Τι γνωρίζετε για την Κύπρο, κυρία Jennifer Lopez; – της Χριστιάννας Λούπα

 

Η Jennifer Lopez είναι μια διάσημη τραγουδίστρια από τη Λατινική Αμερική, η οποία έχει υποστηρίξει χρηματικά την εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για τις δολοφονηθείσες γυναίκες στο Μεξικό (υπολογίζεται ότι έχουν δολοφονηθεί  350 νέες γυναίκες από το 1993) και επίσης έχει συνεισφέρει υπέρ των παιδιών – θυμάτων του τυφώνα Κατρίνα.

Εμβρόντητοι ωστόσο, μείναμε όλοι, όταν η Jennifer αποφάσισε να παρευρεθεί στα εγκαίνια του υπερπολυτελούς ξενοδοχείου – καζίνο, «Cratos Premium Hotel», στη Βόρεια Κύπρο, μαζί με τον σύζυγό της Mark Anthony και τα δίδυμα παιδιά τους, όπου σκοπεύει να γιορτάσει και τα γενέθλιά της. Ας σημειωθεί εδώ ότι το εν λόγω ξενοδοχείο, που ανεγέρθη από την τουρκική κατασκευαστική εταιρεία Bozgroup, κόστισε 220 εκατομμύρια δολάρια και αποτελεί την μεγαλύτερη τουριστική επένδυση στην περιοχή. Βρίσκεται στην περιοχή της Κερύνειας και διαθέτει 10 βασιλικές σουίτες, 410 premium δωμάτια, τα μισά εκ των οποίων είναι σουίτες,  14 αίθουσες συνεδριάσεων, έναν μεγάλο χώρο εκδηλώσεων και 14 εστιατόρια. Με μία διαφορά όμως: Η συγκεκριμένη περιοχή είναι κλεμμένη και ως εκ τούτου παράνομο είναι και ο,τιδήποτε κτίζεται σ΄αυτήν.

 

Στη Νέντα… – της Χριστιάννας Λούπα

Στις 20 Ιουνίου 2009 η Νέντα Αγκά Σολτάν έπεσε νεκρή σε δρόμο της Τεχεράνης.

Το άρθρο που ακολουθεί πρωτοδημοσιεύθηκε πριν ένα χρόνο.

 

Στην 27χρονη κοπέλα, που τόσο νέα κι όμορφη, ξεψύχησε στους δρόμους της Τεχεράνης από σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων κατά της επανεκλογής του Προέδρου της χώρας Αχμαντινετζάντ, είναι αφιερωμένες αυτές οι γραμμές. Στη Νέντα,που αγαπούσε τη μουσική, που ξεχείλιζε από ζωή, δεν πρόλαβε όμως να τη γευτεί, αφού έπεσε θύμα της μισαλλοδοξίας και της εμπάθειας, που ταλανίζουν το Ιράν μετά τις Προεδρικές εκλογές της 12ης Ιουνίου. Στη Νέντα που με τον άδικο χαμό της έγινε σύμβολο και «Άγγελος της Ελευθερίας».

 

Η περιπέτεια του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου – της Χριστιάννας Λούπα

 

Με χαρά πληροφορηθήκαμε την περασμένη Τετάρτη ότι το ιστορικής και πολιτιστικής αξίας Ορφανοτροφείο της Πριγκήπου, μετά από απίστευτες περιπέτειες, επέστρεψε στο Πατριαρχείο.

 

Εννιά μικρά στολίδια είναι σπαρμένα προς την ασιατική παραλία της θάλασσας του Μαρμαρά, σε απόσταση μιας ώρας περίπου με το καραβάκι από την Κωνσταντινούπολη. Εννιά πανέμορφα μικρά νησάκια, το καθένα με τη δική του ιστορία και προσωπικότητα, αιώνες τώρα φυλάνε σαν πολύτιμο φυλαχτό τον ελληνικό πολιτισμό και την αρχοντιά του. Τα καταπράσινα Πριγκηπόνησα, ή Κόκκινα νησιά –  γιατί το αργιλώδες χώμα τους είναι κατακόκκινο – ανάμεσα σε Ασία και Ευρώπη, αποτελούσαν όχι μόνο θέρετρα, αλλά και τόπο εξορίας βυζαντινών αυτοκρατόρων και διάφορων ανεπιθύμητων διάσημων προσωπικοτήτων ανά τους αιώνες, γαλαζοαίματων και μη. Κι αντί τα πανέμορφα αυτά νησάκια να αποτελούν μια γέφυρα φιλίας ανάμεσα στις δυο ηπείρους, στέκουν εκεί για να προκαλούν, θαρρείς, προστριβές ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς.

