Με το ποδήλατο στο χέρι… – της Ρίτσας Μασούρα

 

ποδηλατάδα στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη

  Και ξαφνικά εν μέσω μιας μη αναμενόμενης υποβάθμισης της Moody’s, η υπουργός Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη θέλησε να μας προσφέρει σταγόνες αισιοδοξίας. Λογικό. Οταν μια κυβέρνηση διακρίνει γύρω της τον διάχυτο καθηλωτικό φόβο έχει καθήκον να στήνει οράματα. Οι άνθρωποι, ακόμη και στα καλύτερά τους, αρέσκονται στα οράματα. Τους δίνουν την αίσθηση της συνέχειας. Φανταστείτε τώρα πόσο καταλυτικό ρόλο μπορεί να παίξει για τον απογοητευμένο πολίτη το «ανέξοδο» γι’ αυτόν όραμα της ανάπλασης της Αθήνας. Τουλάχιστον να ’χουμε μια όμορφη πόλη, λένε όλοι.

 

Ιεροί χώροι και ανίερες εκδηλώσεις – του Πάσχου Μανδραβέλη

Να συμφωνήσουμε με τον υπεύθυνο του Τομέα Πολιτικής Ευθύνης Εθνικής Αμυνας της Νέας Δημοκρατίας, κ. Θεόφιλο Λεονταρίδη, «ότι υπάρχουν και όρια, η υπέρβαση των οποίων ισοπεδώνει αρχές και αξίες και δημιουργεί αισθήματα ντροπής και αγανάκτησης στους Ελληνες πολίτες». Σε όλα πρέπει να υπαχουν όρια, αλλά σε ό, τι αφορά τις εκδηλώσεις επί του θωρηκτού Αβέρωφ κάποιος πρέπει να τα θέσει. Διότι η ιερή αγανάκτηση που κυκλοφορεί στις εφημερίδες, τα κανάλια και τα blogs σχετικά με την εκδήλωση που έκανε ναυτιλιακή εταιρεία επί του πλοίου-μουσείου εξαντλείται σε κραυγές.

 

Τα σενάρια των κρίσεων… – του Πάσχου Μανδραβέλη

Ηταν μια εποχή που το έθνος κινδύνευε από την ακατονόμαστη χώρα βορείως των συνόρων μας. Οχι ακριβώς από την ίδια –είναι δεν είναι δύο εκατομμύρια ψυχές, στην ΠΓΔΜ– αλλά από τον άξονα. Τον μουσουλμανικό άξονα…

Το σενάριο έλεγε ότι οι μουσουλμάνοι όλης της περιοχής συνασπίζονταν εναντίον των ορθοδόξων και ο κίνδυνος περικύκλωσης της χώρας εμφανιζόταν άμεσος. Τι κι αν στην ΠΓΔΜ και στη Βουλγαρία η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Χριστιανοί; Το σενάριο ήταν ευφάνταστο. Η Τουρκία –ενορχηστρωτής της περικύκλωσης– θα έβρισκε τον τρόπο για να μας πνίξει.

 

Νεοκεμαλισμός – νεοοθωμανισμός. Το καινούριο παιγνίδι της Τουρκίας – της Ρίτσας Μασούρα

Βούλα Μάστορη

 

Η Τουρκία παραμένει πρόκληση και αίνιγμα ταυτοχρόνως. Είναι δίπλα μας, αλλά και χιλιάδες μίλια μακριά μας. Στις ψυχές, και όχι μόνο. Για πολλούς αίρει τα δεινά των Ελλήνων, τον πόνο από την απώλεια της Πόλης (αχνός πόνος!). Για τη σφαγή της Σμύρνης, τον ξεριζωμό των Μικρασιατών. Ακόμη και σήμερα, σε καιρούς ανάδελφους, αποθεωτικούς της μη ιστορίας, σε καιρούς άκριτου διεθνισμού και μιας προσπάθειας συμψηφισμού των πράξεών μας, ως έθνους, αυτή η απώλεια εξακολουθεί να αποτυπώνεται σε βιβλία. Πολλές φορές με τρόπο μονόπλευρο, συναισθηματικά φορτισμένο. Συναντάμε βιβλία με αναμνησιολογικές περιγραφές από δεύτερο και τρίτο χέρι -ένας παππούς, μια πανέξυπνη Σμυρνιά θεια, μια ψυχοκόρη, μια νενέ- αλλά και βιβλία «αγαπησιάρικα», μείγμα της ιστορικότητας της ελληνικής Ιωνίας και των ηθών των ανθρώπων της, λίγο πριν αφεθούν στον θάνατο ή συναντηθούν με τη ζωή καταμεσής του Αιγαίου. Ενα τέτοιο βιβλίο -είχα την ευκαιρία το βράδυ της Δευτέρας να παραβρεθώ στην παρουσίασή του- είναι το «Το παραμύθι των ψυχών» της συγγραφέως και φίλης Βούλας Μάστορη. Μια άλλη φορά θα σας πω το πόσο λάγνα είναι η ομορφιά του.

