Επιστράτευση στο Κιργιστάν – Ρωσικό αεροσκάφος μεταφέρει τραυματίες στη Μόσχα

Το Υπουργείο Αμυνας του Κιργιστάν επιστρατεύει στρατεύσιμους ηλικίας έως 50 χρονών

Η προσωρινή κυβέρνηση του Κιργιστάν εξέδωσε διάταγμα επιστράτευσης.

Σύμφωνα με το έγγραφο το Υπουργείο Αμυνας για τη σταθεροποίηση της κατάστασης στο νότιο τμήμα της χώρας, όπου εδώ και μερικές μέρες συνεχίζονται οι ταραχές, αρχίζει εν μέρη επιστράτευση στρατεύσιμων ηλικίας έως 50 χρονών.

Εκατοντάδες θύματα από το μακελειό στο Κιργιστάν

ΠΑΙΔΙΑ, ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΘΥΜΑΤΑ

14/6

ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΤΟΥΣ 100 οι νεκροί και τους 1.200 οι τραυµατίες από τις συγκρούσεις που εξαπλώθηκαν το τελευταίο τριήµερο στις νότιες περιοχές του Κιργιστάν ενώ τουλάχιστον 75.000 Ουζµπέκοι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και πέρασαν στο γειτονικό Ουζµπεκιστάν καθώς οµάδες Κιργιζίων καίνε τα χωριά τους.

Πολωνικός «πατριωτισμός» αλα αμερικανικά

26.05.2010, 13:15

Photo: EPA

  Ενώ στις προσβάσεις της Βαρσοβίας οι διασώστες μέρα-νύχτα ενισχύουν τις ακτές του μαινόμενου ποταμού Βίσλα και στις νότιες και τις δυτικές περιοχές της Πολωνίας σε πόλεις και χωριά κατά μήκος του όχι λιγότερο φοβερού Όδερου, συνεχίζεται πυρετωδώς η διακομιδή νοσοκομείων,

το κλείσιμο σχολείων και νηπιαγωγείων, στο βόρειο τμήμα της χώρας, στην κωμόπολη Morag, σε απόσταση περίπου 80 χλμ. από τα σύνορα με την περιοχή Καλινινγκράντ, με εξίσου πυρετώδεις ρυθμούς προωθείται η οργάνωση της προς το παρόν προσωρινής αμερικανικής στρατιωτικής βάσης και η εγκατάσταση των πυραύλων «Patriot», οι οποίοι μόλις έχουν μεταφερθεί εκεί. 

Δολοφονήθηκε ανώτατος δικαστικός στην Μόσχα

HMEPHΣIA

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=27069151

Άγνωστος πυροβόλησε τον κ. Τσουβατσόφ και διέφυγε, η δολοφονία φαίνεται συνδέεται με την επαγγελματική του δραστηριότητα.

Δολοφονήθηκε σήμερα, Δευτέρα ο Έντουαρντ Τσουβατσόφ, ανώτατο δικαστικό στέλεχος της Ρωσίας, έξω από το σπίτι του στη Μόσχα.

Camp Bondsteel: Ο χωροφύλακας των Βαλκανίων! – της Χριστιάννας Λούπα

Όταν ο λοχίας James Bondsteel έπαιρνε το παράσημο της τιμής από τον πρόεδρο Νίξον για την ανδραγαθία που επέδειξε στον πόλεμο του Βιετνάμ, σίγουρα δεν φανταζόταν ότι η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ που ιδρύθηκε έκτοτε θα έπαιρνε το όνομά του, τιμής ένεκεν.

Πράγματι, το τεραστίων διαστάσεων και υπερπολυτελές Camp Bondsteel, (που συναγωνίζεται τη βάση Anaconda στο Ιράκ), στο ανατολικό Κόσσοβο – ένα μέρος του οποίου εκτείνεται και στη FYROM – στεγάζει τα τέσσερα πέμπτα του στρατού που διατηρούν οι ΗΠΑ στα Βαλκάνια, αλλά και το αρχηγείο της πολυεθνικής δύναμης KFOR, που προστατεύει το νεοσύστατο κράτος του Κοσσόβου. Απέχει 149 χλμ. από τα ελληνικά σύνορα και 26 χλμ. από την πόλη των Σκοπίων. Σε έκταση 10.000 στρεμμάτων, πάνω από 300 κτίρια φιλοξενούν 9.000 στρατιωτικούς κι έναν απίστευτο στρατιωτικό και νοσοκομειακό εξοπλισμό, ενώ το εσωτερικό της οδικό δίκτυο εκτείνεται σε μήκος 25 χλμ.

Λόγω του όγκου, της έκτασης και του εξοπλισμού του, ωστόσο, δεν μοιάζει να έχει αποκλειστικό σκοπό την επιτέλεση ειρηνευτικών αποστολών στη νότια Σερβία, μια αποστολή που – όπως είχε διαβεβαιώσει ο πρόεδρος Clinton – δεν θα είχε διαρκέσει πάνω από έξι μήνες και που ο πρόεδρος Bush, στην προεκλογική του εκστρατεία, είχε πει ότι θα ανακαλούσε.

Η κατασκευή του πραγματοποιήθηκε από την εταιρεία Halliburton (μέσω θυγατρικών), της οποίας διευθύνων σύμβουλος είχε διατελέσει ο «πρίγκιπας του σκότους», Dick Cheney, πριν γίνει Υπουργός Αμύνης και αντιπρόεδρος των ΗΠΑ. Ας σημειωθεί εδώ ότι η εν λόγω εταιρεία είναι ταυτόχρονα και ανάδοχος του τεράστιου ενεργειακού αγωγού ΑΜΒΟ (Albanian, Macedonian, Bulgarian Oil), που θα τροφοδοτεί την Ευρώπη και την Αμερική με πετρέλαιο της Κασπίας και ο οποίος φαίνεται ότι είναι και ο κύριος λόγος υπάρξεως του στρατοπέδου Bondsteel στη συγκεκριμένη περιοχή.

Καθώς οι ΗΠΑ ανησυχούν για την εισαγωγή πετρελαίου που κάνει η Ευρώπη από τη Ρωσία η οποία ανέρχεται στο 33% του συνόλου των εισαγωγών της, προσπαθούν να δημιουργήσουν άλλους αγωγούς, όπως τον ΑΜΒΟ, προκειμένου να προκαλέσουν αντιπερισπασμό στην ενεργειακή εξάρτηση της γηραιάς ηπείρου από τη Μόσχα.