Δεν είναι τυχαίο πάντως,  ότι στα τέλη του 19ου αιώνα η γαλλική εταιρεία «Maurice de Beaux Arts» διάλεξε ένα απ’ αυτά τα στολίδια, την Πρίγκηπο, για να κατασκευάσει ένα πολυτελέστατο κτίριο – μαμούθ, προορισμένο για ξενοδοχείο με καζίνο. Είναι βέβαιο ωστόσο, ότι κανείς δεν φανταζόταν πως τόσα χρόνια μετά, το επιβλητικό αυτό ξύλινο αριστούργημα – μία από τις μεγαλύτερες ξύλινες κατασκευές ολόκληρου του κόσμου και η μεγαλύτερη της Ευρώπης – θα βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Αποικίες ποντικών, ξεχαρβαλωμένα πατώματα, μισογκρεμισμένοι τοίχοι, σπασμένα παράθυρα δε θυμίζουν τίποτα απολύτως από την αίγλη του πάλαι ποτέ πανέμορφου κτιρίου.

 

«Να μάθουν όλοι για το Δίστομο!» – της Χριστιάννας Λούπα

Σαν σήμερα, το 1944, έγινε η σφαγή του Διστόμου, ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα των ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, για το οποίο ποτέ δεν τιμωρήθηκαν, ούτε αποζημίωσαν, όπως άλλωστε και για τόσες άλλες θηριωδίες που διέπραξαν.

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε το 2008, νομίζω όμως ότι είναι πάντα επίκαιρο.

 

Εδώ’ ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου.
Ω, εσύ διαβάτη, όταν πατήσεις να προσέχεις.
Εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου
κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου.
Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη όλη κι όλη
με ονόματα σεμνά, κι η δόξα τα ανεβαίνει
λυγμό – λυγμό, σκαλί – σκαλί, μεγίστη σκάλα.
Γιάννης Ρίτσος

 

Το Ανώτερο Παρθεναγωγείο Βόλου και τα Αθεϊκά – της Χριστιάννας Λούπα

Σε μια κοινωνία ερμητικά κλειστή σε προοδευτικές ιδέες, όπου ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι αναλφάβητο, το να μορφωθεί μια γυναίκα αποτελεί όχι μόνο περιττή πολυτέλεια, αλλά και ταμπού. Έτσι λοιπόν στο Βόλο, πριν το 1908, το να συνεχίσει μια κοπέλα τις σπουδές της πέρα από το Δημοτικό, θεωρείτο κοσμοϊστορικό γεγονός. Το κατ’ εξοχήν επάγγελμα που μπορούσε να κάνει τότε μια γυναίκα άλλωστε, ήταν δασκάλα, πράγμα που προϋπέθετε γυμνασιακές σπουδές. Δυστυχώς όμως όλες οι πόρτες για τα κορίτσια της εποχής ήταν κλειστές, αφού Γυμνάσιο Θηλέων δεν υπήρχε στην πόλη. Λίγες τυχερές μπορούσαν να σπουδάσουν στο Αρσάκειο Λαρίσης ή σε σχολές καλογραιών όπως στην Τήνο και τη Νάξο, όπου όμως γινόταν καθολική προπαγάνδα.

 

Η Τουρκία, τα ελληνικά ΜΜΕ και η ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα – της Χριστιάννας Λούπα

 

Ξεκινάμε από αυτό: Η επίθεση των ισραηλινών κομμάντος στον «Στόλο της Ελευθερίας», πράξη που αποδοκιμάστηκε και από ένα μεγάλο μέρος Ισραηλιτών, είναι καταδικαστέα και απαράδεκτη.