 

Ο «Καλλικράτης» ως ευκαιρία – του Πάσχου Μανδραβέλη

 

pmandravelis@kathimerini. gr

Είναι ενδιαφέρουσα η πρώτη δημοσκόπηση για τον «Καλλικράτη», που δημοσίευσε την περασμένη Πέμπτη η «Καθημερινή». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ από Θεσσαλονίκη, «το 60% των ερωτηθέντων πολιτών εκτιμά ότι ο »Καλλικράτης» βρίσκεται προς τη σωστή κατεύθυνση για την αναδιάρθρωση της διοικητικής οργάνωσης της χώρας και το 32% ότι είναι σε λάθος πορεία». Επίσης «το 48% των πολιτών δεν βλέπει καμία διαφοροποίηση της ποιότητας των νέων δημάρχων, το 13% πιστεύει ότι θα είναι χειρότεροι και μόνο το 32% πιστεύει πως οι νέοι εκπρόσωποι της Αυτοδιοίκησης θα είναι καλύτεροι από τους σημερινούς» («Καθημερινή», 3.6.2010).

 

Η επανάληψη σαν τραγωδία – του Πάσχου Μανδραβέλη

«Κοιτούσα τη θάλασσα και τα πολεμικά που μας περικύκλωναν, τον εχθρό. Είχαν αράξει στα ήρεμα νερά του λιμανιού κι ετοιμάζονταν να μας πολεμήσουν…»

---

«Κοιτούσα τη θάλασσα και τα πολεμικά που μας περικύκλωναν, τον εχθρό. Είχαν αράξει στα ήρεμα νερά του λιμανιού κι ετοιμάζονταν να μας πολεμήσουν. Τρία (βρετανικά) θωρηκτά και το τεράστιο καταδρομικό Ajax… Θαύμαζα το Ajax και δεν διανοήθηκα τότε ότι μια μέρα θα το συναντούσα κι ότι θα έφτανε εδώ, στη δική μας θάλασσα, να πολεμήσει εναντίον μας… Είδα πως οι δυο νεαροί Αγγλοι ναύτες, εχθροί μέχρι πριν από μια στιγμή, πρόσεχαν το περπάτημά τους να μην πατήσουν κανένα χέρι ή πόδι των ανθρώπων που ήταν ξαπλωμένοι στο κατάστρωμα…» (Σμουέλ Γιανάι, μέλος της Παλγιάμ συνοδός εβραίων μεταναστών στην Παλαιστίνη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.)

Καζαμπλάνκα – του Αλέξη Παπαχελά

Δεν ξέρω αν έχετε δει την «Καζαμπλάνκα», την περίφημη ταινία με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ. Σε μία απο τις πολλές φημισμένες σκηνές της, ο Μπόγκαρτ διαμαρτύρεται στον Γάλλο αστυνομικό διοικητή επειδή του κλείνει το καφέ. Ο αστυνομικός απαντά «είμαι σοκαρισμένος, πραγματικά σοκαρισμένος που έχετε παράνομα τυχερά παιχνίδια εδώ μέσα», ενώ λίγα δευτερόλεπτα αργότερα τον πλησιάζει ο μετρ και του προσφέρει τα κέρδη του από τη ρουλέτα. Η σκηνή μού ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα τη δήλωση του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη για την ομολογία Μαντέλη. Είμαι βέβαιος πως ο κ. Σημίτης δεν είχε κέρδη «από τη ρουλέτα», αλλά αναρωτιέμαι πόσο σοκαρισμένος μπορεί να είναι από τις αποκαλύψεις για τις «χορηγίες» που παρέλαβαν δύο στενοί του συνεργάτες.