Το στρατόπεδο βρίσκεται πάνω στη διαδρομή του μελλοντικού διαβαλκανικού πετρελαιαγωγού κι έτσι οι ΗΠΑ θα μπορούν να ελέγχουν την ποσότητα πετρελαίου που προορίζεται για άλλες χώρες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι στην κατασκευή του γιγαντιαίου AMBO συμμετέχουν με κεφάλαια οι αμερικανικοί κολοσσοί Exxon, Mobil και Chevron.

Μετά από όλα αυτά νομίζω, πως είναι πλέον προφανής ο λόγος για τον οποίο  η γειτονική FYROM και το Κόσσοβο έχουν έναν πολύ ισχυρό σύμμαχο στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, την ώρα που ο ενεργειακός πόλεμος μαίνεται αμείλικτος, με την Ρωσία και Ιταλία να θέλουν περισσότερο ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω South Stream, (όπου προσχώρησε και η Ελλάδα), με την Αμερική να προσπαθεί να αναχαιτίσει τα ενεργειακά ανοίγματα της Μόσχας, προτάσσοντας ITGI και Nabucco και την Ελβετία και Νορβηγία να θέλουν να περάσουν το φυσικό αέριο στην Ιταλία από Θεσσαλονίκη και Αλβανία.

Έτσι, το Camp Bondsteel, «η Μεγάλη Κυρία», («Grande Dame»), όπως το αποκαλούν με καμάρι οι Αμερικανοί, έγινε πλέον ο χωροφύλακας των Βαλκανίων και ο τοποτηρητής των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή. Φαίνεται τελικά, πως είναι μια βάση απ’ αυτές που ο γνωστός οικονομολόγος Galbraith χαρακτήρισε «στρατο – πετρελαϊκό σύμπλεγμα» και του οποίου ο Cheney επάξια μπορεί να διεκδικήσει την πατρότητα.

Και μέσα στον ξέφρενο αυτό χορό των εκατομμυρίων, εμείς οι ταλαίπωροι αγωνιζόμαστε για το όνομα!

Πού πάμε ξυπόλητοι στ’ αγκάθια; Πού πάμε;

Αφιέρωμα στη Ρωσική Επανάσταση (Οκτώβριος 1917)

 

 

 

 Το κείμενο και τα videos που ακολουθούν είναι από το «Piazza del Popolo» http://www.youtube.com/user/piazzapopolo

 

Η Ρωσική Επανάσταση ήταν μια σειρά μεγάλα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στη Ρωσία κατά το χρονικό διάστημα από την 24η Φεβρουαρίου 1917 μέχρι την 31η Οκτωβρίου 1920 και δεν σφράγισαν μόνο την ιστορική πορεία της χώρας αυτής,αλλά επηρέασαν καθοριστικά ολόκληρη τη νεότερη παγκόσμια ιστορία.Έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά γεγονότα της ανθρωπότητας.Είναι γνωστή και ως Οκτωβριανή Επανάσταση,από το γεγονός που υπήρξε το σημείο αναφοράς της,την κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων,έδρας της προσωρινής ρωσικής κυβέρνησης,τη νύχτα της 24ης Οκτωβρίου 1917(με το παλαιό ημερολόγιο),στην Αγία Πετρούπολη.
Όπως η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση του 1789,έτσι και η Ρωσική του 1917 αποτελούν κεφαλαιώδους σημασίας ορόσημα στη μακραίωνη και πολύμοχθη πορεία των λαών της Γης για την πραγματοποίηση του ιδεώδους της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.Η Ρωσική Επανάσταση γεννήθηκε σε μια κρίσιμη για την ανθρωπότητα στιγμή,σ’ ένα κλίμα πάντως ευνοϊκό για την εξέλιξή της.
Τον Ιούλιο ο Λβοφ παραιτήθηκε και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Κέρενσκι,που προκήρυξε εκλογές για το Νοέμβρη.Στο μεταξύ ο στρατιωτικός διοικητής της Πετρούπολης Κορνίλοφ επωφελήθηκε τόσο από τα στασιαστικά στρατιωτικά κινήματα του Ιουλίου,όσο και από την πολιτική χρεοκοπία του Κερένσκι και θέλησε να επιβάλει στρατιωτική δικτατορία.Το πραξικόπημα απέτυχε ολοκληρωτικά,κυρίως με τη συμβολή των οπλισμένων εργατικών μαζών κι έτσι η επανάσταση πέτυχε τη πρώτη της αποφασιστική νίκη.Το μέτωπο κατέρρεε,οι αγρότες οργανωμένοι επιτίθενται κατά των γαιοκτημόνων και στα σοβιέτ κυριαρχούσαν πλέον οι μπολσεβίκοι.Στις 25 Σεπτεμβρίου ο Τρότσκι εκλέχτηκε πρόεδρος του σοβιέτ της Πετρούπολης,ενώ στις 7 Οκτωβρίου ο Λένιν έφτασε κρυφά στην Πετρούπολη για να αναλάβει τη διεύθυνση της ένοπλης εξέγερσης.Στην ιστορική συνεδρίαση της 10 Οκτωβρίου της κεντρικής επιτροπής του Μπολσεβικικού κόμματος έγινε δεκτή η πρόταση του Λένιν για ένοπλη εξέγερση,με ψήφους 10 υπέρ και 2(Ζινόβιεφ, Κάμενεφ)κατά.
Στις 24 Οκτωβρίου ξέσπασε πλέον η μεγάλη επανάσταση.Το πρωί η κυβέρνηση απαγόρευσε την κυκλοφορία του κεντρικού οργάνου των μπολσεβίκων «Ραμπότσι Πουτ» κι έστειλε θωρακισμένα αυτοκίνητα στο τυπογραφείο και στα γραφεία σύνταξης της εφημερίδας.Οι κόκκινοι φρουροί όμως και οι επαναστατημένοι στρατιώτες απέκρουσαν τα θωρακισμένα αυτοκίνητα και κατά τις 11 η ώρα η εφημερίδα κυκλοφόρησε με την προκήρυξη της ανατροπής της κυβέρνησης.Το βράδυ της ίδιας μέρας κι ενώ το υπουργικό συμβούλιο συνεδρίαζε στα χειμερινά ανάκτορα, η κόκκινη φρουρά της Πετρούπολης καταλάμβανε το κεντρικό τηλεγραφείο,τις γέφυρες,τους σιδηροδρομικούς σταθμούς και την Κρατική Τράπεζα.Το καταδρομικό «Αυγή» μπήκε στο Νέβα κι έστρεψε τα πυροβόλα του στα ανάκτορα που ήταν έδρα της τελευταίας αστικής κυβέρνησης.Την άλλη μέρα τα ανάκτορα πολιορκήθηκαν και καταλήφθηκαν,η κυβέρνηση έπεσε,οι υπουργοί συνελήφθησαν και ο Κερένσκι δραπέτευσε.Και τυπικά πλέον η Ρωσική Επανάσταση επικράτησε.
Στις 25 Οκτωβρίου συνήλθε στο Σμόλνι το 2ο συνέδριο των σοβιέτ της Ρωσίας και αποφάσισε το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ και την έκδοση των δύο ιστορικών διαταγμάτων για την Ειρήνη και για τη Γη:»Η ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων στη γη καταργείται από τη στιγμή αυτή χωρίς καμία αποζημίωση».Σχηματίστηκε το πρώτο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού(υπουργικό συμβούλιο),με το Λένιν ως πρόεδρο και τους Ρίκοφ,Μιλιούτιν,Τρότσκι,Λουνατσάρσκι και Στάλιν.Στις 2 Νοεμβρίου η σοβιετική κυβέρνηση δημοσίευσε τη διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας,ενώ η επανάσταση επικράτησε και στη Μόσχα κάτω από την καθοδήγηση του Μπουχάριν και του Σμιρνόφ.

