γιατί στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν δύο ειδών πολίτες. Υπήρχαν οι πρόσφυγες και οι ντόπιοι χριστιανοί. Θα μπορούσαν να υπερισχύσουν εκείνοι οι οποίοι σε καθημερινή βάση συναλλάσσονταν με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι και οι χριστιανοί στη Θεσσαλονίκη συνυπήρχαν και συμβίωναν θετικά. Υπήρχαν χριστιανοί που εξαιτίας της συνύπαρξής τους με τους Εβραίους είχαν μάθει ισπανοεβραϊκά, έχω ακούσει η ίδια τον καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικο να μιλά με τον Μόλχο στα ισπανοεβραϊκά. Κατά κάποιον τρόπο, ο αντισημιτισμός, ειδικά στη Θεσσαλονίκη, ήταν εισαγωγής. Ηρθε από μέρη όπου οι Εβραίοι ήταν μειονότητα ή εκείνοι που ζούσαν εκεί δεν γνώριζαν Εβραίους».

 Σήμερα τι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη;

 «Υπάρχει μια μικρή μερίδα ανθρώπων που αγωνίζονται συνέχεια. Μια πρωτοπορία που έχει θεσσαλονικιώτικη συνείδηση, ξέρει την Ιστορία της πόλης και την παρακολουθεί. Υπάρχει η αντιρατσιστική, το στέκι των μεταναστών, μικρές ομάδες που αγωνίζονται. Και μετά, μονάδες: Ντίνος Χριστιανόπουλος κ.ά. Το περιθώριο. Εγώ είμαι κατεξοχήν το επίσημο περιθώριο στην πόλη! Το ερώτημα όμως είναι: Αρκούν αυτοί για να προωθήσουν ριζικές αλλαγές; Γιατί χωρίς αλλαγές, θα επικρατεί εσαεί το δίδυμο Παπαγεωργόπουλος – Ψωμιάδης!».

 Θεωρείτε ότι υπάρχει αντισημιτισμός στην Ελλάδα του 21ου αιώνα;

 «Βεβαίως και υπάρχει. Εντονότατος!».

 Και πού οφείλεται;

 «Κατ’ αρχήν στο ότι η Ελλάδα δεν είναι ακόμη κοσμικό κράτος. Κανείς δεν τολμά ν’ αγγίξει τον θεσμό της Εκκλησίας, ο οποίος είναι αναμεμιγμένος στην κρατική πολιτική. Ομως ο βασικός λόγος είναι η παντελής άγνοια, αφού πουθενά στην Ελλάδα δεν διδάσκεται κάτι σχετικά με την εβραϊκή Ιστορία ή τον πολιτισμό των Εβραίων. Και αυτό φάνηκε στην εκδίκαση της υπόθεσης Πλεύρη».

 Για τον Πλεύρη βγήκε αθωωτική απόφαση. Πώς το σχολιάζετε;

 «Η ντροπή της Ελλάδος! Ο νόμος 729/1979 έχει μια απαγόρευση να μην επιτρέπονται κείμενα που να προτρέπουν τους πολίτες στη βία. Κι αυτό το βιβλίο, ένα κολάζ διαφόρων πραγμάτων, λέει, μεταξύ άλλων: «Οι Εβραίοι ένα πράγμα καταλαβαίνουν. Εκτελεστικό απόσπασμα μέσα σε 24 ώρες». Ελληνες πολιτικοί δικαιολόγησαν την απόφαση ισχυριζόμενοι ότι «…μετά τη δικτατορία οι Ελληνες είναι πολύ ευαίσθητοι στην ελευθερία του λόγου..». Αλλά η ελευθερία του λόγου δεν μπορεί να είναι σεβαστή σε κάποιον που θέλει να την αφαιρέσει από εσένα όπως ο κ. Πλεύρης, ο οποίος ήταν καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων επί δικτατορίας. Οπουδήποτε στην Ευρώπη ακούγονταν αυτά που ακούστηκαν στα ελληνικά δικαστήρια, θα αφαιρούσε τον λόγο από τον κατηγορούμενο ο ίδιος ο δικαστής εξαιτίας όσων έλεγε. Διότι ήταν ύβεις! Στη δίκη Πλεύρη, η Εισαγγελία αντέστρεψε τους όρους και από κατηγορούμενος ο Πλεύρης βρέθηκε μάρτυρας κατηγορίας!».

 Το ότι ο γιος του συγκεκριμένου ανθρώπου βρίσκεται στη Βουλή τι σας λέει;

 «Αυτό δεν χρειάζεται το δικό μου σχόλιο. Αντανακλά το ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που ψήφισε αυτό το κόμμα. Τουλάχιστον αυτό το ποσοστό, αν όχι μεγαλύτερο, καθώς σε όλα τα κόμματα υπάρχουν και οι ανένταχτοι συμπαθούντες…».

 Πολλοί που βάλλουν σήμερα κατά των Εβραίων υποστηρίζουν ότι το επίσημο κράτος του Ισραήλ χρησιμοποιεί το Ολοκαύτωμα σαν άλλοθι για την πολιτική του στην Παλαιστίνη.

 «Κοιτάξτε, εγώ ξέρω ένα πράγμα: Οτι δεν θα είχα καμία αξιοπρέπεια εάν δεν υπήρχε το κράτος του Ισραήλ. Η γενοκτονία Εβραίων πολιτών διαφόρων χωρών έδειξε στους Εβραίους ακριβώς αυτό: Οτι το παιχνίδι παίζεται με εθνικούς όρους. Και ουαί και αλίμονο σε αυτόν που δεν έχει από πίσω του ένα εθνικό κράτος να τον προστατέψει. Το 50% των Εβραίων εξοντώθηκαν! Σε συνθήκες αφόρητες. Σε συνθήκες που με έκαναν να κοιμάμαι μέχρι 12 χρονών με το φως αναμμένο από τον τρόμο… Ελεος! Γιατί θέλουμε από τους Εβραίους να είναι οι ηθικότεροι όλων; Είναι σαν όλους τους άλλους; Ε, τότε, επιτρέψτε τους να είναι και κακοί! Είναι κι αυτό μια ελευθερία. Είναι κακοί οι Εβραίοι, όπως είναι και οι χριστιανοί κακοί. Οι Εβραίοι είναι σαν όλους τους ανθρώπους και ο εθνικισμός τους είναι ίδιος, δεν διαφέρει σε τίποτε από τον εθνικισμό των υπολοίπων. Γι’ αυτό και χαίρομαι όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν και κάνουν αυτό που κάνουν για τη δική τους επιβίωση. Αρκετά πια με τους Εβραίους! Φτάνει! Ο Εβραίος, όπως έδειξε η Ιστορία, και τώρα με το Ισραήλ και πριν το Ισραήλ, ήταν καταδικασμένος από χέρι. Ας μην είναι αποδεκτός. Τι να κάνουμε; Οταν ενέδιδε στα πάντα, τον ονόμαζαν «hand kissing Pole», δηλαδή ότι έγλειφε τους πάντες. Συνεπώς εγώ προτιμώ να είμαι ασφαλής. Δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά όταν δεν είμαι ασφαλής, δεν μπορώ να είμαι θετικό άτομο στην κοινωνία. Και όλα τα άλλα είναι ψευτιές και υποκρισίες. Ολοι μπορούν να είναι ασφαλείς και να διεκδικούν την ασφάλειά τους, εκτός από τους Εβραίους οι οποίοι πρέπει να είναι αγγελούδια! Γιατί; Ο ίδιος άνθρωπος γίνεται και άγγελος και διάβολος, ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες είναι υποχρεωμένος να ζει».

 Γ. Τ.

«Άσμα Ασμάτων» από τη συλλογή «Μαουτχάουζεν» – Μαρία Φαραντούρη/Μίκης Θεοδωράκης/Ιάκωβος Καμπανέλλης (music video)

Το Μαουτχάουζεν, φοβερό στρατόπεδο συγκεντρώσεως κοντά στην πόλη Λιντς της Αυστρίας, ιδρύθηκε το 1938 και υπολογίζεται ότι, μέχρι το τέλος του πολέμου, έχασαν εκεί τη ζωή τους περίπου 100.000 άτομα.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, γνωστός θεατρικός συγγραφέας, έγραψε τους αριστουργηματικούς στίχους αυτού του υπέροχου κομματιού που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και περιγράφει τον έρωτα δύο κρατουμένων στο Μαουτχάουζεν. Ο ίδιος ο Καμπανέλλης συνελήφθη από τους Γερμανούς ως μέλος της Αντίστασης, το 1943 και στάλθηκε στο Μαουτχάουζεν, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1945, που το στρατόπεδο απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους.

Η πρώτη ηχογράφηση αυτού του τραγουδιού έγινε το 1966.

12 Οκτωβρίου 1944: Η απελευθέρωση της Αθήνας – της Χριστιάννας Λούπα

Στις αρχές του Οκτωβρίου του 1944 η αντίστροφη μέτρηση για τη χιτλερική Γερμανία έχει ήδη αρχίσει, καθώς βρετανικά στρατεύματα αποβιβάζονται στη χειμαζόμενη από τις δυνάμεις του Άξονα μαρτυρική ελληνική γη. Ο γερμανικός στρατός εγκαταλείπει σταδιακά την Πελοπόννησο και τα νησιά και στις 12 Οκτωβρίου αποχωρεί από την Αθήνα, σφυροκοπούμενος διαρκώς, αλλά ανατινάζοντας εγκαταστάσεις στον Πειραιά και βυθίζοντας πολλά ελλιμενισμένα πλοία. Ο ΕΛ.Α.Σ. τις μέρες εκείνες δίνει την τελευταία μεγάλη μάχη κατά των κατακτητών, εμποδίζοντάς τους να ανατινάξουν το ηλεκτροπαραγωγικό εργοστάσιο του Κερατσινίου. Οι μάχες στη Βόρεια Ελλάδα συνεχίζονται, ωστόσο, με αμείωτη ένταση.

Χαρακτηριστικό είναι πάντως ότι το πρωί της 12^ης Οκτωβρίου, πριν την αποχώρησή τους, οι κατακτητές είχαν το θράσος να καταθέσουν στεφάνια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Στεφάνια που λίγο αργότερα ο βασανισμένος λαός ποδοπάτησε με μανία.

Μέχρι το μεσημέρι τα χαρμόσυνα νέα είχαν κυκλοφορήσει σε κάθε γωνιά της πρωτεύουσας και οι Αθηναίοι ξεχύνονταν στους δρόμους. Μια λαοθάλασσα, που ξεκινούσε από το Σύνταγμα και έφτανε μέχρι τη συμβολή Πατησίων και Αγίου Μελετίου, ζούσε το απόλυτο παραλήρημα. Μια μέρα αλλιώτικη, ονειρεμένη, που λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν. Μια  μεγάλη παρένθεση μέσα στο χρόνο έκλεινε, μια δύναμη πανίσχυρη ένωσε ξανά το κομμένο νήμα της ζωής, δίνοντας πνοή στα κορμιά των νεκροζώντανων κατοίκων της κουρσεμένης πόλης.