Συνεχίζουμε με ερωτήσεις: Τα ελληνικά ΜΜΕ κάλυψαν αντικειμενικά το γεγονός; Ποια είναι η ΙΗΗ; Ποιος ο πραγματικός ρόλος της Τουρκίας στην αποστολή; Μπορούσε να είχε αποφευχθεί η αιματηρή σύγκρουση;

 

Το μουσείο της Ακρόπολης, το σπίτι του Κωστή Παλαμά και η πολιτιστική μας ευαισθησία – της Χριστιάννας Λούπα

Το να χτίσεις ένα κακόγουστο κτίριο στις παρυφές της Ακρόπολης, μέσα σε μια όμορφη παλιά και γραφική γειτονιά, αφού έχεις γκρεμίσει ανεκτίμητης αξίας νεοκλασικά, έχεις καταστρέψει το ιστορικής σημασίας έργο του Πικιώνη, έχεις κόψει υπεραιωνόβια δέντρα και δεν ξέρω τι άλλη κίνηση υστερίας έχεις κάνει, προκειμένου να στεγάσεις τις αρχαιότητες, να το ονομάσεις μουσείο και να κοκορεύεσαι στους ξένους για το κατόρθωμά σου, πιστεύοντας αφελώς ότι θα σου επιστρέψουν τα Ελγίνεια, δεν σημαίνει ότι απέκτησες ξαφνικά πολιτιστική συνείδηση ως λαός.

Ο δρόμος για την Πρέβελη – Μια παραμυθένια ιστορία – Της Χριστιάννας Λούπα

  

 Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εξήντα εννέα χρόνων από τη Μάχη της Κρήτης, μια ασυνήθιστη, παραμυθένια ιστορία, αποτελεί ύμνο στις πολυτιμότερες αξίες της ζωής, που τείνουν να εκλείψουν.

Ένα μικρό εκκλησάκι, άσπρο, με κόκκινα κεραμίδια και κατάλευκο σταυρό, στέκει μόνο του πάνω στο λόφο, μέσα σ’ ένα τοπίο ερημικό, άγριο κι αδάμαστο να ατενίζει τα κύματα του Ινδικού Ωκεανού, που σκάνε με μανία στους βράχους. Ένα ορθόδοξο, ελληνικό ξωκκλήσι, πώς βρέθηκε άραγε στο Δυτικό άκρο της Αυστραλίας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα; Πρόκειται για το εκκλησάκι του Άι – Γιάννη του Θεολόγου κι η ιστορία του μοιάζει με παραμύθι.

Όλα ξεκίνησαν αρκετά χρόνια πριν, στον σκοτεινό εφιάλτη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Ευρώπη σπάραζε κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό κι η μικρή, περήφανη χώρα μας πάλευε με νύχια και με δόντια να αντισταθεί στο ναζισμό. Μια μάχη ξεχωριστή ωστόσο, λυσσαλέα και άνιση, έμελλε να στερήσει πολύτιμο χρόνο από τις σιδερόφρακτες ορδές του Χίτλερ και να στοιχίσει τη ζωή σε αμέτρητους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές. Η αιματηρή αυτή αναμέτρηση, που επάξια πέρασε στις σελίδες της παγκόσμιας Ιστορίας, ήταν η μάχη της Κρήτης.

Daniel Cohn Bendit (Ντανιέλ Κον Μπεντίτ): Η πολυτάραχη ιστορία ενός σύγχρονου Φιλέλληνα! – της Χριστιάννας Λούπα

Ο " κόκκινος Ντάνυ" πρωτοστατεί στον Μάη του '68

Ο Daniel Cohn Bendit γεννήθηκε το 1945 στη Γαλλία από Γερμανοεβραίους γονείς, που είχαν εγκαταλείψει τη Γερμανία το 1933, για να γλιτώσουν από τα νύχια του ναζισμού. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος. Το 1958 επιστρέφει στη Γερμανία, όπου θα διαλέξει τη γερμανική υπηκοότητα, προκειμένου να αποφύγει τη στράτευση.

Τουρκία: Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας! – της Χριστιάννας Λούπα

TVXS

http://tvxs.gr/userpost/%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CF%86%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B1

 

Η Ελλάδα έπιασε πάτο. Αυτό είναι γεγονός και δεν αλλάζει. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στη γειτονική μας Τουρκία, η οποία είναι γνωστό ότι βρίσκεται πολλά χρόνια πιο πίσω από μας, αντιμετωπίζοντας πληθώρα προβλημάτων διαφορετικής φύσεως από τα δικά μας. Η οικονομική κρίση άλλωστε, από την οποία κι αυτή πέρασε πρόσφατα, μοιάζει να φτάνει στο τέλος της για τη γειτονική χώρα. Επηρεάζει άραγε η ελληνική χρεοκοπία την Οικονομία της γείτονος; Υπάρχει αντίκτυπος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αλλά και στη σχέση της Τουρκίας με την Ε.Ε.;