 

 

 

 

Μέρος Α΄

Μέρος Β΄

Μέρος Γ΄

Μέρος Δ΄

Μέρος Ε΄

Νέα τροπή στην υπόθεση δολοφονίας της Άννας Πολιτκόφσκαγια – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

7/10/2009

Νέοι ύποπτοι εμφανίστηκαν στην υπόθεση της ρωσίδας δημοσιογράφου Άννα Πολιτκόφσκαγια, την ώρα που ο φερόμενος ως δολοφόνος της εξακολουθεί να διαφεύγει στο εξωτερικό, δήλωσε σήμερα ο διευθυντής της εφημερίδας στην οποία εργαζόταν η ρωσίδα δημοσιογράφος, τρία χρόνια μετά τη δολοφονία της.

«Θέλω να σας ενημερώσω ότι η έρευνα οδήγησε σε νέα ονόματα, τα οποία δεν έχουν δημοσιοποιηθεί», δήλωσε ο Σεργκέι Σοκόλοφ, διευθυντής της Νοβάγια Γκαζέτα. «Τώρα όσον αφορά τον φερόμενο ως δολοφόνο της, επιβεβαιώνω ότι αυτός βρίσκεται στο εξωτερικό και ότι μετακινείται από τη μία χώρα στην άλλη», προσέθεσε ο Σοκόλοφ, χωρίς να αποκαλύψει το όνομά του, και σημείωσε ότι εντοπίστηκε κυρίως σε μία «χώρα μέλος της Ε.Ε.», χωρίς να διευκρινίσει σε ποια.

«Θα μπορούσε να έχει συλληφθεί από τον Απρίλιο, αλλά κατάφερε εκ νέου να εξαφανιστεί», προσέθεσε, εκφράζοντας τη λύπη του για την έλλειψη συνεργασίας με τις ξένες αστυνομίες. Στο μεταξύ, δύο εκπρόσωποι της οργάνωσης Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα (RSF) ανακοίνωσαν σήμερα από το Παρίσι ότι εμποδίστηκαν από τις ρωσικές αρχές να μεταβούν στη Μόσχα για να μετάσχουν αύριο στις εκδηλώσεις μνήμης για τα τρία χρόνια από τη δολοφονία της δημοσιογράφου.

«Σοκαριστήκαμε πάρα πολύ από αυτήν την απόφαση», δήλωσε ο γενικός γραμματέας των RSF Φρανσουά Ζιλιάρ, ένας από τους δύο εκπροσώπους που δεν πήραν βίζα για τη Ρωσία. «Η Μόσχα δεν θέλει να μιλήσουμε απευθείας στους Ρώσους. Όμως εμείς δεν εγκαταλείπουμε», προσέθεσε.

Η Άννα Πολιτκόφσκαγια, από τους λίγους δημοσιογράφους που συνέχισαν να καλύπτουν τον πόλεμο στην Τσετσενία στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και να καταγγέλλουν την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη Ρωσία, δολοφονήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2006 στην είσοδο της πολυκατοικίας όπου διέμενε.

Τα εγκλήματα κατά των δημοσιογράφων εξακολουθούν να μένουν ατιμώρητα στη Ρωσία, όπου 22 δημοσιογράφοι έχουν σκοτωθεί από το Μάρτιο του 2000 λόγω των επαγγελματικών τους δραστηριοτήτων, δήλωσε ο Ρώσος εκπρόσωπος της RSF, Τίχον Ντζιάτκο.

(Πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Ομπάμα: Αντιπυραυλική ασπίδα για «λιγότερο παρανοϊκή Ρωσία» – ΤΑ ΝΕΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Τελευταία ενημέρωση: 20/09/2009 17:36

Web-Only

Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε σε συνέντευξη του που μεταδόθηκε
σήμερα από το CBS ότι ελπίζει το νέο σχέδιο του για την αντιπυραυλική ασπίδα
στην Ευρώπη να κάνει την Ρωσία «λιγότερο παρανοϊκή».
 
Την ίδια στιγμή αρνήθηκε ότι εγκατέλειψε το προηγούμενο σχέδιο του για την αντιπυραυλική ασπίδα στην
ανατολική Ευρώπη για να εξευμενίσει την Ρωσία.
 
«Οι Ρώσοι δεν καθορίζουν ποια θα είναι η αμυντική μας στάση. Πήραμε την απόφαση
για το τι θα είναι το καλύτερο για να προστατεύσουμε τον αμερικανικό λαό καθώς
και τους στρατιώτες μας στην Ευρώπη και τους συμμάχους μας» δήλωσε ο Μπαράκ
Ομπάμα, μιλώντας στην εκπομπή του CBS ‘Face the Nation’.

«Αν το αποτέλεσμα αυτού είναι οι Ρώσοι να νιώσουν λίγο λιγότερο παρανοϊκοί και
προτίθενται τώρα να εργαστούν πιο αποτελεσματικά με εμάς ώστε να
αντιμετωπίσουμε απειλές όπως οι βαλλιστικοί πύραυλοι από το Ιράν ή η πυρηνική
ανάπτυξη του Ιράν, ξέρετε, αυτό είναι ευτύχημα» πρόσθεσε ο Αμερικανός πρόεδρος.