Επιτέλους, εκείνο το πρωινό δεν θα αντίκριζαν τον αγκυλωτό σταυρό στο βράχο της Ακρόπολης, που επί τριάμισι χρόνια βεβήλωνε τα κατάλευκα ιερά μάρμαρα του Παρθενώνα! Εκείνο το πρωινό ο αέρας μοσχομύριζε, ο ήλιος έλαμπε αλλιώτικα, τα πουλιά είχαν ξεθαρρέψει και τα κορίτσια είχαν γίνει τόσο όμορφα! Εκείνο το πανέμορφο πρωινό ο χρόνος που τόσον καιρό είχε παγώσει, άρχιζε και πάλι να κυλά.

Τι παραλήρημα ξέφρενης χαράς ήταν εκείνο! Πού βρέθηκαν τόσα λουλούδια; Πόσοι κήποι, πόσες γλάστρες άνθισαν ξαφνικά και γέμισε ο τόπος κόκκινα, ροζ, κίτρινα μοσχομυρωδάτα λουλούδια! Στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια ο κόσμος ραίνει τα τζιπ των Άγγλων με λουλούδια. Φιλάει τους στρατιώτες, τους σηκώνει στα χέρια, τους αποθεώνει. Σπρώχνοντας για να περάσει, τραγουδώντας και χορεύοντας, ο κόσμος αγκαλιάζεται, φιλιέται κι ας μην ξέρει με ποιους. Τι σημασία έχει! Χριστός ανέστη, ακούγεται από όλα τα στόματα! Μουσική βγαίνει από τα μεγάφωνα του δρόμου. Τα παιδιά κυματίζουν χαρούμενα τις χάρτινες σημαιούλες, ελληνικές και συμμαχικές. Όλοι χορεύουν και τραγουδούν αγκαλιασμένοι.

Δε θα μπορούσαν, βέβαια, να λείψουν από τη μεγαλύτερη χαρά που γνώρισε ποτέ η Αθήνα, οι πρωτομάρτυρες της λευτεριάς: Οι ανάπηροι του μετώπου, χαμογελαστοί πάνω στα καροτσάκια τους. Και στροβιλιζόταν ο κόσμος μέσα στη δίνη της χαράς, μη μπορώντας ακόμα να διακρίνει αν αυτά που ζούσε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα.

Πού βρέθηκαν τόσες φωνές αλήθεια! Πώς κατάφεραν να βγουν μέσα από τα αδυνατισμένα πνευμόνια! Ο κόσμος είχε ξεχάσει να μιλά μεγαλόφωνα. Ο φόβος υπαγόρευε τον ψίθυρο.

Τόσο φως πού βρέθηκε και ξεχύθηκε μέσα στα σπίτια από τα διάπλατα παράθυρα! Τριάμισι χρόνια όλοι ζούσαν με κλειστά παραθυρόφυλλα κι επτασφράγιστες καρδιές. Είχε γίνει τρόπος ζωής το ζοφερό σκοτάδι.

Και τόσα χαμόγελα! Το γέλιο ήταν κακούργημα και η χαρά πλημμέλημα για κάθε Έλληνα, για κάθε εξανδραποδισμένο και κατακτημένο.

Στο μεταξύ, Ατθίδες με εθνικές ενδυμασίες μεταφέρουν και υψώνουν στην Ακρόπολη την ελληνική σημαία, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών δεν έχουν σταματήσει να χτυπούν ούτε λεπτό από το πρωί.

Παρ’ όλα αυτά, «Τώρα νιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. Τι ακριβώς θέλει αυτή η μάζα βέβαια κανείς δεν το ξέρει, ούτε τα πιο συνειδητά μέλη της. Δεν είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων ευρωπαϊκών κέντρων με τις συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικές επιδιώξεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Εδώ έχουμε να κάμουμε με δυνάμεις αλόγιστες. Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση και Κομμούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεμος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα», παρατηρεί ο συγγραφέας Γιώργος Θεοτοκάς και πολύ προφητικά συμπληρώνει: «Έφτανε ένα σπίρτο για να πάρει η Αθήνα φωτιά, σαν ένα δοχείο μπεντζίνα»

Παράλληλα, η τριμελής Κυβερνητική Επιτροπή (Φ. Mανουηλίδης, Γ. Zεύγος, Θ. Tσάτσος),  που εγκαθίσταται στα Παλαιά Ανάκτορα αμέσως μετά την αποχώρηση των Ούννων, στέλνει το ακόλουθο τηλεγράφημα στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, που βρίσκεται στην Ιταλία: «Ο βραχνάς της σκλαβιάς τελείωσε στην Aθήνα. Mε το αναφιλητό μιας ανέκφραστης χαράς χαιρετάμε την Eθνική Kυβέρνηση. O Λαός, ο ηρωικός Λαός των Aθηνών, γιορτάζει αδελφωμένος την λευτεριά του».

Πράγματι, στις 18 Οκτωβρίου η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας φτάνει στην Αθήνα. Ο πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου θα υψώσει την κυανόλευκη και πάλι στον ιστό της, εκεί που ανήκει, στο  βράχο της Ακρόπολης και θα μιλήσει στο λαό μέσα σε κλίμα απαράμιλλης συγκίνησης, επικαλούμενος εθνική ομοψυχία.

Αλίμονο όμως! Πόσο γρήγορα θα ξεχαστούν όλα αυτά! Τα πρώτα συννεφάκια αρχίζουν να διαφαίνονται στον αττικό ουρανό, καθώς έχει ήδη προηγηθεί η συνάντηση Τσόρτσιλ – Στάλιν στη Μόσχα, όπου οι δύο άντρες καθόρισαν τις σφαίρες επιρροής των Βαλκανίων.
Δύσκολες μέρες ξημερώνουν για τη μικρή μας χώρα, που δεν πρόλαβε να χαρεί την ελευθερία της. Ένας καινούριος χειρότερος αδελφοκτόνος πόλεμος ξεκινά, που θα γυρίσει την Ελλάδα πολλά χρόνια πίσω, τη στιγμή που η υπόλοιπη Ευρώπη ξαναγεννιέται από την τέφρα της.

Η σφαγή του Babi Yar (Μπάμπι Γιαρ) 30/9/1941

Το Κίεβο καταλήφθηκε από στρατεύματα της Γερμανικής 6ης Στρατιάς στις 19 Σεπτεμβρίου 1941. Η πόλη είχε τότε περίπου 900.000 κατοίκους, από τους οποίους 150.000 ως 200.000 ήταν Εβραίοι. Οι Σοβιετικοί, μη θέλοντας να εγκαταλείψουν τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις της χώρας τους στις δυνάμεις του Χίτλερ, τις αποσυναρμολόγησαν και τις μετέφεραν σε περιοχές κοντά στα Ουράλια όρη. Μαζί με τις βιομηχανίες που απομάκρυναν, ήταν και το ειδικευμένο προσωπικό που τις επάνδρωνε. Ανάμεσα στο προσωπικό αυτό ήταν και ανεξακρίβωτος αριθμός Εβραίων (από 30.000 έως 100.000) από το Κίεβο. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στην πόλη, καθώς έλειπαν τελείως τα μεταφορικά μέσα, ενώ οι Γερμανοί απαγόρευσαν κάθε μετακίνηση πληθυσμού.

Στις 23 Σεπτεμβρίου έγινε σαμποτάζ στην πόλη, πιθανότατα από άνδρες της NKWD (Εν-Κα-Βε-Ντε), της μυστικής υπηρεσίας του σταλινικού καθεστώτος: Εξερράγησαν αρκετές βόμβες, οι οποίες κατέστρεψαν επιταγμένα κτίρια, ανάμεσα στα οποία το αρχηγείο των Γερμανικών στρατευμάτων και το ξενοδοχείο Κοντινένταλ, κατάλυμα των ανώτερων Γερμανών αξιωματικών, ενώ καταστράφηκε και ένα τμήμα της πόλης. Ακολούθησε πυρκαϊά και κατά τη διάρκεια των προσπαθειών κατάσβεσης της συνελήφθη ένας Εβραίος, ο οποίος έκοψε μια από τις μάνικες εκτόξευσης νερού και ο οποίος εκτελέσθηκε επί τόπου.

Αν και οι Εβραίοι είχαν ήδη αρχίσει να υφίστανται διώξεις από τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής, το γεγονός αποτέλεσε την αφορμή για την εξολόθρευση ολόκληρου του εβραϊκού πληθυσμού της πόλης. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1941 η αποστολή εξόντωσης ανατέθηκε στο Ζόντερκομμάντο (Sonderkommando) 4a, υπό τις διαταγές του Συνταγματάρχη των SS (SS-Standartenführer) Πάουλ Μπλόμπελ (Paul Blobel). Στις 28 Σεπτεμβρίου μια ανακοίνωση των δυνάμεων κατοχής κάλεσε όλο τον εβραϊκό πληθυσμό της πόλης να συγκεντρωθεί σε ένα πλατύ σταυροδρόμι στις 8 το πρωί της επομένης, 29ης Σεπτεμβρίου. Στην ανακοίνωση οι Εβραίοι καλούνταν να έχουν μαζί τους όλα τα χαρτιά τους, ζεστά ρούχα και εσώρουχα, καθώς και όλα τα φορητά πολύτιμα αντικείμενά τους. Όποιος συλλαμβανόταν σε διαφορετικό μέρος θα εκτελούνταν επί τόπου, ενώ το ίδιο θα συνέβαινε και με όποιον μη Εβραίο παρείχε καταφύγιο ή τρόπο διαφυγής σε Εβραίο. Η φήμη που κυκλοφόρησε ανάμεσα στους Εβραίους ήταν ότι θα μεταφέρονταν σε στρατόπεδο εργασίας στη Γερμανία.

Όταν συγκεντρώθηκαν όλοι, άρχισε η πορεία, σε ομάδες των 100 ατόμων, προς τη χαράδρα Μπάμπι Γιάρ, κοντά στην οποία υπήρχε και εβραϊκό νεκροταφείο. Οι Εβραίοι επιτηρούνταν από ομάδες των SS, των SD και ουκρανικής αστυνομίας. Για μεγαλύτερη ασφάλεια, η χαράδρα είχε περιφραχτεί με συρματόπλεγμα, ενώ υπήρχε και τριπλός κύκλος ασφάλειας από ενόπλους. Μόλις έφθαναν, οι Εβραίοι διατάσσονταν να γδυθούν και να τακτοποιήσουν τα ρούχα και τα υπάρχοντά τους και, στη συνέχεια, σε ομάδες των 10 ατόμων, οδηγούνταν στο άκρο της χαράδρας, όπου και εκτελούνταν με πυρά αυτόματων όπλων και πολυβόλων. Η σφαγή διήρκεσε τέσσερα (κατ’ άλλους δύο)^[1] ολόκληρα εικοσιτετράωρα, μέχρι τις 3 Οκτωβρίου. Ο αριθμός των εκτελεσθέντων υπολογίζεται σε περίπου 35.000 σύμφωνα με το Ίδρυμα Σίμον Βίζενταλ^[2].

Η χαράδρα, ωστόσο, εξακολούθησε να αποτελεί τόπο εκτέλεσης τόσο για Σίντε και Ρομά, όσο και για σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου. Σύμφωνα με έρευνες των Σοβιετικών, υπολογίζεται ότι στη χαράδρα αυτή εκτελέσθηκαν συνολικά περίπου 100.000 άτομα^[3].