Ο κ. Σημίτης είναι φανερό πως έκανε λάθη στον κρίσιμο τομέα της αντιμετώπισης της διαπλοκής και της διαφθοράς. Αποφάσισε κάποια στιγμή πως με την ανοχή του θα μπορούσε να καλύψει τα νώτα του απέναντι σε δύο ισχυρούς πόλους, το παλιό διεφθαρμένο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και το ισχυρό σύστημα που ήλεγχε μέσα ενημέρωσης και κρατικές μπίζνες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο κ. Σημίτης δεν θεωρήθηκε ποτέ κομμάτι του πραγματικού ΠΑΣΟΚ και πως, για λίγες ψήφους, πρωθυπουργός το 1996 θα είχε γίνει ο Ακης Τσοχατζόπουλος… Ενδεχομένως ο κ. Σημίτης να πίστευε μάλιστα πως γνωρίζων τις αμαρτωλές συναλλαγές των αντιπάλων του δεν θα είχε ποτέ σοβαρή εσωτερική αντιπολίτευση. Στο τέλος όμως η οσμή των συναλλαγών που είχαν φτάσει μέχρι το μικρό τοπικό επίπεδο έπνιξε και τον ιδιο πολιτικά.

Καιρός για κριτική σκέψη – της Ρίτσας Μασούρα

Πρόσωπα – της Ρίτσας Μασούρα

http://ritsmas.wordpress.com/

 Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 30/5/2010

 

Από το καφενείο Les Deux Magots στο Σαιν Ζερμέν ντε Πρέ περνούσε καθημερινά η γαλλική διανόηση και οι άνθρωποι της τέχνης. Ο Σαρτρ και ο Αλμπέρ Καμύ  ήταν κατ’ εξοχήν θαμώνες σε μια εποχή που έσφυζε από διανοουμένους και νέες ιδεολογίες, οι οποίες μπορεί να μην απέτρεψαν πολέμους, επηρέασαν όμως βαθιά την κοσμοθεωρία  του ανθρώπου στον 20^ου αιώνα.

Ίσως δεν είναι καίριο το ζήτημα. Όταν όμως έχει στενέψει ο λόγος, όταν η οικονομική σου σκέψη είναι ξεπερασμένη απ’ την ταχύτητα των αγορών, όταν αντιλαμβάνεσαι καθαρά πλέον ότι το πρόβλημα δεν είναι η πατρίδα σου, αλλά ολόκληρος ο δυτικός κόσμος κι όταν το ιερατείο και οι πρωθιερείς έχουν τραβηχτεί στα ενδότερα, τότε αναζητάς θέματα λιγότερο επώδυνα και μάλλον θεωρητικά. Ας μου επιτραπεί, όμως, μια διαπίστωση, καθ όλα σχετική με το σημερινό μου θέμα. Στην Ελλάδα επικρατεί η ισοπέδωση προς τα κάτω. Ύφος και στυλ ζωής στα όρια του άκρατου λαϊκισμού των πρώτων σοσιαλιστικών χρόνων που λειτούργησαν ως αντίβαρο στη μέγγενη της χαμοζωής. Μας έμεινε όμως το κουσούρι μαζί με τη μυθοποίηση εκείνου του λαϊκισμού. Δεν θα τολμούσα να ισχυριστώ ότι η ισοπέδωση θεσμών και ανθρώπων αποτελεί τον κανόνα. Αλλά αν κάποιος διαθέτει γερή ακοή, θα χει ακούσει τους συμπατριώτες μας και τις απαξιωτικές κραυγές τους: «έλα μωρέ, και ποιός είναι αυτός που μιλάει, σιγά μην ξέρει περισσότερα από μένα, πέστα μεγάλε κι εγώ θα σε φασκελώσω!»

Συντάξεις και κοινωνική αδικία – του Πάσχου Μανδραβέλη

Η κοινωνική δικαιοσύνη δεν αφορά μόνο το παρόν. Πρέπει να αφορά και τα παιδιά μας…

---

Οι γέροντες, ως αδύναμα μέλη της κοινωνίας, προσφέρονται για εύκολους συναισθηματισμούς και τους συνακόλουθους λαϊκισμούς. Μπορείς να χύσεις χειροκροτούμενος πολλά δάκρυα για τη 13η και τη 14η σύνταξη άνω των 1.400 ευρώ, διανθίζοντάς τα με αποφθέγματα του στυλ «αν μια κοινωνία δεν μπορεί να φροντίσει τους ηλικιωμένους της, τότε είναι χαμένη» κ. λπ.