Παρ’ ότι είναι ευρέως αποδεκτό ότι η Ελλάδα με τη δημοσιονομική κρίση της, άθελά της έθεσε ένα ακόμα εμπόδιο στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού λογικό είναι η τελευταία να μην έχει καμία απολύτως διάθεση να δεχτεί άλλη μία προβληματική χώρα στους κόλπους της, η Τουρκία – που, σημειωτέον, ερωτοτροπεί εδώ και  χρόνια με το ΔΝΤ, έχοντας δανειστεί απ’ αυτό το υπέρογκο ποσό των 46 δις δολαρίων – δείχνει μάλλον ωφελημένη από την οικονομική κρίση της χώρας μας. Η γείτων εξ άλλου, εν αντιθέσει με την Ελλάδα, έχει την εξυπνάδα να προσελκύει ξένους επενδυτές, ενώ 4.000 είναι μόνο οι γερμανικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο έδαφός της. Παράλληλα, ο ρυθμός ανάπτυξής της είναι ταχύτατος τα τελευταία χρόνια, φέρνοντας την τουρκική Οικονομία στη 18η παγκόσμια θέση.

Ως ευκαιρία να διεισδύσουν στα Βαλκάνια, επεκτείνοντας την οικονομική τους επιρροή πάντως, φαίνεται να αντιμετωπίζουν οι τουρκικές επιχειρήσεις την οικονομική κρίση της χώρας μας, που έχει βάλει τροχοπέδη στους μέχρι σήμερα ραγδαίους ρυθμούς ανάπτυξης των ελληνικών επιχειρήσεων στη ΝΑ Ευρώπη. Επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για επενδύσεις στα Βαλκάνια δείχνουν εκτός από τις τουρκικές τράπεζες, οι τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες, οι εταιρείες τροφίμων και ποτών αλλά και οι εταιρείες κατασκευής ηλεκτρικών οικιακών συσκευών και επίπλων, οι οποίες θέλουν  να προχωρήσουν άμεσα σε επενδύσεις στην περιοχή. (bankingnews.gr). Κι ενώ μέχρι τώρα οι ελληνικές επιχειρήσεις εξαγόραζαν τουρκικές Τράπεζες, ομίλους, νοσοκομεία κλπ, οι όροι φαίνεται πως αντιστρέφονται, αφού τουρκικές εταιρείες εποφθαλμιούν προβληματικές επιχειρήσεις στο ελληνικό έδαφος.

Κατά την 9η Οικονομική Συνάντηση Τουρκικών Παραλίων Αιγαίου και Ελληνικών Νήσων του Αιγαίου, που διεξήχθη τον Φεβρουάριο στην Αθήνα με τη συμμετοχή 200 Τούρκων επιχειρηματιών άλλωστε, ο Τούρκος Υπουργός, αρμόδιος επί θεμάτων Εξωτερικού Εμπορίου, κ. Τσαγλαγιάν, κάλεσε τους «αδελφούς» Έλληνες επιχειρηματίες, όπως είπε χαρακτηριστικά, να δραστηριοποιηθούν από κοινού με τους Τούρκους σε τρίτες χώρες της περιοχής μας και όχι μόνο, εκμεταλλευόμενοι τις τουρκικές εμπειρίες εξαγωγών. Πρόσθεσε επίσης: “Θέλουμε να δείξουμε αλληλεγγύη και φιλία στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό από μία βαθιά κρίση που πλήττει και τον τουρκικό”, τονίζοντας ότι η Τουρκία έχει μεγάλη εμπειρία σε οικονομικές κρίσεις, ίσως και χειρότερες. Ο κ. Τσαγλαγιάν επίσης τόνισε, ότι ο λόγος που παρευρέθη στη Συνάντηση ήταν να τείνει χείρα βοηθείας προς την Ελλάδα (!!)

Όλα αυτά βεβαίως ακούγονται τόσο συμπαθητικά, που κοντεύει κανείς να συμπεράνει ότι Έλληνες και Τούρκοι είναι τα καλύτερα φιλαράκια και πως τους συνδέει μια μακρόχρονη και ανέφελη φιλία. Νομίζει πως θα σηκωθεί ακόμα κι ο Αμπντί Ιπεκτσί από τον τάφο του να χειροκροτήσει! Ο κύριος Νταβούτογλου όμως, αλλιώς μας τα είπε πρόσφατα, τονίζοντας πως η υφαλοκρηπίδα δεν είναι το μόνο πρόβλημα ανάμεσα στις δύο χώρες και πως είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν. Όσο για την Κύπρο… κουβέντα για την ταμπακιέρα!

