Ήρθε η ώρα να απολυθούν οι κληρικοί; – του Τάκη Μίχα

Ένα από τα θέματα στα οποία υποθέτω ότι όλοι συμφωνούν είναι ότι η πρόσληψη ανθρώπων στο δημόσιο που δεν έχουν αντικείμενο εργασίας αποτελεί σκάνδαλο. Μπορεί να διαφέρουμε μεταξύ μας ως προς την αυστηρότητα της αντιμετώπισης του φαινομένου – άλλοι να υποστηρίζουν άμεσες απολύσεις και άλλοι μετατάξεις-όμως όλοι συμφωνούμε ότι αποτελεί προβληματική κατάσταση για μια χώρα να πληρώνει μισθούς για άτομα τα οποία δεν έχουν αντικείμενο εργασίας-ιδίως εν μέσω μιας οξείας οικονομικής κρίσης.

 Η ελληνική «έκδοση» του εξώφυλλου του Economist

Όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα ένας σημαντικός αριθμός ατόμων απασχολείται και πληρώνεται από το δημόσιο ως κληρικοί. Ο λόγος ύπαρξης αυτής της ομάδας ατόμων είναι ο ισχυρισμός τους σχετικά με την προνομιακή σχέση την οποία έχουν με κάποιο υπέρτατο ον και το γεγονός ότι κατέχουν μια εύπεπτη τεχνογνωσία σχετικά με το λεγόμενο «μυστήριο της ζωής»-δηλαδή την εμφάνιση της ζωής στον κόσμο: Ένα υπέρτατο ον το οποίο δημιούργησε την ζωή και τον άνθρωπο και το οποίο θα τον κρίνει μετά τον θάνατο του. Στα πλαίσια αυτής της τεχνογνωσίας οι κληρικοί έχουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Βοηθούν έκαστο εξ ημών να κατανοήσει τον λόγω ύπαρξης του και ταυτόχρονα διευκολύνουν την πορεία του στον κόσμο που ως τελική κατάληξη έχει την ένωση του με τον δημιουργό του.

Γιατί οι «σκοτεινές δυνάμεις» έφεραν στην εξουσία τον Γιώργο – του Τάκη Μίχα

Μια από τις πιο αγαπημένες μου ενασχολήσεις στον ελεύθερο χρόνο είναι να μελετώ διαφορές «θεωρίες συνωμοσίας» για τα τεκταινόμενα. Αυτό που ξεχωρίζει σε όλες τις συνωμοσιολογικές θεωρίες είναι ο «φαιοκόκκινος» χαρακτήρας τους. Όλες δηλαδή αναμειγνύουν θεματικές που προέρχονται τόσο από την αριστερά όσο και από την δεξιά. Από την αριστερά δανείζονται κυρίως τον αντιαμερικανισμό-σε όλες αυτές τις θεωρίες ο Μεγάλος Σατανάς είναι η Αμερική (ανεξαρτήτως προέδρου).Από την δεξιά πάλι δανείζονται τον εθνικισμό-ιδιατερα την αντίληψη ότι η Ελλάδα κινδυνεύει και ότι ο διαμελισμός της είναι θέμα ωρών.

 

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες συνομωσιολογικές θεωρίες -που έχει βρει αρκετή δημοσιότητα στο διαδίκτυο –σχετικά με τη σημερινή κρίση και τον ρόλο του ΓΑΠ είναι αυτή που παραθέτω πιο κάτω .

«Η Ελλάδα χρειάζεται μια διαρθρωτική επανάσταση» – Συνέντευξη του Στιβ Χάνκε στον Τάκη Μίχα

10/5/2010

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ (www.tmichas.wordpress.com)

Ενα ενδιαφέρον στοιχείο της ελληνικής κρίσης είναι ότι οδηγεί και σε αντιπαραθέσεις των οικονομολόγων στο θεωρητικό επίπεδο. Ετσι π.χ. ορισμένοι Αμερικανοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι η συνεισφορά του συμβούλου του Ελληνα πρωθυπουργού Τζόσεφ Στίγκλιτς υπήρξε ιδιαίτερα αρνητική.

Αυτή είναι η άποψη την οποία διατυπώνει στην αποκλειστική του συνέντευξη στην «Ε» ο γνωστός οικονομολόγος Στιβ Χάνκε. Ο κ. Χάνκε είναι καθηγητής Οικονομικών στο φημισμένο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς και έχει διατελέσει σύμβουλος σε πολλές χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία και η Τουρκία, ενώ έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταρρύθμση των συναλλαγματικών συστημάτων χωρών όπως η Βουλγαρία, η Αργεντινή, η Εσθονία και η Λιθουανία.

Ο κ. Σαμαράς, το ΔΝΤ και το «φαιοκόκκινο μέτωπο» – του Τάκη Μίχα

News Time

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=41524

Όταν μετά τις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ είχα αποτολμήσει να συμπεράνω ότι η νίκη Σαμαρά αντιπροσώπευε την νίκη του «φαιοκόκκινου μετώπου» πολλοί είχαν θεωρήσει την εκτίμηση μου εμπαθή και λανθασμένη.  «Ο Σαμαράς» είπαν πολλοί «είναι ο μόνος που αρθρώνει ένα φιλελεύθερο λόγο. Η νίκη του αντιπροσωπεύει την νίκη του εκσυγχρονισμού πάνω στον παλαιοκομματισμό». 