Είναι η πραγματική οικονομία, ανόητε! – Tου Πασχου Mανδραβελη

Τι περίεργο πράγμα! Oταν εμείς παίρναμε μέτρα, τα διαβόητα spreads ανέβαιναν. Τώρα που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Κεντρική Τράπεζα δημιούργησαν ένα γιγαντιαίο ταμείο για την αντιμετώπιση της κρίσης του χρέους όλων των χωρών της Ευρωζώνης, τα επιτόκια δανεισμού όλων των χωρών –και των ελληνικών– βούτηξαν. Ακόμη πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι τα spreads ανέβηκαν στις 1.000 μονάδες βάσης και όταν ανακοινώθηκε το μεγάλο (για τα ελληνικά μέτρα) πακέτο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας ύψους 110 δισ. ευρώ για τρία χρόνια. Τι συμβαίνει εδώ; Υπάρχει καμιά συνωμοσία κατά της Ελλάδος που μεγεθύνει τα κακά νέα (π. χ. του ελλείμματος) και υποτιμά τα καλά (π. χ. του ελληνικού μηχανισμού διάσωσης);

Φοροφυγάδες ή κατηγορούμενοι; – Tου Πασχου Μανδραβελη

 

 pmandravelis@kathimerini. gr

Επειδή σ’ αυτή τη χώρα τα έχουμε δει όλα, πρέπει να χαιρετίσουμε το γεγονός ότι δεν μάθαμε την είδηση περί όσων κατηγορούνται για φοροδιαφυγή όπως στο παρελθόν. Δηλαδή δεν επικράτησε η γελοιότητα του στυλ «η 35χρονη παθολόγος» και ο «55χρονος ορθοπεδικός». Διότι στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια τα αποκαλούμενα προσωπικά δεδομένα είχαν γίνει το καινούργιο κοσκινάκι, το οποίο δεν ξέραμε πού να κρεμάσουμε. Χρησιμοποιήθηκαν ακόμη και για να αποκρυφτούν από τη Βουλή οι αποδοχές δημόσιων λειτουργών. Και εντάξει: μπορεί να είναι προσωπικό δεδομένο πόσα παίρνει κάποιος, αλλά πρέπει να είναι δημόσιο δεδομένο το πόσα δίνει το κράτος.

Φρένο στο πάρτι με τα ακίνητα του Κοινοβουλίου! – Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ καταβάλλονται ετησίως σε μισθώματα! – Του Γιωργου Σ. Μπουρδαρα

Το εκρηκτικό κλίμα που προσλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις σε βάρος των πολιτικών, και ειδικότερα του Κοινοβουλίου, φαίνεται να έχει ήδη τα πρώτα πρακτικά αποτελέσματα. Οπως αποκαλύπτει σήμερα η «Κ», δρομολογούνται άμεσα δραστικές περικοπές της σπατάλης που αθορύβως διέκρινε τη λειτουργία του ναού της Δημοκρατίας: Μεταξύ άλλων, αποφασίστηκε να δοθεί τέλος και στο «πάρτι των ακινήτων», μέσω του οποίου η ελληνική Βουλή μοίραζε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο!

Οι κατεδαφιστές και οι «άριστοι» – του Παντελή Μπουκάλα

11-5 Για τον πολίτη της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, ο δημόσιος χώρος, η αγορά, δεν ήταν ξένος τόπος, ανοίκειος ή και εχθρικός, αλλά φυσική και αχώριστη προέκταση του ιδιωτικού του χώρου: σπίτι του ήταν η πόλη. Μπορεί να γκρίνιαζε για τους ηγέτες του, να αναθεμάτιζε, να εξοστράκιζε όσους επέλεγε στη μια ή την άλλη περίσταση σαν εξιλαστήρια θύματα, μπορεί να έβρισκε παρηγοριά σε όσα καταλόγιζε στους δημαγωγούς ο Αριστοφάνης, την πολιτική ωστόσο, ως τέχνη οργάνωσης των κοινών, δεν την αρνήθηκε ποτέ.