Ο Μ.Ομπάμα αναμένεται να συναντήσει τον Ρώσο ομόλογο του Ντμίτρι
Μεντβέντεφ στη Νέα Υόρκη, όπου και οι δύο θα παραστούν στην Γενική Συνέλευση
των Ηνωμένων Εθνών.

«Οπισθοδρομική και διεφθαρμένη η Ρωσία» λέει ο πρόεδρός της, Ντμίτρι Μεντβέντεφ – Σκληρά προεδρικά λόγια – ΤΟ ΒΗΜΑ

11/9/2009

 Μόσχα – Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009  [ 21:47 ]

 

  

Αμείλικτος στην κριτική του για τη σημερινή Ρωσία παρουσιάζεται με άρθρο του σε εφημερίδα ο πρόεδρός της, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, χαρακτηρίζοντάς την διεφθαρμένη, οπισθοδρομική με «πρωτόγονη» οικονομία και ελλιπείς δημοκρατικούς θεσμούς.

 

Προσπαθώντας για μία ακόμη φορά να αποστασιοποιηθεί από την κληρονομιά του προκατόχου του, Βλαντιμίρ Πούτιν, και να δημιουργήσει τη δική του βάση, ανέφερε ότι στις πρώτες προτεραιότητές του είναι ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας, η κατάργηση του «κρατικού πατερναλισμού» και η καταπολέμηση της διαφθοράς.

«Τα προβλήματα της Ρωσίας είναι η αναποτελεσματική οικονομία, η ημι-σοβιετική κοινωνική σφαίρα, η αδύναμη δημοκρατία και η αστάθεια στον Καύκασο» σημειώνει ο Ρώσος πρόεδρος.

Κάλεσε επίσης τους Ρώσους να αντισταθούν στην παθητικότητα και τη διαφθορά και να «πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους, αντί να καθιστούν το κράτος υπεύθυνο για τα πάντα», σημειώνοντας δηκτικά ότι η ανάληψη προσωπικής ευθύνης δεν αποτελεί μέρος της ρωσικής παράδοσης.

Η Ρωσία πρέπει να βρει τη μέση οδό, υποστηρίζει ο Ντ.Μεντβέντεφ, ανάμεσα στην τυφλή αναπαραγωγή του δυτικού συστήματος και την απομόνωση, σύμφωνα με το Reuters.

Ένα χρόνο μετά την ανάληψη της προεδρίας, ο προκάτοχός του και νυν πρωθυπουργός, B.Πούτιν, συνεχίζει να ξεπερνάει τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ σε δημοτικότητα

Αλεξάντερ Σολζενίτσιν – In Memoriam – της Χριστιάννας Λούπα

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε τον Αύγουστο 2008

Όταν ο Αλεξάντερ Σολζενίτσιν επέστρεψε οριστικά στη Ρωσία μετά την εξορία του στη Δύση, στις 27 Μαΐου 1994, πήγε κατευθείαν στη Σιβηρία, όπου έσκυψε να αγγίξει το χώμα, σαν ύστατη πράξη σεβασμού στη μνήμη εκατομμυρίων θυμάτων που μαρτύρησαν στα σταλινικά στρατόπεδα. Τους επόμενους δύο μήνες ταξίδευε σε όλη την αγαπημένη του χώρα, που είχε να δει για μια ολόκληρη εικοσαετία.

Επειδή όμως εύκολα η ανθρωπότητα λατρεύει είδωλα και σύντομα τα ξεχνά, καλό θα ήταν να φέρουμε στη μνήμη μας λίγα πράγματα για το όνομα – θρύλος που έμελλε να σηματοδοτήσει με τα ανατρεπτικά του συγγράμματα τη διαφορά ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό μπλοκ στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.

Ο Σολζενίτσιν γεννήθηκε στον Καύκασο το 1918, σπούδασε Φυσική και Μαθηματικά και υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οπότε και παρασημοφορήθηκε ως λοχαγός. Το 1945 όμως κατηγορήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες για αντισοβιετική προπαγάνδα και καταδικάστηκε σε φυλάκιση οκτώ ετών σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, επειδή σε επιστολή που είχε στείλει σε φίλο του αμφισβήτησε τις πολεμικές ικανότητες του Στάλιν. Αφέθηκε ελεύθερος το 1953, λίγους μήνες πριν από το θάνατο του Στάλιν και εξορίστηκε στην κεντρική Ασία, όπου άρχισε να γράφει.

Η παραμονή του στο στρατόπεδο στάθηκε αφορμή για τη συγγραφή του βιβλίου του «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς», ένα βιβλίο – κόλαφος για το σοβιετικό σύστημα και τα στρατόπεδα εργασίας, που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό, αφού κατόρθωσε να αφυπνίσει την κοινή γνώμη σχετικά με τον «κομμουνιστικό παράδεισο», που πολλοί είχαν πιστέψει ότι υπήρχε.

Με το εγχείρημα του αυτό ο Σολζενίτσιν περνά επισήμως πλέον στη μαύρη λίστα των «αντιφρονούντων» και μολονότι η περιβόητη KGB κατάσχει τα χειρόγραφά και τα βιβλία του και συνεχίζει τις διώξεις, εκείνος αφοσιώνεται ολοένα και περισσότερο στη συγγραφή, με αποκορύφωμα το επικό αριστούργημά του, το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», ένα χρονικό των φυλακών και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, (γκουλάγκ), της ΕΣΣΔ, από το 1918 έως το 1956, βασισμένο σε μαρτυρίες 227 κρατουμένων, εκτός από τη δική του. Το έργο αυτό τον καθιέρωσε σαν σύμβολο κατά του ολοκληρωτισμού και της καταδυνάστευσης των λαών.

Το 1970 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο ίδιος, βέβαιος ότι δεν θα του επιτραπεί η επάνοδος στην πατρίδα, δεν πήγε τότε στη Στοκχόλμη να παραλάβει το Βραβείο, το παρέλαβε όμως τέσσερα χρόνια αργότερα, ενώ βρισκόταν στην εξορία στη Δύση, αφού οι σοβιετικές αρχές, πνέοντας μένεα, του αφαίρεσαν την υπηκοότητα κι αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του.