Τον Ιούλιο του 1943 ο Μπλόμπελ, που είχε φύγει από το Κίεβο, επέστρεψε εκεί λόγω της προοπτικής εκκένωσης της πόλης και τον Αύγουστο, με ειδικά συγκροτημένες ομάδες (συμμετείχαν και Εβραίοι), άρχισε την εκταφή και την καύση των πτωμάτων, με σκοπό να εξαλείψει τα ίχνη των εγκληματικών αυτών εκτελέσεων. Χρειάστηκαν έξι περίπου εβδομάδες για την ολοκλήρωση της μακάβριας αυτής εργασίας.

Το 1976 ανεγέρθηκε μνημείο για να θυμίζει τις ωμότητες που διαπράχθηκαν στο Μπάμπι Γιάρ. Για πολιτικούς λόγους αρχικά δεν αναφέρονταν ως εκτελεσθέντες Εβραίοι, η «παράλειψη» όμως αυτή επανορθώθηκε δεκαπέντε χρόνια αργότερα με την ανέγερση νέου μνημείου.

Ο Γιεβγκένι Γιεφτουσένκο (Yevgeni Yeftusenko) έγραψε ένα ποίημα με αφορμή τα γεγονότα του Μπάμπι Γιάρ. Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς τιτλοφόρησε τη 13η Συμφωνία του «Μπάμπι Γιάρ», περιλαμβάνοντας σε αυτή μελοποιημένο το ποίημα του Γιεφτουσένκο.

Πηγή: Βικιπαίδεια

ΡΑΪΝΧΑΡΤ ΧΑΪΝΡΙΧ – Ο δήμιος του Χίτλερ

ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ

http://eleytherospoliorkimenos.blogspot.com/2009/08/2009.html

Τρίτη, 18 Αύγουστος 2009

  ΡΑΪΝΧΑΡΤ ΧΑΪΝΤΡΙΧ  Ο δήμιος του Χίτλερ

Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ υπήρξε ο πιο ειδεχθής ναζιστής εγκληματίας. Φιλόδοξος, μνησίκακος, ψυχρός και υστερόβουλος, ο επικεφαλής της υπηρεσίας ασφαλείας του Γ΄ Ράιχ, ο επινοητής της «τελικής λύσης», επιδόθηκε με καταστρεπτική μανία στην εξόντωση εκατομμυρίων εβραίων. Αφησε την τελευταία του πνοή στην Πράγα, δολοφονημένος από τσέχο κομάντο.

Η αφήγηση της ιστορίας ενός ζοφερού δολοφόνου ταιριάζει να αρχίσει από κρύπτη ναού. Στην Πράγα, στα υπόγεια του ορθόδοξου καθεδρικού ναού των Κύριλλου και Μεθόδιου, στην οδό Ρέσλοβα, βρήκαν καταφύγιο οι αλεξιπτωτιστές που το 1942 κατάφεραν να σκοτώσουν τον τρομερό Ράινχαρτ Χάιντριχ, τον πανίσχυρο αρχηγό ασφαλείας του Γ΄ Ράιχ, εκπρόσωπο του Χίτλερ στην Τσεχοσλοβακία και αποτελεσματικό διοργανωτή της εξόντωσης του εβραϊκού λαού. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς άνθρωπο πιο κακόβουλο από τον Χάιντριχ, ο οποίος, όμως, επέδειξε συγχρόνως και πολύπλευρα ταλέντα: έπαιζε βιολί, πιλοτάριζε αεροπλάνα, ήταν καπετάνιος πλοίων, έκανε ξιφασκία.

Τον αποκαλούσαν «ξανθό κτήνος», «δήμιο του Χίτλερ» και «χασάπη της Πράγας». Ο Αϊχμαν δούλευε ως υφιστάμενός του και λέγεται ότι ακόμη και ο Χίμλερ, του οποίου κατ΄ όνομα ήταν υφιστάμενος, κατέληξε να τον φοβάται. Φιλόδοξος, μνησίκακος, ψυχρός και υστερόβουλος, ο Χάιντριχ διηύθυνε με ατσαλένια πυγμή τους εγκληματίες του πιο διεστραμμένου αστυνομικού συστήματος στην Ιστορία. Στην Πράγα έχει κανείς την αίσθηση ότι το φάντασμά του, ντυμένο με τη στολή του στρατηγού των Ες Ες που τόσο πολύ του άρεσε να φοράει, περιπλανιέται μαινόμενο σε αυτό το θλιβερό μέρος της τσεχικής πρωτεύουσας, απαιτώντας λυσσασμένα εκδίκηση, σαν να μην κατάφερε ποτέ να ικανοποιηθεί από τα αντίποινα των συντρόφων του, που προκάλεσαν ποτάμια αίματος και την καταστροφή ενός ολόκληρου χωριού, του Λίντιτσε.

Μια άνιση μάχη
Η κρύπτη της εκκλησίας της Πράγας διατηρεί εύγλωττες μαρτυρίες της άνισης μάχης που δόθηκε ανάμεσα σε μια χούφτα γενναίων ανδρών, οι οποίοι καταδίωξαν το τέρας σε μια επιχείρηση αυτοκτονίας, και της στρατιάς που εξαπολύθηκε εναντίον τους. Στους πέτρινους τοίχους που είναι γεμάτοι κόγχες, άδειες σήμερα, για τη φύλαξη των οστών, μπορεί να δει κανείς ακόμη κάμποσα σημάδια από σφαίρες, ενώ σε μια γυάλινη προθήκη εκτίθεται ένα περίστροφο Κολτ εννέα χιλιοστών, μια χειροβομβίδα Μills και ένα μυδράλιο Sten των αλεξιπτωτιστών καθώς και ένα βιβλίο βουτηγμένο στο αίμα ενός από αυτούς. Στην κρύπτη της εκκλησίας έμειναν κρυμμένοι επί 20 ημέρες οι τρεις φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας ή «στρατιωτικής παύσης» του Χάιντριχ, ύστερα από την επιτυχή έκβαση της αποστολής τους στις 27 Μαΐου του 1942.

Οι επισκέπτες αυτού του χώρου, που έχει μετατραπεί σε μνημείο προς τιμήν των ηρώων του Ηeydrichiady, του κύματος τρομοκρατίας που ξέσπασε μετά τον θάνατο του Χάιντριχ, καθώς και των ηρώων του αντιναζιστικού αγώνα γενικότερα, αφήνουν μικρά δώρα, λουλούδια και μηνύματα σε χαρτάκια που εξαίρουν την ανδρεία όσων πολέμησαν εκεί. Στην κρύπτη της εκκλησίας βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή εγώ και ένας ηλικιωμένος κύριος με κοστούμι, που έχει απορροφηθεί κοιτάζοντας μια εικόνα που κρέμεται στον τοίχο. Συστήνεται, χωρίς να αποκαλύψει το όνομά του, σαν να τελούμε ακόμη υπό καθεστώς παρανομίας, ως «παλιό μέλος της RΑF»- της οργάνωσης που ανέθεσε στους τσεχοσλοβάκους αλεξιπτωτιστές τις επικίνδυνες αποστολές τους- και με προσκαλεί να πιούμε έναν καφέ στο γωνιακό μπαρ με την ονομασία U Ρarasutistu (Οι Αλεξιπτωτιστές). «Μεγάλο κάθαρμα» αποφαίνεται ο γέρος πιλότος, πίνοντας την μπίρα του, μπροστά από το κλασικό πορτρέτο του ναζιστή αρχηγού που κρέμεται στη γωνιά και στο οποίο απεικονίζεται φορώντας την αποτρόπαιη στολή του στρατηγού των Ες Ες. Η φωτογραφία μεταδίδει δυσοίωνη αύρα, ένα σαφές απειλητικό μήνυμα. Ακόμη και ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στην Πράγα, σήμερα, νιώθει κανείς να τον διαπερνά ένα ρίγος.

Τα πρώτα χρόνια
Ο Ράινχαρτ Τρίσταν Χάιντριχ γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου του 1904 στη σαξονική πόλη της Χάλε και τίποτε δεν προμήνυε ότι θα εξελισσόταν σε τέτοιο τέρας. Μεγάλωσε στον ήρεμο κόσμο της μουσικής: ο πατέρας του Μπρούνο Χάιντριχ, αναγνωρισμένος συνθέτης, εμπνεύστηκε τα δύο βαφτιστικά ονόματα του γιου του από δύο όπερες: το πρώτο από τον χαρακτήρα ενός παραδοσιακού λυρικού έργου και το δεύτερο από τη διάσημη όπερα του Βάγκνερ «Τριστάνος και Ιζόλδη». Η μητέρα του Ελίζαμπεθ ήταν ένθερμη καθολική. Ο μικρός συνεσταλμένος Ράινι, όπως τον αποκαλούσε η οικογένειά του, έμαθε να παίζει πιάνο και βιολί και αγαπούσε τη χημεία. Το πώς ο Ράινχαρτ Χάιντριχ κατέληξε να μεταμορφωθεί στον ειδεχθέστερο άνθρωπο της Ευρώπης μόνο με τη μεταμόρφωση του Ανακιν Σκάιγουοκερ σε Νταρθ Βέιντερ μπορεί να συγκριθεί. Ο νεαρός Ράινχαρτ ήταν παιδί έξυπνο, εσωστρεφές, ευαίσθητο και αρκετά όμορφο, αλλά με φωνή τσιριχτή, εξαιτίας της οποίας τον αποκαλούσαν στο σχολείο «κατσίκα». Ακόμη περισσότερο, όμως, απεχθανόταν το παρωνύμιο Ιζι (σημαίνει εβραίος) που του είχαν αποδώσει λόγω της φήμης που ήθελε την οικογένειά του να είναι εβραϊκής καταγωγής- ισχυρισμός που τον καταδίωξε σε όλη του τη ζωή.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η ολέθρια ήττα της Γερμανίας συντάραξαν τα θεμέλια της ατάραχης μικροαστικής ζωής της οικογένειας Χάιντριχ, που είχε στην ιδιοκτησία της ένα ωδείο. Ο Ράινχαρτ, όπως και άλλοι νέοι της ηλικίας του, προσχώρησε σε εθελοντικό σώμα πολιτοφυλακής και από το 1919 ως το 1920 υπήρξε μέλος της Φρέικορπς Μάρκετ, μιας δεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης. Ωστόσο η μοίρα έμελλε να τον οδηγήσει όχι στους εθνικιστές και πολεμοχαρείς ταραξίες που δρούσαν στους δρόμους της Γερμανίας του Μεσοπολέμου αλλά στη θάλασσα. Ενθαρρυμένος από τις επι σκέψεις ενός οικογενειακού φίλου, του κόμη ναύαρχου Φέλιξ φον Λούκνερ, του ηρωικού διοικητή του επιδρομικού πλοίου Seeadler, ο Χάιντριχ αποφάσισε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού.