Προσωπικά πιστεύω ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Δυστυχώς όμως οι μηχανισμοί χειραγώγησης είναι τέτοιοι, που διαμορφώνουν συνειδήσεις. Πόσο πολύ θα επιθυμούσαμε όλοι να ήταν πραγματικότητα η ελληνοτουρκική φιλία και όχι λυκοφιλία! Γιατί είναι γνωστό ότι οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, εδώ όμως πρόκειται για ανοιχτούς λογαριασμούς.

Θα αναφέρω εδώ τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη:

«Παρ’ ότι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογάν».

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας, λοιπόν;

Κάτω τα χέρια απ’ τα παιδιά! – της Χριστιάννας Λούπα

 

TVXS

http://tvxs.gr/userpost/%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B7-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B1/%CE%BA%CE%AC%CF%84%CF%89-%CF%84%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B1

 Με αφορμή τη σημερινή ημέρα που είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση της σωματικής τιμωρίας των παιδιών, ας ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει: το ίδιο το μέλλον της.

«Αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά μου και μην τα εμποδίζετε, γιατί δική τους είναι η βασιλεία των ουρανών», είπε κάποτε ο Ιησούς, θέτοντας τον πρώτο νόμο για την προστασία του παιδιών, σε μια εποχή που η θέση τους μέσα στην κοινωνία ήταν τόσο υποβαθμισμένη που ένας βασιλιάς μπορούσε να διατάξει και τη σφαγή ακόμα όλων των νηπίων της χώρας του!

19η Απριλίου: Ημέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης – της Χριστιάννας Λούπα

 

Ο όρος φιλελληνισμός είναι πολύ πιο παλιός απ’ ότι φανταζόμαστε. Πρώτος ο Ηρόδοτος αποκάλεσε φιλέλληνα τον φαραώ της Αιγύπτου Άμασι, αλλά και κατά τους Μακεδονικούς χρόνους ονομάστηκαν φιλέλληνες και άλλοι βασιλιάδες, προστάτες ή φίλοι των Ελλήνων, καθώς και όσοι φρόντιζαν για την εθνική ενότητα ή έδειχναν ενδιαφέρον για τον αγώνα των Ελλήνων κατά των Περσών.

Νικηφόρος Μανδηλαράς: Η ώρα της αλήθειας – της Χριστιάννας Λούπα

TVXS

http://tvxs.gr/userpost/%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B7-%CF%87%CF%89%CF%81%CE%AF%CF%82-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BF%CF%81%CE%B1/%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%B7%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82-%CE%B7-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%B1

Έξαλλος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, απευθυνόμενος στον Νικηφόρο Μανδηλαρά, κατά τη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ, είπε: «Εσύ, κάποτε θα πληρώσεις»!

Και κράτησε την υπόσχεσή του.

 «…Ο άνθρωπος που θα αποφασίσει να αναμειχθεί στα κοινά, στην «πολιτική» με την καθιερωμένη ορολογία, έχει μπροστά του να διαλέξει δυο δρόμους: θα υπηρετήσει τα συμφέροντα ή των λίγων ή των ευρύτερων λαϊκών μαζών. Τα συμφέροντα αυτά είναι καθορισμένα και ενιαία, αφού η κοινωνία είναι ταξικά διαρθρωμένη. Οι πολιτικές του πράξεις είναι εκείνες που τον τοποθετούν στη μια ή την άλλη κατηγορία. Απλώς είμαι ένας δημοκράτης που ποθώ ειλικρινά αυτό που λέγεται Πολιτική και Κοινωνική Δημοκρατία. Πάνω από όλα είμαι ανεξάρτητος άνθρωπος, που θέλω το στόμα μου να’ ναι ελεύθερο να μιλά και το χέρι μου αδέσμευτο να γράφει. Ουδέποτε επηρεάστηκα από την οποιαδήποτε αγελαία πολιτική νοοτροπία. Δεν συμβιβάζεται με την ιδιοσυγκρασία μου και την όποια επιστημονική συγκρότηση διαθέτω, να έχω κανενός είδους αφεντικά…».