Η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ του πρόσφερε βραβείο για το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» το 1990, εκείνος όμως αρνήθηκε να το παραλάβει λέγοντας ότι δεν μπορούσε να δεχτεί τιμές για ένα βιβλίο γραμμένο με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων!Αλλά καλύτερη τύχη δεν είχε ούτε το Ανώτατο Κρατικό Βραβείο με το οποίο αποπειράθηκε να τον τιμήσει και η κυβέρνηση Γιέλτσιν, το 1998: «Δεν μπορώ να δεχτώ βραβείο από μια κυβέρνηση που οδήγησε τη χώρα στην καταφρόνια και το χάος», δήλωσε, ασκώντας έντονη κριτική και στο μετασοβιετικό καθεστώς.

«Είναι ο Αλεξάντρ Σολτσενίτσιν εκείνος που άνοιξε τα μάτια του κόσμου για την πραγματικότητα του σοβιετικού συστήματος, ανάγοντας την προσωπική του εμπειρία σε παγκόσμια περιωπή», τονίζει ο Νικολά Σαρκοζί, με αφορμή τον θάνατο του κορυφαίου διανοούμενου τον περασμένο Αύγουστο σε ηλικία 90 ετών.

«Αρνούμενος να εγκαταλείψει την χώρα του, ώστε να καταγγείλει πιο αποτελεσματικά τις πράξεις της εξουσίας, δημοσίευσε με κίνδυνο της ζωής του την «Πτέρυγα Καρκινοπαθών» και κατόπιν το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», που ισοδυναμούν με πράξεις αντίστασης κατά της καταπίεσης», συνεχίζει ο Γάλλος πρόεδρος και καταλήγει :«Η αδιαλλαξία του, τα ιδεώδη του κι η μακρά και πολυκύμαντη ζωή του, κάνουν τον Αλεξάντρ Σολτσενίτσιν μία μυθιστορηματική φιγούρα, τον διάδοχο του Ντοστογέφσκι. Ανήκει στο Πάνθεον της παγκόσμιας λογοτεχνίας».

Καλό ταξίδι Αλεξάντερ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν! Έτσι κι αλλιώς, όπως είπες, «ο θάνατος είναι ένα φυσικό, αλλά όχι το τελευταίο, ορόσημο της υπάρξεως κάποιου».

Πολωνία – Ρωσία: Τα φαντάσματα του παρελθόντος καλά κρατούν! – της Χριστιάννας Λούπα

«(Πρέπει) να αντισταθούμε στις προσπάθειες να ξαναγραφτεί η Iστορία, να αμφισβητηθούν οι αλήθειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το εύρος των θυμάτων των ναζί και επίσης του πλήρους κομμουνισμού», αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα Rzeczpospolita ο Πρόεδρος της Πολωνίας, Λεχ Καζίνσκι, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 70 χρόνων από την έναρξη του φοβερότερου πολέμου της νεώτερης Ιστορίας.

Οι «μπηχτές» του κυρίου Καζίνσκι ωστόσο, φαίνεται να απευθύνονται, εκτός από τη Γερμανία, στη γειτονική Ρωσία, με την οποία ποτέ οι Πολωνοί δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις, αφού η υπερδύναμη εδώ και αιώνες ονειρεύεται να την προσαρτήσει. Από τον 18ο αιώνα η καταταλαιπωρημένη Πολωνία έχει διαμελιστεί πολλές φορές, με τη Ρωσία πάντα να παίρνει τη μερίδα του λέοντος και να την έχει υπό την απόλυτη επιρροή της, ενώ κάποτε έπαψε εντελώς να υπάρχει και ως κράτος. Το 1939 με το επαίσχυντο Σύμφωνο Ρίπεντροπ – Μολότωφ χιτλερική Γερμανία και σταλινική Σοβιετική Ένωση μοιράστηκαν την Πολωνία, γεγονός που ο Πολωνός Πρόεδρος χαρακτήρισε σαν «πισώπλατη μαχαιριά» από πλευράς ΕΣΣΔ, θίγοντας παράλληλα το θέμα της σφαγής του Κατίν, το 1940, στην οποία 20.000 Πολωνοί αξιωματικοί δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες και ενταφιάστηκαν σε ομαδικούς τάφους. Ο Πολωνός Πρόεδρος μάλιστα απαίτησε από τη Ρωσία να βγάλει επιτέλους στο φως τα επίσημα έγγραφα που διαθέτει για την σφαγή, τα οποία υποστηρίζει ότι χρειάζεται η Πολωνία ως απόδειξη για να οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης τους δράστες.

Όμως φαίνεται ότι για τη Ρωσία – εν αντιθέσει με τη Γερμανία -, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να αποποιηθεί την Ιστορία της, καθώς η πολιτική του Στάλιν εξακολουθεί να παραμένει ένα θέμα – ταμπού για τους πρώην Σοβιετικούς.

Την ώρα λοιπόν που η Άνγκελα Μέρκελ ομολογεί ότι «Η Γερμανία επιτέθηκε στην Πολωνία, η Γερμανία κήρυξε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προκαλέσαμε αμέτρητες πληγές στον κόσμο. Εξήντα εκατομμύρια νεκρούς», Πούτιν και Μεντβέντεφ προσπαθούν να αποκαταστήσουν τον «Πατερούλη Στάλιν» και το αναθεωρημένο βιβλίο Ιστορίας που διδάσκεται στους Ρώσους μαθητές από το 2007 παρουσιάζει τον Στάλιν ως «έναν από τους πιο αποτελεσματικούς ηγέτες της ΕΣΣΔ» και εξηγεί τα τρομερά μέτρα καταστολής που επέβαλε ως αποτέλεσμα της «βούλησής του να κινητοποιήσει την κοινωνία ώστε να επιτελέσει το ακατόρθωτο». (The Independent, Shaun Walker, ΤΑ ΝΕΑ, 3/9/2009).

Το σίγουρο είναι βέβαια ότι τα εκατομμύρια των εξορίστων που πέθαναν στα γκουλάγκ της Σιβηρίας εκτελώντας καταναγκαστικά έργα ή στα ψυχιατρεία των αντιφρονούντων, όπως επίσης και οι 30.000 αξιωματικοί του Κόκκινου Στρατού που εκτελέστηκαν το 1937, κατηγορούμενοι για συνωμοσία, θα είχαν εντελώς αντίθετη άποψη.