Οι γονείς του επιθυμούσαν να γίνει μουσικός, παρ΄ όλα αυτά δέχτηκαν την επιθυμία του να καταταγεί στο Πολεμικό Ναυτικό, δεδομένου ότι επρόκειτο για καριέρα κοινωνικά αποδεκτή. Ετσι, λοιπόν, το 1922 ο Χάιντριχ μπήκε στη στρατιωτική βάση του Κιέλου με ένα βιολί, δώρο του πατέρα του, υπό μάλης. Με τους εκλεπτυσμένους τρόπους του, την αφύσικα ψιλή φωνή του και τη λεπτεπίλεπτη, σχεδόν θηλυκή, φυσιογνωμία του (είχε πολύ σαρκώδη χείλη και τα χέρια του ήταν λεπτά και μακριά, σαν αράχνη, όπως τον περιέγραψε ο υφιστάμενός του Σέλενμπεργκ) υπέφερε αρκετά στο τραχύ περιβάλλον του στρατού. Ενας εκπαιδευτής, μάλιστα, τον έβαλε στο μάτι και όταν μεθούσε τον σήκωνε από το κρεβάτι μέσα στη νύχτα και τον υποχρέωνε να παίξει στο βιολί τη «Σερενάτα» του Τοσέλι, ένα μουσικό κομμάτι που ο Χάιντριχ έκτοτε μίσησε για πάντα.

Αθλητικός υπολοχαγός
Ο Ράινχαρντ Χάιντριχ διασχίζει τους διαδρόμους της υπηρεσίας των Ες Ες στην Πράγα μαζί με τον- κατά συνθήκη- πρόεδρο της Τσεχοσλοβακίας Εμίλ Χάκα (1941). Ο Χάιντριχ περιφρονούσε τους Σλάβους και υπήρξε αδυσώπητος προς αυτούς (ΤΟΡFΟΤΟ/ΑΚ ΙΜΑGΕS)
Ο νεαρός νεοσύλλεκτος κατέφυγε στη μοναξιά και στα αθλήματα, ειδικότερα στην ξιφασκία, στην οποία έμελλε να επιδείξει άριστες επιδόσεις (υπήρξε αρχηγός της ομάδας ξιφασκίας των Ες Ες αργότερα και επικεφαλής ξιφασκίας της Γερμανίας), αν και δεν είχε την πλέον ενδεδειγμένη συμπεριφορά: όταν κάποτε αποκλείστηκε από ένα πρωτάθλημα πέταξε οργισμένος το ξίφος του στο έδαφος. Το 1923, έχοντας ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του, ο εύελπις έγινε μέλος του πληρώματος του καταδρομικού «Μπερλίν» όπου γνώρισε τον άνθρωπο ο οποίος έμελλε να γίνει ο μεγαλύτερος αντίπαλός του στις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες: τον Βίλχελμ Κανάρις, αξιωματικό εκείνη την εποχή στο ίδιο πλοίο.

Ο Χάιντριχ έγινε φίλος με τον Κανάρις και συχνός επισκέπτης στο σπίτι του, όπου συμμετείχε σε μουσικές βεγγέρες με τη γυναίκα του οικοδεσπότη Ερικα η οποία έπαιζε επίσης βιολί. Κάποιες φορές έπαιζαν κροκέ. Η σχέση του με τον Κανάρις, τον αμφιλεγόμενο αρχηγό των υπηρεσιών κατασκοπείας, υπεύθυνο της Αμπβερ, ήταν πάντα εξαιρετικά περίπλοκη. Ελέχθη ότι ο ναύαρχος μπορεί να βρισκόταν πίσω από την επιτυχή- για αυτόν- έκβαση της απόπειρας δολοφονίας του Χάιντριχ σε μια από τις ευρηματικές του επιχειρήσεις αντικατασκοπίας, μια θεωρία συνωμοσίας την οποία ωστόσο αντικρούει το γεγονός ότι ο Κανάρις, η γριά αλεπού, φάνηκε πραγματικά συντετριμμένος από τον θάνατο του παλιού του φίλου όταν έκλαψε στην κηδεία του.

Η ναυτική σταδιοδρομία του Χάιντριχ πήγαινε από το καλό στο καλύτερο: προήχθη σε υπολοχαγό, έχαιρε εκτίμησης από τους ανωτέρους του και διακρίθηκε στην ιστιοπλοΐα, στην ιππασία και στην ξιφασκία. Τότε γνώρισε τη γυναίκα που έμελλε να παντρευτεί, τη Λίνα Ματίλντε φον Οστεν, ένα μοχθηρό πλάσμα αλλά και μια ξανθιά καλλονή της οποίας ο αδερφός είχε καταταγεί στα Ες Ες και η ίδια ήταν ενθουσιώδες μέλος του ναζιστικού κόμματος. Μετά τον πόλεμο η κυρία αυτή καταδικάστηκε ερήμην σε ισόβια κάθειρξη, επειδή χρησιμοποιούσε ανθρώπους ως σκλάβους για να επεκτείνουν και να φροντίζουν την έπαυλή της στην Τσεχία. Ο έρωτας μεταξύ τους ήταν κεραυνοβόλος και σύντομα αρραβωνιάστηκαν. Τότε ξέσπασε η τραγωδία του Χάιντριχ: μια κοπέλα με την οποία είχε συνάψει κρυφή ερωτική σχέση ένιωσε θιγμένη από την αναγγελία αυτού του αρραβώνα και παραπονέθηκε στους ανωτέρους.

Αποβολή και τιμωρία
Η νεαρή ήταν κόρη ενός στενού φίλου του ναύαρχου Ρέεντερ, η υπόθεση πήρε διαστάσεις και στοίχισε στον Χάιντριχ μια δίκη και, στη συνέχεια, την αποβολή του με συνοπτικές διαδικασίες από το Πολεμικό Ναυτικό για προσβολή του Κώδικα Τιμής των αξιωματικών που επέβαλλε κόσμια διαγωγή. Αλλά ο Χάιντριχ κάθε άλλο παρά κόσμιος ήταν σε ό,τι αφορούσε τον ποδόγυρο. Ενιωθε ακόρεστη σεξουαλική πείνα, σε συνδυασμό με μια σαδιστική διάθεση και η σχέση του με τις γυναίκες έδινε την εντύπωση του αρπακτικού που ορμάει στη λεία του, παρ΄ όλο που κοινωνικά προέβαλλε την εικόνα του τέλειου συζύγου και του υποδειγματικού οικογενειάρχη (απέκτησε τέσσερα παιδιά εκ των οποίων το ένα γεννήθηκε μετά τον θάνατό του).

Το μακρύ του χέρι έφτασε ως τη Βαρκελώνη, όπου, κατά τη διάρκεια μιας ναυτικής δεξίωσης στη Γερμανική Λέσχη, την εποχή όπου ήταν αξιωματικός του Ναυτικού χαστουκίστηκε δημόσια από μια νεαρή κοπέλα. Ο διάσημος διερμηνέας των ναζιστών στην Ιταλία και αξιωματικός των Ες Ες Οϊγκεν Ντόλμαν διηγείται στα απομνημονεύματά του ότι ο Χάιντριχ ήταν ο μόνος από τους ναζιστές ηγέτες που του προκάλεσε ενστικτωδώς φόβο από την πρώτη στιγμή που τον είδε στην επίσκεψη που τον συνόδευε σε έναν οίκο ανοχής, την εποχή όπου ήταν ήδη αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών. Ο Χάιντριχ συγκέντρωσε όλες τις πόρνες και έριξε στο πάτωμα μια χούφτα χρυσά νομίσματα για να τις δει να σέρνονται στα πόδια του, μια εικόνα αντάξια της μοχθηρότητας που επεδείκνυαν οι κοόρτεις των Πραιτωριανών του Δομιτιανού.

Η αποβολήτου από το Πολεμικό Ναυτικό ήταν ισχυρό πλήγμα για τον Χάιντριχ, το ισχυρότερο της ζωής του, αυτό που τον οδήγησε στα Ες Ες και στην επίδοσή του στη γενοκτονία. Πληγωμένος, ταπεινωμένος και μνησίκακος, χωρίς σπίτι και δουλειά, κατατάχτηκε στο μοναδικό στρατιωτικό σώμα με κάποιο κύρος που θα μπορούσε να δεχτεί έναν στιγματισμένο άντρα. Στους κόλπους αυτής της νέας και μοχθηρής «αριστοκρατίας» βρήκε ένα υποκατάστατο της βαθιάς ανάγκης του για κοινωνική αναγνώριση και έναν τρόπο να γίνει αποδεκτός από τον κόσμο που τον είχε απορρίψει. Αναμφίβολα τα Ες Ες δέχτηκαν με μεγάλη ευχαρίστηση στις γραμμές τους έναν εκδιωγμένο και εκδικητικό πρώην στρατιωτικό σαν τον Χάιντριχ, ο οποίος, επιπλέον, διέθετε θαυμαστή άρια εμφάνιση.

Ο ιδανικός ναζιστής
Πράγματι ο Χάιντριχ θεωρήθηκε ο «ιδανικός άντρας των Ες Ες», ένας εγκωμιαστικός τίτλος που σήμερα εκπλήσσει. Ωστόσο η άφιξή του εκεί είχε κάτι το κωμικό, όπως εξηγεί ο Ρίτσαρντ Μπρέιτμαν στο διαφωτιστικό βιβλίο του για τον Χίμλερ, με τίτλο «Ο αρχιτέκτονας της γενοκτονίας»: μόλις έμαθε ότι ο Χίμλερ έψαχνε κάποιον για να συστήσει μια μυστική υπηρεσία των Ες Ες, την κατοπινή Ες Ντε, που θα σκορπούσε τον τρόμο, ο Χάιντριχ παρουσιάστηκε απροειδοποίητα στη φάρμα του Χίμλερ, στο Βαλντρούντερινγκ, όπου ο αρχηγός των Ες Ες, λάτρης της γεωργίας, της κηπουρικής όσο και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον υπέβαλε σε σύντομη ανάκριση και του ζήτησε να σκιαγραφήσει ένα πλάνο για τον νέο τομέα. Ο Χάιντριχ αυτοσχεδίασε, βασιζόμενος στην εμπειρία του ως αναγνώστη κατασκοπικών μυθιστορημάτων και πήρε τη θέση. Οι ιστορικοί, ωστόσο, επισημαίνουν ότι είναι λάθος να θεωρούμε τον Χάιντριχ αποκλειστικά καιροσκόπο: στην πραγματικότητα υπήρξε ιδεολόγος, πιστός στο ναζιστικό δόγμα, και τα εγκλήματά του ήταν απόρροια του φανατισμού του και της αφοσίωσής του στον χιτλερικό σκοπό.

Το νέο, λαμπερό μέλος των Ες Ες επωφελήθηκε της ευκαιρίας να παντρευτεί τη Λίνα φον Οστεν με μια τελετή από την οποία δεν έλειψε η σβάστικα στην Αγία Τράπεζα. Το γαμήλιο δώρο του Χίμλερ στον Χάιντριχ ήταν η προαγωγή του δεύτερου σε αντισυνταγματάρχη. Ο Χάιντριχ έπεσε με τα μούτρα στην οργάνωση της Ες Ντε και δημιούργησε ένα ύπουλο και μοχθηρό όργανο, αφιερωμένο στη δολοπλοκία και στην κατασκοπεία. Ωστόσο ανέκυψε νέα αντιξοότητα: αναδύθηκε και πάλι το παλιό θέμα του εβραϊκού αίματος, αναμφίβολα ως αποτέλεσμα των δολοπλοκιών και του φθόνου στο εσωτερικό του κόμματος. Το ζήτημα έφθασε στα ανώτερα κλιμάκια που διέταξαν τη διεξοδική εξέταση της οικογένειας. Η έρευνα έδειξε ότι ο Χάιντριχ ήταν «καθαρός άριος» αλλά οι υποψίες δεν εξαλείφθηκαν ποτέ ολοκληρωτικά. Σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι πολλά στοιχεία της γενεαλογίας του Χάιντριχ (καθώς και ένας μάρτυρας) εξαφανίστηκαν. Στην επιτύμβια στήλη του τάφου της γιαγιάς του, για παράδειγμα, η επιγραφή Σάρα Χάιντριχ μετατράπηκε μυστηριωδώς σε Σ. Χάιντριχ.