«Γιατί μας κατηγορούν – Τι τους απαντάμε» – του Κώστα Ζιώγα (στελέχους του ΠΑΜΕ) και Σχόλιο του Πάσχου Μανδραβέλη («Εγώ, ο πληρωμένος κονδυλοφόρος»)

 

Προσωπικά, το κείμενο του κ. Ζιώγα μου θυμίζει άρθρο της Ισβέστια ή της Πράβντα επί πατερούλη Στάλιν, αλλά καλύτερα να αφήσουμε τον κ. Μανδραβέλη να το σχολιάσει. Χ.Λ.

Αποψη Γιατί μας κατηγορούν – Τι τους απαντάμε Του Κωστα Zιωγα* Τα αντιλαϊκά μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπαγορεύονται από τις ανάγκες του κεφαλαίου, που είναι η εξασφάλιση χρήματος προκειμένου να χρηματοδοτηθούν και να φοροαπαλλαγούν εκ νέου οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Η ζωή της εργατικής λαϊκής οικογένειας συνθλίβεται. Στόχος είναι η δημιουργία νέων επενδυτικών πεδίων κερδοφορίας για τη διοχέτευση υπερσυσσωρευμένων κερδών εν είδει καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τα ελλείμματα υπάρχουν, η μόνη που δεν ευθύνεται είναι η μισθωτή εργασία, οι ξωμάχοι της δουλειάς, οι άνεργοι, η νεολαία. Σε μια οικτρή κοινωνική μειοψηφία σφετεριστών του παραγόμενου πλούτου δόθηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. πακτωλοί χρηματικών ενισχύσεων. Στα χρόνια της ανάπτυξης αλλά και της κρίσης (παρά τις αυξομειώσεις) είδαν τα κέρδη τους να σκαρφαλώνουν σε δυσθεώρητα ύψη, ως αποτέλεσμα της νόμιμης κλοπής που πραγματοποιείται εις βάρος των εργαζομένων.

Το τίμημα της πελατειακής πολιτικής – Του Κώστα Σημίτη πρώην πρωθυπουργού

KAΘHMEPINH

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_02/05/2010_399578

Η Ελλάδα παρουσιάζει την εικόνα μιας χώρας σε βαθιά κρίση. Χάθηκαν η αισιοδοξία, η αίσθηση οικονομικής σταθερότητας και αναπτυξιακής δυναμικής, η βεβαιότητα ότι ο τόπος βρίσκεται σε ανοδική πορεία που κυριαρχούσαν το καλοκαίρι του 2004. Χάθηκε η εθνική αυτοπεποίθησή μας. Επικρατεί ανασφάλεια, απαισιοδοξία, φόβος. Ολοι διερωτώνται, πώς και γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο.

Η Ελλάδα πέτυχε μετά το 1974 να εξασφαλίσει σταθερότητα στη δημοκρατία της. Αλλά δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από κοινωνικές δομές, νοοτροπίες και συμπεριφορές που καθορίζουν αρνητικά την οικονομική και κοινωνική πορεία της. Κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της περιόδου από το 1974 μέχρι το 2010 οι κυβερνήσεις προσαρμόστηκαν προς το υπάρχον. Απέφυγαν ρήξεις, δεν έδωσαν έκταση και συνέχεια σε αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές, ανέτρεψαν βήματα προόδου.

Αν η Ελλάδα ήταν μαγαζί…

Αποστολή: Δημήτρης Κεφαλίδης (Γερμανία)

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_29/04/2010_399230

29-4-2010

Εχουμε ένα μαγαζί γωνία. Ευάερο, ευήλιο και σε κεντρικό δρόμο. Ετσι τουλάχιστον θέλουμε να φανταζόμαστε την Ελλάδα.

---

Εχουμε ένα μαγαζί γωνία. Ευάερο, ευήλιο και σε κεντρικό δρόμο. Ετσι τουλάχιστον θέλουμε να φανταζόμαστε την Ελλάδα. Ας θεωρήσουμε ότι αυτό το μαγαζί πραγματικά είναι ο ομφαλός του εμπορικού κέντρου. Αυτό το μαγαζί όμως έχει πολλά προβλήματα. Κατ’ αρχήν χρωστά τον τζίρο που θα κάνει τους επόμενους 14 μήνες. Προσοχή! Οχι τα κέρδη, αλλά όσα θα μπουν στο ταμείο τον επόμενο (και κάτι μήνες) χρόνο. Αυτό λέγεται στη γλώσσα των οικονομολόγων δημόσιο χρέος.