Παρ’ όλα αυτά πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτή η πρόσφατη προσπάθεια δικαίωσης ενός από τους σκληρότερους δικτάτορες της ανθρωπότητας, του Ιωσήφ Στάλιν, στην οποία έχει αποδυθεί μετά μανίας ο Ρώσος Πρόεδρος, ίσως έχει ως απώτερο σκοπό την δικαίωση της δικής του σκληροπυρηνικής πολιτικής. Ας μην ξεχνάμε ότι τουλάχιστον 40 διαφωνούντες δημοσιογράφοι έχουν δολοφονηθεί στη Ρωσία από το 1993, κάτω από περίεργες συνθήκες και χωρίς καμία δολοφονία να έχει εξιχνιαστεί.
Όσον αφορά τις προαιώνιες σχέσεις μίσους Πολωνίας – Ρωσίας είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν ποτέ να βελτιωθούν, ιδιαίτερα μετά την περσινή συμφωνία αντιπυραυλικής προστασίας που υπέγραψε η Βαρσοβία με την Ουάσινγκτον και αφορά την εγκατάσταση δέκα αμερικανικών πυραύλων στο Πολωνικό έδαφος.

Φαίνεται πάντως πως η Ρωσία δύσκολα θα χωνέψει το γεγονός ότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας δεν ισχύει πια και ότι ο Πολωνικός λαός είναι απρόθυμος να ξεχάσει τόσο την εξέγερση της Βαρσοβίας του 1956, όσο και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος Γιαρουζέλσκι το 1981.

Με «αγκάθια» το πλησίασμα ΗΠΑ – Ρωσίας – Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ (Έντυπη έκδοση)
Τρίτη, 7 Ιουλίου 2009 07:00

Oι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία, τελικά, συμφώνησαν για αμοιβαίο περαιτέρω περιορισμό του πυρηνικού τους οπλοστασίου, κατά τη χθεσινή πρώτη ημέρα της επίσημης επίσκεψης του πρόεδρου Μπαράκ Ομπάμα στη Μόσχα.

Αυτή καθεαυτή η συμφωνία δεν έχει ουσιαστική σημασία, εκτός και αν οι Αμερικανοί αποσύρουν τους πυραύλους τους από Πολωνία και Τσεχία. Εκείνο όμως που γίνεται σαφές από την ακόμα εν εξελίξει επίσκεψη Ομπάμα στη Ρωσία είναι η επιθυμία των Αμερικανών να επιστρέψουν ως ο σημαντικότερος οικονομικός εταίρος στη Ρωσία, από όπου έχουν εκδιωχθεί μετά την εποχή Γέλτσιν.

Να θυμίσουμε ότι τα συμφέροντα των ΗΠΑ κυριάρχησαν απολύτως στη Ρωσία, μετά την πτώση του κομουνιστικού καθεστώτος, σε βαθμό που οι Αμερικανοί εξαγόρασαν με ψιχία ακόμα και το ρωσικό υπέδαφος.

Στη συνέχεια, ο Βλαδιμίρ Πούτιν ανέτρεψε την κατάσταση αυτή, ενώ η αντιαμερικανική ρητορική του, του εξασφάλισε απόλυτη κυριαρχία στην αχανή χώρα. Τώρα όμως ο Μπαράκ Ομπάμα επιδιώκει να γεφυρώσει το χάσμα με τη Ρωσία, με στόχο να υπερκεράσει τα τεράστια ανοίγματα, που έχει κάνει εν τω μεταξύ εκεί κυρίως η Γερμανία.

Το μέγεθος των υποχωρήσεων που είναι διατεθειμένοι να κάνουν οι Αμερικανοί απέναντι στη Μόσχα φάνηκε από ένα σημαντικό γεγονός. Το ΝΑΤΟ, λοιπόν, την περασμένη εβδομάδα, ανέβαλε χωρίς κανέναν προφανή λόγο τις προγραμματισμένες κοινές ασκήσεις του με την Ουκρανία και τη Γεωργία, στον Εύξεινο Πόντο, αφήνοντας κυριολεκτικά στον «αέρα» τους φιλοαμερικανούς ηγέτες των δύο χωρών.

Το πρόβλημα όμως για τους Αμερικανούς είναι ότι ο πραγματικός ηγέτης της Ρωσίας δεν είναι ο πρόεδρος Μεντβέντεφ, αλλά ό πρωθυπουργός Πούτιν και η απόλυτη πολιτική κυριαρχία του δεν αφήνει αθέλητα ανοίγματα για αμερικανική διείσδυση.

Ποιος σκότωσε την Άννα Πολιτκόφσκαγια; – Ακυρώθηκε η πρωτόδικη αθωωτική απόφαση – της Χριστιάννας Λούπα

 

Οπως ανακοινώθηκε χθες, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσίας αναίρεσε τη δικαστική απόφαση του περασμένου Φεβρουαρίου, σύμφωνα με την οποία οι τρεις κατηγορούμενοι για τη δολοφονία της Πολιτκόφσκαγια στις 7 Οκτωβρίου του 2006 είχαν κριθεί αθώοι. Ετσι, προς ικανοποίηση των συγγενών και υποστηρικτών της δημοσιογράφου που επέκρινε με σφοδρότητα τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα ρωσικά στρατεύματα στην Τσετσενία, αναμένεται να διεξαχθεί νέα δίκη στο προσεχές μέλλον. (ΕΘΝΟΣ 26/6)

Προκειμένου να γίνει κατανοητή η υπόθεση της δολοφονίας της Ρωσίδας δημοσιογράφου παραθέτω ένα παλαιότερο άρθρο μου (Νοέμβριος 2008):

Ποιος σκότωσε την Άννα Πολιτκόφσκαγια;

της Χριστιάννας Λούπα

Είναι άραγε τυχαίο, ότι η Ρωσίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Άννα Πολιτκόφσκαγια δολοφονήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 2006, ημέρα γενεθλίων του Βλαντιμίρ Πούτιν; Είναι τυχαίο, ότι η συγκεκριμένη δημοσιογράφος είχε σφόδρα κατακρίνει τον πόλεμο της Ρωσίας κατά της Τσετσενίας, αλλά και το ίδιο το Κρεμλίνο; Ή μήπως είναι τυχαίο, ότι δεκατρείς συνολικά δημοσιογράφοι δολοφονήθηκαν στη Ρωσία επί προεδρίας Πούτιν;

Κεκλεισμένων των θυρών σε κοινό και δημοσιογράφους ξεκίνησε επιτέλους σε στρατοδικείο της Μόσχας η πολύκροτη δίκη για τη δολοφονία της Πολιτκόφσκαγια, η οποία ωστόσο, δεν αναμένεται να φέρει αποτελέσματα, καθότι ο «άγνωστος» δολοφόνος κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος. Μα ακόμα κι αν αυτός που τράβηξε τη σκανδάλη του μοιραίου Μακάροφ συλληφθεί κάποτε, εκείνος που έδωσε τη στυγνή εντολή της δολοφονίας, δεν πρόκειται ποτέ να δικαστεί.