Κανένας οίκτος
Είναι πιθανόν αυτή η δαμόκλειος σπάθη του εβραϊκού αίματος να πυροδότησε τον αντισημιτικό φανατισμό του Χάιντριχ. Επιπλέον, ενδέχεται να λειτούργησε ως μοχλός πίεσης από τα υψηλά κλιμάκια του κόμματος (ο Γιοακίμ Φεστ λέει ότι υπέστη εκβιασμούς). Ο Χάιντριχ αποδείχθηκε από την αρχή ένας αδυσώπητος Μακιαβέλι της αστυνομίας. Ενα από τα πρώτα δείγματα των μοναδικών ικανοτήτων του δόθηκε τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, τη νύχτα της 30ής Ιουνίου προς την 1η Ιουλίου 1934, όταν ο Χίτλερ «ξεκαθάρισε» το κόμμα από τους κομματικούς του αντιπάλους. Δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να διατάξει τη θανάτωση του ηγετικού στελέχους του κόμματος Ερνστ Ρεμ, νονού του μεγαλύτερου γιου του.

Μέσα σε λίγο χρόνο ο σκληρός, ανελέητος, δολοπλόκος αλλά και αποτελεσματικός Χάιντριχ κατάφερε, όντας στη σκιά του Χίμλερ, να συγκεντρώσει τεράστια δύναμη στα χέρια του: χρίστηκε αρχηγός της μυστικής αστυνομίας (SΙΡΟ) που περιελάμβανε την Γκεστάπο και υπεύθυνος της Reichssicherheitshaupramt (RSΗΑ), της ανώτατης υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας του Ράιχ, του τρομερού ιστού που διέτρεχε όλες τις υπηρεσίες αστυνόμευσης και κατασκοπείας της χώρας. Μέσα στα κα θήκοντα της υπηρεσίας αυτής ήταν φυσικά και το ζήτημα των εβραίων, οι οποίοι θεωρούνταν κύριοι εχθροί του κράτους.

Στις 31 Αυγούστου του 1939 ο Χάιντριχ είχε το αμφίβολο προνόμιο να σηκώσει την αυλαία του Β΄ Παγκοσμίου Πόλεμου: ήταν ο επικεφαλής της Επιχείρησης Τάνενμπεργκ η οποία σκοπό είχε να στήσει μια ψεύτικη πολωνική επίθεση που θα δικαιολογούσε προπαγανδιστικά τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία την επόμενη ημέρα. Στην επιχείρηση αυτή χρησιμοποιήθηκαν αιχμάλωτοι του στρατοπέδου Ζαχσενχάουζεν, οι οποίοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, υποδυόμενοι τους πολωνούς επιτιθέμενους στρατιώτες. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Πολωνία τα Ες Ες εγκαινίασαν το πρόγραμμα μαζικών δολοφονιών, με τις ειδικές αστυνομικές μονάδες ασφαλείας του Χάιντριχ, τις περιβόητες einsatzgru ppen, που έμελλε να σπείρουν τον τρόμο στη Σοβιετική Ενωση, διαπράττοντας αμέτρητες φρικαλεότητες.

Ο Χάιντριχ ενεπλάκη σταδιακά στις πλέον επονείδιστες πτυχές του ναζιστικού καθεστώτος και, κατά συνέπεια, κατέληξε να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος», έναν ρόλο για τον οποίο, αν είχε επιζήσει του πολέμου, θα καταδικαζόταν οπωσδήποτε στη Νυρεμβέργη. Κατ΄ εντολήν του Γκέρινγκ διοργάνωσε την περίφημη Διάσκεψη της Βάνζεε όπου, στις 20 Ιανουαρίου του 1942, συγκεντρώθηκαν οι υψηλοί αξιωματούχοι του Γ΄ Ράιχ για να ορίσουν τα διοικητικά μέτρα και τη διοικητική μέριμνα της γενοκτονίας των εβραίων. Μόνο και μόνο για αυτήν την καρποφόρο συγκέντρωση, στην οποία αποφασίστηκε εν μέσω εκλεκτών κρασιών και πούρων η εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, ο Χάιντριχ αξίζει να καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία της μοχθηρότητας.

Ενέδρα στη Βοημία
Από τον Σεπτέμβριο του 1941, και χάρη σε μια συμπτωματική συμμαχία με τον Μπόρμαν, ο Χάιντριχ συνδύαζε τα καθήκοντά του ως αρχηγού της αστυνομίας και της ασφάλειας της αυτοκρατορίας του Χίτλερ με το υψηλό αξίωμα του επικεφαλής των Ες Ες στη Βοημία-Μοραβία. Με αυτήν την ιδιότητα μετέτρεψε ουσιαστικά τη χώρα σε κράτος των Ες Ες και ανέπτυξε στο μέγιστο τις διαστροφικές του ικανότητες, προς φρίκη όλων των Τσέχων. Η επιτυχία του στην καταστολή κάθε είδους αντίστασης αποδείχθηκε συντριπτική σε τέτοιο βαθμό ώστε, παραδόξως, αποτέλεσε έναν από τους λόγους της δολοφονίας του. Οι εξορισμένοι στο Λονδίνο τσεχικοί κύκλοι ένιωσαν υποχρεωμένοι να οργανώσουν και να υλοποιήσουν μια θεαματική αποστολή που θα έδειχνε στον κόσμο ότι ο τσεχικός λαός δεν είχε υποκύψει στη ναζιστική τυραννία. Ετσι γεννήθηκε η Αnthropoid, η επιχείρηση κομάντος με στόχο τη δολοφονία του.

Ο Χάιντριχ περιφρονούσε τους Σλάβους και τους ετοίμαζε ένα μέλλον αδυσώπητης σκλαβιάς στο Γ΄ Ράιχ. Η περιφρόνησή του για τους σλαβικούς λαούς, σε συνδυασμό με τη μεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό του, τον έκανε να αμελήσει την προσωπική του ασφάλεια. Οι αλεξιπτωτιστές κομάντος που είχαν εκπαιδευτεί στο Ηνωμένο Βασίλειο τού έστησαν ενέδρα στις 27 Μαΐου του 1942 στη διαδρομή που έκανε κάθε ημέρα την ίδια ώρα και χωρίς συνοδεία, με ένα ξεσκέπαστο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο σοφέρ του των Ες Ες Γιόχαν Κλάιν, από το σπίτι του στα προάστια της Πράγας (μια πολυτελή έπαυλη που είχε κατασχέσει από έναν εβραίο) ως το γραφείο του στο φρούριο Χράντσανι. Σε μια κλειστή στροφή του δρόμου, στα προάστια της πρωτεύουσας, ο λοχίας Γκάμπτσικ όρμησε κραδαίνοντας το Stein του, με σκοπό να αδειάσει τις σφαίρες του στο όχημα. Πάτησε τη σκανδάλη και… τίποτα. Το όπλο είχε κολλήσει. Εκείνη τη στιγμή ο Χάιντριχ πήρε μια μοιραία απόφαση: αντί να διατάξει τον Κλάιν να επιταχύνει, όπως θα ήταν λογικό να κάνει, τον πρόσταξε να σταματήσει για να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον επιτιθέμενο. Προφανώς είχε πολλά ελαττώματα, ωστόσο κάθε άλλο παρά δειλός ήταν. Ηταν εξωφρενικά παράτολμος, για τον λόγο αυτό έμαθε να πιλοτάρει αεροπλάνα και, κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν δίστασε να πετάξει με τη Λουφτβάφε σε αναγνωριστικές και μαχητικές αποστολές πρώτα στη Νορβηγία και στη Γαλλία και έπειτα στη Ρωσία όπου, χειριζόμενος ο ίδιος το προσωπικό του καταδιωκτικό Μe-109, καταρρίφθηκε από τον εχθρό και χρειάστηκε να διασωθεί με ειδική επιχείρηση πίσω από τις εχθρικές γραμμές. Ο Χίτλερ εξοργίστηκε μόλις έμαθε ότι ο μεγάλος ειδικός του σε θέματα ασφαλείας και θεματοφύλακας τόσων μυστικών ριψοκινδύνευε αλόγιστα, ενώ ο Χίμλερ τού απαγόρευσε να ξαναπετάξει.

Ο Χάιντριχ, σταματώντας εκείνη την ημέρα το αυτοκίνητο, έδωσε την ευκαιρία στον άλλο εκτελεστή της δολοφονικής απόπειρας, τον λοχία Κούμπις, να εκσφενδονίσει χειροβομβίδα. Το κατασκεύασμα προσέκρουσε στο πλάι της Μερτσέντες 320 και εξερράγη, με αποτέλεσμα ο αξιωματικός των ναζιστών να τραυματιστεί από θραύσματα του αμαξώματος. Την περίοδο εκείνη ο Χάιντριχ ετοιμαζόταν να κάνει ένα νέο άλμα στην καριέρα του. Περίμενε ότι ο Χίτλερ θα τον όριζε επικεφαλής ασφαλείας όλων των κατακτημένων επικρατειών. Σκοπός του ήταν να εφαρμόσει την εμπειρία του Προτεκτοράτου ειδικά στη Γαλλία, προκειμένου να μειώσει την αντίσταση των Γάλλων, με τις γνωστές αποτρόπαιες μεθόδους. Σε συνδυασμό με τα καθήκοντά του στο υπουργείο Εσωτερικών και στην Αντικατασκοπία καθώς και με τη δράση του, που στόχο είχε την εκτόπιση των εβραίων, το νέο αξίωμα θα εκτόξευε τον Χάιντριχ στην πρώτη γραμμή του Γ΄ Ράιχ. Θάνατος από σηψαιμία.
Η Γκίτα Σερένι, σύμφωνα με την οποία ο Χάιντριχ υπήρξε «η σκοτεινότερη μορφή του ναζιστικού καθεστώτος», πιστεύει ότι φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει τον Χίμλερ. Αλλοι ιστορικοί, ωστόσο, διαφωνούν. Ο Ρίτσαρντ Οβερι είπε πρόσφατα σε μένα τον ίδιο ότι η ναζιστική ηγεσία δεν μπορούσε να ανεχθεί έναν Χάιντριχ με μεγαλύτερες δικαιοδοσίες, ο οποίος θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για τους πραγματικούς αρχηγούς. Θεωρεί ότι η μοίρα του ήταν να «κινηθεί οριζόντια και όχι προς τα πάνω». Σε μια άλλη συζήτηση ο επίσης ιστορικός Ρίτσαρντ Τζ. Εβανς ισχυρίστηκε ότι ο Χάιντριχ, παρ΄ όλες τις τακτικές του, δεν θα έπαυε ποτέ να είναι υφιστάμενος του Χίμλερ. Οπως και αν έχει, ο Χάιντριχ μετά την απόπειρα αιμορραγούσε στον δρόμο, νιώθοντας ίσως να εξανεμίζονται τα όνειρά του, αλλά προσκολλημένος ακόμη στο όπλο του και στο μίσος του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Μπουλόφκα και η πρώτη εκτίμηση ήταν ότι δεν έφερε σοβαρά τραύματα και θα ανάρρωνεπρος φρίκη όλων.