Νικηφόρος Μανδηλαράς

“Ναξιακά Χρονικά” 

Με την ευκαιρία της πρόσφατης απόφασης του Αρείου Πάγου να επαναλάβει την πολύκροτη «Δίκη των Εξ», μετά από 87 ολόκληρα χρόνια, κατόπιν αιτήσεως του εγγονού του εκτελεσθέντος Πρωτοπαπαδάκη, κ. Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη,  ανοίγει ένας καινούριος δρόμος στην απονομή της Δικαιοσύνης, η οποία δεν πρέπει ποτέ να εφησυχάζει αλλά να φροντίζει να διορθώνει δικαστικά λάθη και ανομήματα του παρελθόντος, που είχαν ως αποτέλεσμα τη διαστρέβλωση της αλήθειας. Κι επειδή η μεγάλη απόσταση χρόνου μεταξύ συμβάντων και δίκης δεν συμβάλλει σε ορθές αποφάσεις, καιρός είναι να ξεκινήσει πλέον, χωρίς άλλη χρονοτριβή, η αναψηλάφηση μιας σειράς δικών, που διεξήχθησαν κάτω από περίεργες συνθήκες σε πολιτικά ανώμαλες χρονικές περιόδους. Ο λόγος βέβαια για δίκες που είχαν κατά καιρούς συγκλονίσει το πανελλήνιο με τις «τρύπιες» αποφάσεις τους και που πιθανότατα καταδίκαζαν αθώους και αθώωναν ενόχους.

Μια απ’ αυτές αναμφίβολα διεκδικεί τα πρωτεία και είναι η δίκη για το θάνατο (δολοφονία) του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαρά.

Επιτάφιος Θρήνος – Της Χριστιάννας Λούπα

Για μια χώρα που πνέει τα λοίσθια γράφονται πολλά σε καθημερινή βάση, με αγανάκτηση, με λύπη, με απελπισία από διάφορους πολίτες κι ας έχουμε όλοι το μικρό ή μεγάλο μερίδιο της ευθύνης μας. Μια περιήγηση στο διαδίκτυο αρκεί για να καταλάβει κανείς το πένθος που έχει βυθιστεί η χώρα. Ανοιχτές επιστολές, κραυγές διαμαρτυρίας, φλέγοντα άρθρα και αγανακτισμένα σχόλια. Τις πταίει λοιπόν; Αυτό ας το απαντήσει ο καθένας μόνος του, αφού κάνει την αυτοκριτική του.

Σε μια πατρίδα που καθημερινά αυτοχειριάζεται ωστόσο, οι ζημιές δεν αποτιμώνται μόνο σε χρήμα, αλλά και σε ανθρώπινες ζωές, αθώες ψυχές, θύματα της κρατικής αποσύνθεσης και της αβελτηρίας των σαρκοφάγων πολιτικών της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της αναλγησίας του καθενός από μας, που συντηρούμε και αναπαράγουμε ένα σαθρό πελατειακό αυτοκαταστρεφόμενο  σύστημα, όπου ο πολίτης δεν είναι αυτός υπέρ του οποίου θα όφειλε να λειτουργεί το κράτος, αλλά το θύμα του.

“Ελληνάρας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι”!! – Της Χριστιάννας Λούπα

 

Και παραγίνεσαι μάλιστα! Ειδικά όταν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο κάνεις σκληρή εκπαίδευση και φανατίζεσαι με συνθήματα του τύπου “Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε γουρούνι Αλβανέ”, «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό» ,«Τους λένε «Σκοπιανούς», τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ’ απ’ αυτούς». Όταν μάλιστα φτάνεις στο σημείο να κάνεις δημόσια παρέλαση, την οποία παρακολουθούν παιδάκια με σημαιούλες στο χέρι και να αλαλάζεις ουρλιάζοντας τα συνθήματα αυτά, σαν τους Ταλιμπάν, ή σαν τους φαιοχίτωνες της δεκαετίας του ’30 στο Βερολίνο, τότε τα πράγματα είναι μάλλον ανησυχητικά στην Ελλάδα του 2010, που μοιάζει με ερμητικά κλειστό καζάνι που βράζει.

22 Μαρτίου: Παγκόσμια ημέρα νερού – της Χριστιάννας Λούπα

Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει ποτέ ότι το ακατάλληλο για πόση νερό, το οποίο δυστυχώς καταναλώνει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γης, προκαλεί περισσότερους θανάτους στον πλανήτη από έναν πόλεμο;