Πολεμική ανταποκρίτρια στην Τσετσενία, η Πολιτκόφσκαγια, συνελήφθη και η ίδια από την FSB, (διάδοχο της KGB), στην εμπόλεμη ζώνη, ενώ ο ίδιος ο Πούτιν την είχε χαρακτηρίσει ως «προδότρια των συμφερόντων του ρωσικού λαού». Η Άννα είχε καταλάβει πολλά για να είναι σε θέση να προβλέψει το τέλος της. Σε απόσπασμα του ημερολογίου της, που δημοσίευσε η Νόβαγια Γκαζέτα, στην οποία αρθρογραφούσε, διαβάζουμε: «Η Ρωσία βρίσκεται σε αδιέξοδο… Αυτό που συνέβη οφείλεται στο γεγονός ότι στις θέσεις κλειδιά της κυβέρνησης της χώρας βρίσκονται τώρα όλοι οι άνθρωποι που ήταν κάποτε στην KGB… Η πλειοψηφία του πληθυσμού συμφωνεί. Τι θα γίνει όμως με την μειοψηφία; Εγώ γράφω βιβλία και δημοσιεύω άρθρα. Πρέπει να εξηγήσω πού πάνε τα πράγματα, πρέπει να εξηγήσω ότι εάν το σύστημα νιώθει την ανάγκη να εξουδετερώσει κάποιον που τον ενοχλεί, θα το κάνει χωρίς κανένα δισταγμό…».

Μόνο οι τέσσερις σφαίρες που δέχτηκε η μαχητική δημοσιογράφος έξω από τον ανελκυστήρα της πολυκατοικίας της στη Μόσχα στάθηκαν ικανές να της κλείσουν το στόμα για πάντα, ενώ ετοίμαζε ένα άρθρο για βασανιστήρια στην Τσετσενία, που διέπραξαν οι φίλα προσκείμενες στον Πούτιν τοπικές αρχές και τελικά δημοσιεύθηκε ημιτελές.

Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ άλλωστε είχε δηλώσει στην εφημερίδα «La Republica» αμέσως μετά τη δολοφονία: «Είναι σαφές ότι θέλησαν να της κλείσουν το στόμα… πρόκειται για σκληρό πλήγμα κατά της ελευθερίας του Τύπου και εναντίον όποιου αγωνίζεται για τη δημοκρατία στη χώρα μας».

Λίγο μετά την εκτέλεση της Πολιτκόφσκαγια εξ άλλου, πέθανε στο Λονδίνο δηλητηριασμένος με το ραδιενεργό ισότοπο «Πολώνιο 210» ο Αλεξάντρ Λιτβινένκο, πρώην πράκτορας της FSB. Οι αποκαλύψεις του για τα εγκλήματα της πουτινικής Ρωσίας,
φαίνεται, δεν ήταν πλέον ανεκτές από το Κρεμλίνο, που δείχνει να μην μπορεί να απαγκιστρωθεί από τις δοκιμασμένες πρακτικές του επάρατου παρελθόντος.

Η ακτιβίστρια δημοσιογράφος, την οποία είχαν προσπαθήσει να δηλητηριάσουν στο παρελθόν, επανειλημμένα είχε βραβευθεί εντός και εκτός Ρωσίας για τη δράση της υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ σημαντικός ήταν ό ρόλος της στη μεσολάβηση για την ειρηνική επίλυση της κρίσης που προέκυψε από την κατάληψη του θεάτρου Νόρντ Οστ στην Μόσχα, με την ομηρία πολλών εκατοντάδων ανθρώπων. Μια τραγωδία όμως που τελικά δεν αποφεύχθηκε και κόστισε την ζωή σε 130 ανθρώπους.

Επί πλέον, στα βιβλία της στηλιτεύει το μετασοβιετικό καθεστώς και καταδικάζει απερίφραστα την επίθεση στην Τσετσενία – μια επιχείρηση για τα πετρέλαια.

Μέσα σ’ έναν ανελέητο πόλεμο συμφερόντων της μαφίας ωστόσο και των πρώην πρακτόρων της φοβερής μυστικής αστυνομίας, που με την πτώση του κομμουνισμού μετατράπηκαν σε μάνατζερ, των κομματικών «ινστρουχτόρων», που έγιναν μπίζνεσμεν και τα μέλη της τέως κομμουνιστικής νομενκλατούρας, που μετατράπηκαν σε αδίστακτους κεφαλαιοκράτες, «σπεκουλάροντας» τα πετρέλαια, η φωνή της Πολιτκόφσκαγια παραήταν ενοχλητική.

Και την ίδια ώρα που ο διεθνής τύπος, επέκρινε σφόδρα τον Πούτιν, εκείνος υπέγραφε με τη Γερμανίδα καγκελάριο, συμφωνία για το Φυσικό Αέριο.

«Μερικές φορές οι άνθρωποι πληρώνουν με τη ζωή τους την εκφορά της γνώμης τους δημόσια», είχε πει η Άννα σε Συνέδριο για την ελευθερία του Τύπου. Πόσο δίκιο είχε!

Οι κυβερνήσεις έχουν τώρα τον λόγο – του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ – Νέος Κόσμος (Αυστραλίας)

neoskosmos.com
27/4/2009

TΟΥ ΜΙΧΑΗΛ ΓΚΟΡΜΠΑΤΣΟΦ *

ΚΑΘΩΣ η παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση βαθαίνει και γίνεται όλο και πιο σοβαρή, πρέπει όλοι να επανεξετάσουμε ορισμένα ζητήματα κομβικής σημασίας, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου του κράτους.

Η επίθεση εναντίον του κράτους ξεκίνησε πριν από 30 χρόνια, με τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Ρόναλντ Ρίγκαν να ρίχνουν τις πρώτες βολές. Οικονομολόγοι, επιχειρηματίες και πολιτικοί έδειχναν την κυβέρνηση σαν την πηγή σχεδόν κάθε προβλήματος που προέκυπτε στην οικονομία.