Επειτα από λίγες ημέρες η κατάστασή του επιδεινώθηκε απότομα, υπέστη σηψαιμία, ο οργανισμός του κατέρρευσε και στις 4 Ιουνίου πέθανε. Εικάζεται ότι η χειροβομβίδα περιείχε κάποια τοξίνη με την οποία την είχαν εμπλουτίσει γενναιόδωρα οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ή ότι κάποιος στο νοσοκομείο έδρασε εις βάρος του καταπονημένου δολοφόνου. Το πιθανότερο είναι ότι ο Χάιντριχ δηλητηριάστηκε από κάποιο βακτήριο που εισχώρησε στις πληγές που προκλήθηκαν από το μέταλλο της βόμβας και τα θραύσματα του αυτοκινήτου. Στο πληγωμένο σώμα του βρέθηκαν και υπολείμματα από αλογότριχες που χρησιμοποιούσαν για να γεμίζουν το εσωτερικό των καθισμάτων των αυτοκινήτων. Ως αιτία θανάτου ανακοινώθηκε η μόλυνση τραύματος. Ο Χίμλερ έστειλε τους καλύτερους γιατρούς των Ες Ες για να θεραπεύσουν το δεξί του χέρι, αλλά οι προσπάθειές τους απέβησαν άκαρπες.

Ο γιατρός του Χίτλερ άσκησε δριμεία κριτική στον Καρλ Γκέμπχαρτ, επικεφαλής χειρουργό των Βάφεν Ες Ες, κατηγορώντας τον για ιατρικό λάθος, εξαιτίας της χρήσης σουλφαμίδων στη θεραπεία του ασθενούς. Το περιστατικό αυτό πυροδότησε στη διεστραμμένη ναζιστική λογική άλλη μια φρικαλεότητα που αποτέλεσε τον επίλογο στην καριέρα του Χάιντριχ: ο Γκέμπχαρτ εγκαταστάθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ όπου έκανε πειράματα σε αιχμάλωτεςτους προξενούσε πληγές τις οποίες στη συνέχεια μόλυνε ο ίδιος- για να αποδείξει ότι η θεραπεία του Χάιντριχ δεν ήταν λανθασμένη. Αυτά τα πειράματα προκάλεσαν την αγωνία και τον θάνατο μιας ομάδας γυναικών αιχμαλώτων, Πολωνών στην πλειονότητά τους, που επιλέχθηκαν ως ανθρώπινα πειραματόζωα, τις αποκαλούμενες kanichen (κουνέλια). Τον περασμένο Απρίλιο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω μια από τις επιζήσασες στην τελετή για την απελευθέρωση του στρατοπέδου Ράβενσμπρουκ, η οποία μου έδειξε τα πόδια της, αυλακωμένα από μεγάλες ουλές, φριχτά σημάδια τα οποία με κάποιο τρόπο οδηγούσαν πίσω στον Χάιντριχ.

Οταν έκλαψε ο Χίτλερ
Οταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του δολοφόνουο Χίτλερ, ο οποίος διατηρούσε πάντα μια απόσταση από τον μεγάλο δήμιο του καθεστώτος του, στην αρχή καταράστηκε οργισμένος τον υφιστάμενό του για την απρονοησία του, στη συνέχεια παρομοίασε τον θάνατό του με την ήττα σε μια μάχη και, τέλος, συγκινημένος, στην κηδεία του που έγινε δημοσία δαπάνη στην Καγκελαρία του Γ΄ Ράιχ στο Βερολίνο, τον χαρακτήρισε «άντρα με ατσάλινη καρδιά». Οι ναζιστές αρχηγοί αποχαιρέτισαν τον μοναδικό εξ αυτών που σκοτώθηκε σε δολοφονική απόπειρα με φαντασμαγορική τελετή. Η Φιλαρμονική του Βερολίνου παιάνισε το πένθιμο εμβατήριο «Sigfrido», ενώ ο Φύρερ αγκάλιασε τα παιδιά του Χάιντριχ. Ο μεγαλύτερος γιος του πέθανε λίγο αργότερα, όταν τον παρέσυρε φορτηγό.

Στην Πράγα παραμένει ζωντανή η ανάμνηση της σιωπηλής αναμονής που επικράτησε ύστερα από την είδηση της δολοφονικής απόπειρας. Μετά τη νηνεμία η ναζιστική εκδίκηση ξέσπασε σαν ανελέητη καταιγίδα. Τα αντίποινα ήταν φριχτά: μαζικές εκτελέσεις, απελάσεις, ολική καταστροφή του Λεζάκ και του Λίντιτσε, περιοχές όπου εικαζόταν πως είχαν καταφύγει οι αλεξιπτωτιστές, των οποίων τα κεφάλια εκτέθηκαν, δημόσια, μπηγμένα σε παλούκια. Τα κεφάλια του Γκάμπτσικ και του Κούμπις διατηρήθηκαν στη φορμόλη στο ανάκτορο του Πράζσκι ως το τέλος του πολέμου. Σήμερα αποτελεί συγκλονιστική εμπειρία να διασχίζει κανείς την υπέροχη πόλη, που κατακλύζεται από τουρίστες, ακολουθώντας τα ίχνη του Χάιντριχ. Τα βήματα του επισκέπτη αντηχούν στα σκαλιά του φρουρίου Χράντσανι, όπου φαντάζεται κανείς να ανεμίζουν οι μεγάλες σημαίες των Ες Ες, ενώ η μουσική του πατέρα του μοιάζει να αντηχεί στο ανάκτορο Βαλενστάιν, όπου ο ναζιστής ηγέτης παρακολούθησε συναυλία προς τιμήν του Μπρούνο Χάιντριχ, την παραμονή της δολοφονίας του.

Το σκηνικό της δολοφονικής απόπειρας στη συμβολή των δρόμων V Ηolesovickach και Ζenklova σήμερα έχει αλλάξει, αλλά ο επισκέπτης νιώθει ανήσυχος ότι θα δει τη Μερτσέντες του reichprotektor να προβάλλει από στιγμή σε στιγμή. Το χειρότερο μέρος, ωστόσο, είναι το εβραϊκό νεκροταφείο, όπου οι επιτύμβιες στήλες συσσωρεύονται όπως τα αμαρτήματα του Χάιντριχ, του Γκόλεμ του Χίτλερ, σχηματίζοντας μακριές σκιές στο δειλινό. Τη νύχτα, αφού χάζεψα τις πάπιες που κολυμπούσαν στα νερά του Μολδάβα και περιπλανήθηκα στα μπαρ της Μάλα Στράνα, θυμήθηκα το παλιό σλαβικό έθιμο για να ξορκίζει κανείς το κακό φτύνοντας στη φωτιά. Το έκανα με ένα κερί που ήταν αναμμένο στο πάτωμα, μπροστά στην πόρτα ενός μπαρ, μουρμουρίζοντας το όνομα του Ράινχαρτ Χάιντριχ, και η φλόγα έσβησε με ένα θυμωμένο σφύριγμα φιδιού.

ΟΙ KAKΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Καλοκαίρι 2009 ΡΑΪΝΧΑΡΤ ΧΑΪΝΤΡΙΧ Ο δήμιος του Χίτλερ
ΤΟΥ JΑCΙΝΤΟ AΝΤΟΝ – ΒΗΜΑ

Η φωλιά του Χίτλερ στο Berchtesgaden της Βαυαρίας – Έγχρωμο φιλμάκι της εποχής που αξίζει να δείτε (Η δημοσίευση γίνεται για καθαρά ιστορικούς λόγους) (video)

Ιούνιος 1940: Ο Χίτλερ στο Παρίσι – Σύντομο ιστορικό – Συλλεκτικές φωτογραφίες και videos (Η ανάρτηση αυτή δημοσιεύεται για καθαρά ιστορικούς λόγους)

Η Βέρμαχτ παρελαύνει στο Παρίσι

Μετά την εκκένωση της Δουνκέρκης και τη διάσωση των Συμμαχικών στρατευμάτων από τον Βρετανικό στόλο, αλλά και τη διάσπαση της Γραμμής Μαζινό, που οι Γάλλοι θεωρούσαν απροσπέλαστη, (μόνο ο Ντε Γκωλ είχε τις αντιρρήσεις του), στις 14 Ιουνίου 1940 οι Γερμανοί μπαίνουν στο Παρίσι και παρελαύνουν στα Ηλύσια Πεδία. Οι Γάλλοι δεν θα τους το συγχωρήσουν ποτέ!

Οι Γερμανικές ορδές ΄παρελαύνουν στα Ηλύσια Πεδία

Μια εβδομάδα αργότερα, ο Στρατάρχης Ανρί Πεταίν υπογράφει ανακωχή με τη Γερμανία και ο ίδιος τίθεται επικεφαλής της κυβέρνησης-μαριονέτας της Νότιας Γαλλίας, που θα συνεργαστεί με τους Γερμανούς, της λεγόμενης κυβέρνησης του Βισύ, ενώ οι Γερμανοί, σύμφωνα με τη συνθήκη ανακωχής, θα καταλάβουν όλη τη Βόρεια Γαλλία και την ακτή του Ατλαντικού.

Γάλλος που κλαίει καθώς βλέπει τους ναζί να παρελαύνουν

Λίγες μέρες αργότερα, ο Χίτλερ επισκέπτεται το Παρίσι. Το 1945, λίγο πριν αυτοκτονήσει, δήλωσε ότι η μέρα που επισκέφθηκε το Παρίσι ήταν η πιο ευτυχισμένη της ζωής του.

Η φωτογραφία του μπροστά στον Πύργο του Άιφφελ, είναι ίσως η πιο διάσημη φωτογραφία του υπερφίαλου Γερμανού Καγκελλάριου. Παρ’ όλα αυτά το μεγαλύτερο όνειρό του, το οποίο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ήταν να πατήσει το πόδι του στο «Νησί» (Μεγάλη Βρετανία).

Αριστερά ο αρχιτέκτονας Άλμπερτ Σπερ (Speer) Δεξιά ο Αρνο Μπρέκερ

Οι Γερμανοί στο Παρίσι – Φιλμάκι προπαγάνδας από τα Γερμανικά επίκαιρα της 22/6/1940

Συνέντευξη του Αδόλφου Χίτλερ στο περιοδικό Liberty της 9ης Ιουλίου 1932 – ΤΟ ΒΗΜΑ

Αδόλφος Χίτλερ

Η συνέντευξη που ακολουθεί παραχωρήθηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ στον Γκέοργκ Σιλβέστερ Φίρεκ και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Liberty» στις 9 Ιουλίου 1932

ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ | Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2001
Ο δήμιος του 20ού αιώνα

Σίγουρα ο υπερβολικός εγωκεντρισμός δεν καθιστά τον Χίτλερ ιδεώδη συνεντευξιαζόμενο. Η έμφυτη κλίση του προς τον μονόλογο είναι ιδιαίτερα αισθητή σε αυτή τη συνέντευξη που παραχώρησε στον Τζορτζ Σιλβέστερ Φίρεκ. Ο εν λόγω γερμανός δημοσιογράφος τον επισκέφθηκε πρώτη φορά την άνοιξη του 1923, «όταν στην ουσία ήταν ακόμη ένας άγνωστος». Τότε ο Φίρεκ είχε γράψει: «Αν επιζήσει, αυτός ο άνθρωπος θα γράψει ιστορία, είτε για καλό είτε για κακό», περιγράφοντας μάλιστα τον Χίτλερ ως «μηχανισμό υπεραναπλήρωσης του συμπλέγματος κατωτερότητας των Γερμανών». Ο ίδιος ο Φίρεκ εξέφρασε αμφιβολίες ως προς τις πληροφορίες για τις αγριότητες που διέπραξαν οι Γερμανοί στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και προσπάθησε να κρατήσει τις ΗΠΑ έξω από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αργότερα συνελήφθη και κατελήφθη από ένα είδος ψύχωσης με τον πόλεμο. Η καριέρα του ως δημοσιογράφου έληξε απότομα πριν από το τέλος του πολέμου.

Ο «FÜHRER und REIHSKANZLER» («αρχηγός και καγκελάριος») του Γ’ Ράιχ μιλώντας στα στελέχη και στα μέλη του ναζιστικού κόμματος στο Μόναχο, τον Νοέμβριο του 1934. Στο ίδιο μέρος, 8 Νοεμβρίου πάλι, αλλά του 1923, είχε αποπειραθεί να καταλάβει την εξουσία με το «πραξικόπημα της μπιραρίας» (φωτο)

«Οταν θα καταλάβω την εξουσία στη Γερμανία, θα θέσω τέρμα στην υποτέλεια της χώρας μας στις ξένες δυνάμεις και στον μπολσεβικισμό».

Ο Αδόλφος Χίτλερ αδειάζει το φλιτζάνι του σαν, αντί για ζεστό τσάι, να ρουφά την τελευταία σταγόνα μπολσεβικισμού.

«Ο μπολσεβικισμός συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για μας» συνεχίζει ο μαυροφόρος αρχηγός των γερμανών φασιστών ρίχνοντάς μου ένα φαρμακερό βλέμμα. «Εξαλείφοντας μια για πάντα τον μπολσεβικισμό θα επιστρέψουμε την εξουσία σε 70 εκατομμύρια ανθρώπους. Η Γαλλία δεν οφείλει τη δύναμή της στον στρατό της αλλά στις δυνάμεις του μπολσεβικισμού και στην υποκίνηση των αντιφρονούντων στη χώρα μας. Ο γερμανικός μπολσεβικισμός στηρίζει την τήρηση της Συνθήκης των Βερσαλλιών και του Σεν Ζερμέν. Η συνθήκη ειρήνης και ο μπολσεβικισμός δεν είναι παρά δύο κεφάλια του ίδιου τέρατος. Πρέπει να τα κόψουμε και τα δύο».

Οταν ο Αδόλφος Χίτλερ ανακοίνωσε το πρόγραμμά του, η έλευση του Γ’ Ράιχ που διακήρυσσε έμοιαζε με υπόσχεση μιας χρυσής εποχής. Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση η δύναμή του αυξανόταν. Σήμερα δεν έχει ακόμη κατορθώσει να αντικαταστήσει τον Χίντενμπουργκ στην προεδρία αλλά ηγείται του μεγαλύτερου κόμματος στη Γερμανία. Αν ο Χίντενμπουργκ δεν καταλάβει δικτατορικά την εξουσία και αν δεν υπάρξει κάποια εξέλιξη αντίθετη με όλα τα προγνωστικά, το κόμμα του Χίτλερ θα αναλάβει τον έλεγχο του Ράιχσταγκ και της κυβέρνησης. Ο αγώνας του Χίτλερ δεν στρέφεται εναντίον του Χίντενμπουργκ αλλά εναντίον του καγκελαρίου Μπρύνινγκ. Δεν είναι βέβαιο ότι ο διάδοχος του τελευταίου θα μπορέσει να διατηρηθεί στην εξουσία χωρίς την υποστήριξη των εθνικοσοσιαλιστών.

Κατά βάθος πολλοί από αυτούς που ψήφιζαν τον Χίντενμπουργκ ήταν με το μέρος του Χίτλερ αλλά μια βαθιά ριζωμένη αίσθηση πίστης τούς έκανε να παραχωρήσουν την ψήφο τους στον γηραιό στρατάρχη. Αν δεν εμφανιστεί εν μια νυκτί ένας καινούργιος ηγέτης, κανένας στη Γερμανία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον Χίτλερ, εκτός από τον Χίντενμπουργκ ­ και ο Χίντενμπουργκ είναι 85 ετών! Ο χρόνος και η πεισματική αντίσταση της Γαλλίας λειτουργούν προς όφελος του Χίτλερ, εκτός και αν ο ίδιος κάνει κάποια λάθος κίνηση ή η εσωκομματική αντιπολίτευση του στερήσει την ευκαιρία να γίνει ο Μουσολίνι της Γερμανίας.

Δεκανέας του γερμανικού στρατού (1916). Τότε του απονεμήθηκε ο Σιδηρούς Σταυρός Πρώτης Τάξεως, για τη γενναιότητα που επέδειξε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (φωτο)

Η Α’ Γερμανική Αυτοκρατορία έφθασε στο τέλος της όταν ο Ναπολέων υποχρέωσε τον αυστριακό αυτοκράτορα να παραδώσει το στέμμα. Η δεύτερη τερματίστηκε όταν ο Γουλιέλμος Β’ ακολουθώντας τις συμβουλές του Χίντενμπουργκ διέφυγε στην Ολλανδία. Με τρόπο αργό και μη αναστρέψιμο και παρ’ ότι στερείται σκήπτρων και στεμμάτων άρχισε να εμφανίζεται το Γ’ Ράιχ.

Η συνέντευξη με τον Χίτλερ δεν έλαβε χώρα στο γενικό αρχηγείο του στο Μόναχο αλλά στην ιδιωτική κατοικία ενός ηλικιωμένου γερμανού ναυάρχου. Μιλήσαμε για το μέλλον της Γερμανίας πίνοντας ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι.

­ Γιατί αυτοαποκαλείσθε εθνικοσοσιαλιστής τη στιγμή που το πρόγραμμα του κόμματός σας βρίσκεται στον αντίποδα αυτού που έχουμε συνηθίσει να ορίζουμε ως σοσιαλισμό;

Ο Χίτλερ αφήνει το φλιτζάνι του τσαγιού του στο τραπέζι, γυρνά προς το μέρος μου και απαντά με μια φιλοπόλεμη χροιά στη φωνή:

«Ο σοσιαλισμός είναι η επιστήμη που έχει ως κύριο μέλημά της το κοινό καλό. Ο σοσιαλισμός δεν είναι ίδιος με τον κομμουνισμό. Ο μαρξισμός δεν είναι σοσιαλισμός. Οι μαρξιστές οικειοποιήθηκαν τον όρο διαστρεβλώνοντας τη σημασία του. Εγώ θα δώσω τον σοσιαλισμό πίσω στους σοσιαλιστές. Ο σοσιαλισμός είναι ένας παλαιός, άριος και γερμανικός θεσμός. Οι πρόγονοί μας ζούσαν σε ορισμένα εδάφη και καλλιεργούσαν την ιδέα του κοινού καλού. Ο μαρξισμός δεν μπορεί να θεωρείται σοσιαλισμός. Αντίθετα με τον μαρξισμό, ο σοσιαλισμός δεν απορρίπτει την ιδιωτική περιουσία. Αντίθετα με τον μαρξισμό, δεν καταργεί την προσωπικότητα του ατόμου. Αντίθετα με τον μαρξισμό, ο σοσιαλισμός είναι πατριωτικός.

Θα μπορούσαμε να έχουμε βαπτίσει το κόμμα μας Φιλελεύθερο Κόμμα, αποφασίσαμε όμως να ονομαστούμε εθνικοσοσιαλιστές. Δεν είμαστε διεθνιστές· ο δικός μας σοσιαλισμός είναι εθνικός. Απαιτούμε από το κράτος να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των παραγωγικών τάξεων με γνώμονα τη φυλετική αλληλεγγύη. Για μας κράτος και φυλή είναι το ίδιο πράγμα».

Με πλήρη χειμερινό εξοπλισμό (ειδικό αλπικό μπαστούνι, παντελόνι του γκολφ, παπούτσια ορειβασίας) ο ναζιστής ηγέτης (αριστερά) κάνει έναν μοναχικό περίπατο στις αγαπημένες του βαυαρικές Αλπεις. Δεξιά, αγκαλιάζει ένα παιδί κατά τη διάρκεια περιοδείας του. Για τον Χίτλερ η νέα γενιά αντιπροσώπευε την ελπίδα της «νέας τάξης» (φωτο)

Ο Χίτλερ δεν ανταποκρίνεται στο καθαρό γερμανικό πρότυπο. Τα μαύρα μαλλιά του μαρτυρούν ότι κάποιος πρόγονός του ανήκε στους πληθυσμούς των Αλπεων. Επί σειρά ετών αρνιόταν να φωτογραφηθεί. Αποτελούσε μέρος της στρατηγικής του. Ηθελε να είναι αναγνωρίσιμος μόνο από τους φίλους του, έτσι ώστε σε περιόδους κρίσης να μπορεί να εμφανίζεται οπουδήποτε χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Σήμερα βέβαια τον αναγνωρίζουν ακόμη και στα πιο απομονωμένα χωριά της Γερμανίας. Κατά έναν παράξενο τρόπο η εμφάνισή του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την επιθετικότητα των πεποιθήσεών του. Ποτέ δεν υπήρξε μεταρρυθμιστής ικανός να βυθίσει το πλοίο του κράτους ή να κόψει πολιτικά κεφάλια με τόσο ευγενικό τρόπο. Συνέχισα τις ερωτήσεις μου.

­ Ποιες είναι οι αρχές του προγράμματός σας;

«Πιστεύουμε στο νους υγιής εν σώματι υγιεί. Το πολιτικό σώμα πρέπει να είναι υγιές για να μπορέσει να είναι υγιές και το πολιτικό πνεύμα. Η ηθική και η σωματική υγεία είναι ταυτόσημες».

­ Ο Μουσολίνι (τον διακόπτω) μου είχε κάνει την ίδια ακριβώς παρατήρηση.

Ενα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του Χίτλερ.