Πράγματι, υπήρχαν πολλά να επικρίνει κανείς στον τρόπο που λειτουργούσαν οι κυβερνήσεις. Εκείνη την εποχή, οι ψηφοφόροι είχαν καλούς λόγους να υποστηρίζουν πολιτικούς οι οποίοι υπόσχονταν να περιορίσουν τον ρόλο της κυβερνητικής γραφειοκρατίας και να δώσουν στις επιχειρήσεις περισσότερη ελευθερία ώστε να αναπτυχθούν.

Ωστόσο, πίσω από την κριτική εναντίον της κυβέρνησης υπήρχε κάτι άλλο. Οι κρυφοί στόχοι αντικατόπτριζαν τα συμφέροντα εκείνων οι οποίοι, ενώ υπόσχονταν ότι «η οικονομική παλίρροια θα βοηθήσει όλες τις επιχειρήσεις να επιπλεύσουν», ασχολούνταν περισσότερο με το να παρέχουν απόλυτη ελευθερία στις μεγάλες εταιρείες, απαλλάσσοντάς τες από σημαντικές υποχρεώσεις τους προς την κοινωνία και διαλύοντας τις κοινωνικές δικλίδες ασφαλείας οι οποίες προστάτευαν τους εργαζομένους.

Ολοένα και περισσότερο, το κράτος διωκόταν από διάφορες οικονομικές και επιχειρηματικές σφαίρες, αφήνοντάς τες ουσιαστικά χωρίς καμία επίβλεψη. Η μία μετά την άλλη δημιουργούνταν «φούσκες», οι οποίες είτε νωρίτερα είτε αργότερα έσκαγαν – η ψηφιακή «φούσκα», η «φούσκα» του χρηματιστηρίου και των στεγαστικών δανείων. Τελικά, η παγκόσμια οικονομία ως σύνολο κατέληξε να γίνει μια τεράστια «φούσκα». Ενώ συνέβαινε αυτό, μικρές ομάδες ατόμων δημιούργησαν τεράστιες περιουσίες για λογαριασμό τους, τη στιγμή που το βιοτικό επίπεδο των περισσοτέρων ανθρώπων, στην καλύτερη περίπτωση, παρέμεινε στάσιμο. Όσο για τους φτωχούς του κόσμου, οι δεσμεύσεις να τους παρασχεθεί βοήθεια ως επί το πλείστον ξεχάστηκαν.

Ο Σεπτέμβριος του 2008 είδε την αρχή μιας καταστρεπτικής κατάρρευσης ολόκληρης της οικονομικής δομής. Αυτή η κατάρρευση θάβει τις οικονομίες των ανθρώπων κάτω από τα χαλάσματα, μειώνοντας τους ρυθμούς παραγωγής περισσότερο από ποτέ και αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς δουλειά. Δεν αποτελεί υπερβολή να πούμε ότι απειλείται η οικονομία κάθε χώρας του κόσμου.

Ακόμη κι έτσι, συνεχίζουμε να ακούμε εκείνους που πιστεύουν στις μαγικές, «θεραπευτικές» δυνάμεις των αγορών που δεν διέπονται από κάποιο ρυθμιστικό πλαίσιο. Στις ημέρες μας, όμως, οι άνθρωποι δεν προσβλέπουν πλέον στις αγορές για λύσεις. Περιμένουν από τους εκλεγμένους ηγέτες τους να αναλάβουν δράση. Αυτοί οι ηγέτες πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία της κυβερνητικής παρέμβασης, διότι κανένα άλλο εργαλείο δεν είναι πλέον διαθέσιμο.

Σε μια εποχή κατά την οποία το οικονομικό τσουνάμι απειλεί τον βιοπορισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων ατόμων, οφείλουμε να επανεξετάσουμε την ευθύνη του κράτους να εξασφαλίζει την ασφάλεια.

Έχουμε ακούσει επιχειρήματα κατά του «κράτους γκουβερνάντας» και κατά της «διά βίου ασφάλισης». Πράγματι, η κυβέρνηση δεν μπορεί να είναι τα πάντα για όλους τους ανθρώπους. Οφείλει όμως τουλάχιστον να προστατεύει τους πολίτες από υψηλού επιπέδου οικονομικές κλοπές, του είδους που έχει επιτρέψει.

Οι κυβερνήσεις ανέλαβαν τώρα την ευθύνη να διασώσουν την οικονομία. Για να ανταποκριθούν σε αυτή την πρόκληση πρέπει να επιτρέψουν την ανεξέλεγκτη δαπάνη μεγάλων ποσών που προέρχονται από χρήματα των φορολογούμενων πολιτών. Τα χρήματα αυτά δεν πρέπει να καταλήξουν στα χέρια και στις τσέπες εκείνων που πάντοτε ήθελαν να «ιδιωτικοποιήσουν τα κέρδη και να εθνικοποιήσουν τις απώλειες».

Θα πρέπει, ταυτοχρόνως, να βάλουμε μια τάξη σε μεμονωμένες χώρες, ενώ οικοδομούμε δομές για μακροπρόθεσμη διακυβέρνηση σε διεθνές επίπεδο. Η πρώτη σύνοδος κορυφής του G20, η οποία συγκλήθηκε πέρυσι τον Νοέμβριο στην Ουάσιγκτον, αποτέλεσε μια αρχή. Η σύνθεση της ομάδας των «20» έδειξε την ανάγκη για μια άνευ προηγουμένου σύμπραξη δυνάμεων.

Οι προκλήσεις προκαλούν πραγματικό δέος: οφείλουμε να ορίσουμε έναν νέο ρόλο για τις κυβερνήσεις και για τα διεθνή Σώματα όσον αφορά τη ρύθμιση της οικονομίας, να αρχίσουμε να οικοδομούμε οικονομίες που δεν θα λειτουργούν με βάση την υπερκατανάλωση και τα υπέρμετρα κέρδη και να εναρμονίσουμε ηθικές και περιβαλλοντικές ανησυχίες με την οικονομική ανάπτυξη.

* Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ήταν ο τελευταίος ηγέτης της ΕΣΣΔ. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Νομπέλ Ειρήνης το 1990. Σήμερα είναι πρόεδρος του Διεθνούς Ιδρύματος Κοινωνικοοικονομικών και Πολιτικών Σπουδών (Ίδρυμα Γκορμπατσόφ).