«Η κατάσταση στις λαϊκές γειτονιές ευθύνεται για τα εννέα δέκατα της ανθρώπινης διαφθοράς, το αλκοόλ για το υπόλοιπο ένα δέκατο. Οι υγιείς άνθρωποι αναγνωρίζουν την αξία του ατόμου. Θα πατάξουμε τις δυνάμεις της καταστροφής και του εκφυλισμού. Η Βαυαρία παραμένει ένας τόπος σχετικά υγιής γιατί δεν έχει πλήρως εκβιομηχανισθεί. Ολη όμως η Γερμανία, συμπεριλαμβανομένης και της Βαυαρίας, είναι καταδικασμένη σε εκτεταμένη εκβιομηχάνιση εξαιτίας των περιορισμένων εδαφών της. Αν θέλουμε να σώσουμε τη Γερμανία, πρέπει να εξασφαλίσουμε την πίστη των αγροτών μας στη γη. Για να πιστέψουν στη γη πρέπει να έχουν στη διάθεσή τους τον απαραίτητο ζωτικό χώρο για να ζουν και να δουλεύουν».

Ο δήμιος της ανθρωπότητας σε μια σπάνια ανθρώπινη στιγμή χαλάρωσης δίπλα στην 20χρονη ανιψιά του Γκέλι Ράουμπαλ, θυγατέρα της ετεροθαλούς αδελφής του Αντζελα Ράουμπαλ. Ο Χίτλερ την ερωτεύτηκε από την πρώτη στιγμή που τη συνάντησε ξανά, το καλοκαίρι του 1928. Ποτέ δεν διευκρινίστηκε αν η ίδια ανταποκρίθηκε στο επίμονο κόρτε του. Εκείνος την τυραννούσε με τη ζήλεια και την κτητικότητά του, της απαγόρευε να πάει στη Βιέννη να συνεχίσει τα μαθήματα τραγουδιού που έκανε. Στις 18 Σεπτεμβρίου 1931 η νεαρή κοπέλα βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιό της. Η έρευνα έδειξε ότι επρόκειτο για αυτοκτονία (φωτο)

­ Και πώς θα εξοικονομηθεί αυτός ο ζωτικός χώρος;

«Πρέπει να διατηρήσουμε τις κτήσεις μας για να εξασφαλίσουμε την επέκτασή μας προς Ανατολάς. Υπήρξε κάποια περίοδος που μπορούσαμε να μοιραστούμε με την Αγγλία την κυριαρχία όλου του κόσμου. Τώρα το μόνο που μας απομένει είναι να απλώσουμε τα δύσκαμπτα πόδια μας προς Ανατολάς. Η Βαλτική είναι στην ουσία μια γερμανική λίμνη».

­ Δεν θα μπορούσε η Γερμανία να επανακτήσει την οικονομική κυριαρχία της στον κόσμο χωρίς να επιδιώξει επέκταση των εδαφών της;

(Κουνάει αρνητικά το κεφάλι του.) «Οπως ο στρατιωτικός, έτσι και ο οικονομικός ιμπεριαλισμός στηρίζεται στην ισχύ. Δεν είναι δυνατή η ύπαρξη παγκόσμιου εμπορίου χωρίς μια δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο λαός μας δεν έχει μάθει να λειτουργεί με τους όρους της παγκόσμιας ισχύος και του παγκόσμιου εμπορίου. Σε κάθε περίπτωση η Γερμανία δεν μπορεί να αναπτυχθεί εμπορικά και εδαφικά αν δεν επανακτήσει ό,τι έχασε και αν δεν επανέλθει στα όριά της.

Βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση με κάποιον που βλέπει το σπίτι του να καίγεται. Προτού καταπιαστούμε με πιο φιλόδοξα σχέδια, χρειαζόμαστε μια στέγη κάτω από την οποία θα μπορούμε να προφυλαχθούμε. Εχουμε καταφέρει να χτίσουμε ένα καταφύγιο για να μας προστατεύει σε περίπτωση ανάγκης από τη βροχή, μόνο που δεν φροντίσαμε να το φτιάξουμε από γρανίτη. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν πέσει πάνω μας αληθινές καταιγίδες από συμφορές. Η Γερμανία βιώνει μια περίοδο εθνικών καταστροφών, ηθικών και οικονομικών.

Το απογοητευτικό σύστημα των κομμάτων μας είναι ένα σύμπτωμα της καταστροφής. Οι κοινοβουλευτικές μειοψηφίες υποβάλλονται σε διακυμάνσεις ανάλογα με τις τάσεις της στιγμής. Η κοινοβουλευτική κυβέρνηση ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στον μπολσεβικισμό».

Ο Χίτλερ με την ερωμένη του Εύα Μπράουν σε μια τρυφερή πόζα στο σαλόνι της πολυτελούς βίλας του Berghof. Στις 30 Απριλίου 1945 η γυναίκα αυτή θα μοιραστεί μαζί του τον θάνατο στο führerbunker, το υπόγειο καταφύγιό του, δεκαεξίμισι μέτρα κάτω από το κατεστραμμένο από τις βόμβες των Συμμάχων κτίριο της καγκελαρίας στο Βερολίνο. Εις αναγνώρισιν της πλήρους αφοσίωσής της, ο Χίτλερ τη νυμφεύεται λίγο πριν από την αυτοκτονία τους (φωτο)­

Δεν είστε, όπως αρκετοί γερμανοί μιλιταριστές, υπέρ μιας συμμαχίας με τη σοβιετική Ρωσία;

Ο Χίτλερ αποφεύγει να απαντήσει ευθέως. Παρόμοια ήταν η αντίδρασή του όταν του είχε ζητηθεί από το «Liberty» να απαντήσει στη δήλωση του Τρότσκι ότι αν ο Χίτλερ αναλάβει την εξουσία θα προκαλέσει έναν αιματηρό αγώνα ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη, υπό την καθοδήγηση της Γερμανίας, και στη Σοβιετική Ενωση. «Είναι πιθανό» είχε πει ο Τρότσκι «να μη συμφέρει τον Χίτλερ να εξαλείψει τον μπολσεβικισμό μέσα στη Ρωσία. Δεν αποκλείεται ο Χίτλερ να εξετάσει ως έσχατη λύση το ενδεχόμενο να συμμαχήσει με τον μπολσεβικισμό αν αισθανθεί ότι χάνει το παιχνίδι. Αν, όπως είχε ισχυριστεί κάποια στιγμή, ο καπιταλισμός αρνηθεί να αναγνωρίσει ότι οι εθνικοσοσιαλιστές είναι το τελευταίο προπύργιο της ιδιωτικής περιουσίας, αν το κεφάλαιο δυσχεράνει τον αγώνα του, η Γερμανία μπορεί να υποκύψει στο σαγηνευτικό τραγούδι της σοβιετικής σειρήνας. Εκείνος όμως εμφανίζεται αποφασισμένος να εμποδίσει πάση θυσία τον μπολσεβικισμό να αποκτήσει ρίζες στη Γερμανία».

Ως αυτή τη στιγμή ο Χίτλερ αντιμετωπίζει με δυσπιστία τις προτάσεις του καγκελαρίου Μπρύνινγκ και άλλων πολιτικών για τη συγκρότηση ενός ενιαίου πολιτικού μετώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπροστά στο συνεχώς αυξανόμενο ρεύμα ψηφοφόρων προς τον εθνικοσοσιαλισμό ο Χίτλερ εμφανίζεται περισσότερο διατεθειμένος να συνάψει συμφωνίες για κοινά σημαντικά ζητήματα με άλλα πολιτικά κόμματα.

«Οι πολιτικοί συνδυασμοί που θα επιτρέψουν τη συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου» τονίζει ο Χίτλερ «είναι εξαιρετικά εύθραυστοι. Στην πραγματικότητα καθιστούν σχεδόν αδύνατη τη χάραξη μιας σαφώς προσδιορισμένης πολιτικής γραμμής. Διαβλέπω παντού ένα διαρκές πηγαινέλα συμβιβασμών και υποχωρήσεων. Οι παραγωγικές δυνάμεις μας βρίσκονται αντιμέτωπες με την τυραννία των αριθμών. Κάναμε το λάθος να εφαρμόσουμε την αριθμητική και τους μηχανισμούς του οικονομικού κόσμου στη ζωή. Απειλούμεθα από μια διαρκή αύξηση των αριθμών και μια σταδιακή μείωση των ιδανικών. Τα νούμερα από μόνα τους δεν έχουν σημασία».

Ο Χίτλερ ταξίδευε συχνά στη Γερμανία (καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν πήγε ποτέ στο εξωτερικό). Οι σύντομες αυτές εκδρομές τού έδιναν την ευκαιρία να χαλαρώσει και να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του απολαμβάνοντας την εξοχή

­ Ας υποθέσουμε όμως ότι η Γαλλία προβαίνει σε αντίποινα εισβάλλοντας στο γερμανικό έδαφος. Το έχει κάνει παλαιότερα στον Ρήνο, μπορεί να το επιχειρήσει ξανά.

«Δεν έχει καμία απολύτως σημασία πόσα τετραγωνικά χιλιόμετρα έχει στην κατοχή του ο εχθρός» απαντά εξοργισμένος ο Χίτλερ, «αρκεί να αφυπνιστεί η εθνική συνείδηση. Δέκα εκατομμύρια ελεύθεροι Γερμανοί έτοιμοι να πεθάνουν για να ζήσει η πατρίδα τους είναι πολύ δυνατότεροι από 50 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν δική τους θέληση και των οποίων η φυλετική συνείδηση έχει μολυνθεί από ξένους.

Οραματιζόμαστε μια μεγάλη Γερμανία που θα ενώνει όλους τους γερμανικούς λαούς. Η σωτηρία μας μπορεί να προέλθει από το πιο μικρό κομμάτι γης. Ακόμη και αν είχαμε στη διάθεσή μας τέσσερα εκτάρια γης, αν ήμασταν αποφασισμένοι να τα υπερασπιστούμε με την ίδια τη ζωή μας, αυτά τα τέσσερα εκτάρια θα αποτελούσαν την εστία της αναγέννησής μας. Οι εργάτες μας έχουν δύο ψυχές: μία γερμανική και μία μαρξιστική. Καθήκον μας είναι να αφυπνίσουμε το γερμανικό πνεύμα. Πρέπει να εξαλείψουμε τον καρκίνο του μαρξισμού. Μαρξισμός και παγγερμανισμός είναι αντίθετες έννοιες. Στο δικό μου όραμα του γερμανικού κράτους δεν υπάρχει χώρος για τον ξένο, δεν υπάρχει χώρος για τον σπάταλο, τον τοκογλύφο, τον κερδοσκόπο ούτε για οποιονδήποτε δεν έχει τη δυνατότητα να προσφέρει παραγωγικό έργο».

Οι φλέβες στο πρόσωπο του Χίτλερ έχουν φουσκώσει απειλητικά. Η φωνή του γεμίζει το δωμάτιο. Ακούγεται ένας θόρυβος στην πόρτα. Οι ακόλουθοί του, που βρίσκονται διαρκώς κοντά του σαν προσωπική φρουρά, του θυμίζουν ότι πρέπει να εκφωνήσει λόγο σε ένα συλλαλητήριο.

Ο Χίτλερ ήπιε μονορούφι το τσάι του και σηκώθηκε.

Σπύρος Λούης – Αδόλφος Χίτλερ – Ολυμπιακοί Αγώνες Βερολίνου 1936 (Η σπάνια αυτή φωτογραφία δημοσιεύεται για καθαρά εγκυκλοπαιδικούς λόγους)