 

Πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του κ. Τάκη Μίχα στο Ινστιτούτο CATO στην Ουάσινγκτον σχετικά με την οικονομική κρίση της Ελλάδας (αγγλικά)

Putting Politics above Markets: A Greek Tragedy | Cato Institute: Policy Forum

 

Εσείς γνωρίζατε ότι στη λαχαναγορά οι παραγωγοί είναι τελικά αναγκασμένοι να πληρώνουν διπλά στο σωματείο εκφορτωτών, αφού από τα δικά τους χρήματα πληρώνονται οι μετανάστες που το σωματείο έχει προσλάβει για να κάνουν το κουβάλημα;

Προσωπικά πάντως δεν είχα ιδέα. 

Μήπως γνωρίζετε ότι για να ταξιδέψετε ακτοπλοϊκώς στη Σαντορίνη, θα πληρώσετε ένα μέρος από το εισιτήριό σας για τα μικρά σκάφη που υποτίθεται ότι παραλαμβάνουν τον κόσμο από τα καράβια, όπως γινόταν μερικές δεκαετίες πριν όταν τα επιβατικά πλοία δεν μπορούσαν να μπουν στο λιμάνι;

Ούτε κι αυτό το γνώριζα, μέχρι να ακούσω την ομιλία του δημοσιογράφου κ. Τάκη Μίχα και να συνειδητοποιήσω για πόσες ανύπαρκτες ή ανόητες αιτίες πληρώνει αμαρτίες ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης – πελάτης σε μια χώρα υδροκέφαλου Δημόσιου τομέα, που επί σειρά ετών βυθιζόταν μέχρι που έπιασε τελικά πάτο.

Κάντε κλικ στον σύνδεσμο:

Μήνυση Σταύρου Βιτάλη κατά Τάκη Μίχα για τη Σρεμπρένιτσα

Σταύρος Βιτάλης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

http://pammet.blogspot.com/2009/07/blog-post_952.html

Μήνυση για συκοφαντική δια του τύπου δυσφήμηση κατά του δημοσιογράφου της Ελευθεροτυπίας κ. Τάκη Μίχα υπέβαλλε στην εισαγγελία Αθηνών, ο δημοσιογράφος και εκπρόσωπος Τύπου του Πανελληνίου Μακεδονικού Μετώπου κ. Σταύρος Βιτάλης.

Τάκης Μίχας

Διχάζει ο ρόλος Ελλήνων παραστρατιωτικών στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα – NewsTime

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=37783

Κατέθεσε σήμερα στο 10 Πταισματοδικείο ο δημοσιογράφος Τάκης Μίχας εναντίον του οποίου έχει υποβάλλει μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση ο εκπρόσωπος του Πανελλήνιου Μακεδονικού Μετώπου Σπύρος Βιτάλης. Η εξέταση του δημοσιογράφου έγινε στα πλαίσια της προανακριτικής εξέτασης που έχουν διατάξει οι δικαστικές αρχές. Ως μάρτυρες κατηγορίας έχουν καταθέσει οι Κώστας Ζουράρης, Νεοκλής Σαρρής, Στέλιος Παπαθεμελής και Δημήτρης Βουνάτσος.  

 

Η μήνυση του κ. Βιτάλη αναφέρεται σε παλαιότερο δημοσίευμα του κ. Μίχα στην “Ελευθεροτυπία” στο οποίο ο τελευταίος έκανε αναφορά στην παρουσία «Ελλήνων παραστρατιωτικών» στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα τον Ιούλιο του 1995.

Η Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη από ό,τι νομίζετε! – Μπρίταν στο newstime.gr

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=36239

Τάκης Μίχας *

14 Μαρ, 21:33

 

 Όταν ο Σερ Σάμιουελ Μπρίταν ( Sir Samuel Brittan) εμφανίζεται σε μια κοινωνική εκδήλωση οι πολιτικοί και επιχειρηματίες διακόπτουν την κουβέντα τους και τρέχουν να του μιλήσουν και να ζητήσουν την άποψη και συμβουλή του. Διότι ο «πρύτανης του οικονομικού ρεπορτάζ», όπως αποκαλείται ο Βρετανός αναλυτής των Financial Times, έχει πάντα να κάτι να πει που ξεφεύγει από τα στενά όρια της συμβατικότητας. Όπως στην αποκαλυπτική συνέντευξη που παραχώρησε στo newstime.gr, όπου συμβουλεύει -έμμεσα- την ελληνική κυβέρνηση… να μην παίρνει στα σοβαρά τις εντολές της Γερμανίας και του ΔΝΤ!

  
Ε)Πως κρίνετε τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης;

 

Μήπως πρέπει να ενισχυθεί η φοροδιαφυγή; – του Τάκη Μίχα – News Time

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=35993

 12 Μαρ, 10:56

Στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το συμβόλαιο που έδενε το κράτος με τους πληβείους ήταν: «Προσποιούμεθα ότι σας πληρώνουμε και εσείς προσποιείσθε ότι δουλεύετε». Στην Ελλάδα, την τελευταία χώρα «υπαρκτού » στην Ευρώπη, η λογική είναι: «Προσποιούμεθα ότι σας παρέχουμε υπηρεσίες και εσείς προσποιείσθε ότι πληρώνετε φόρους». Και όσο το κράτος από την πλευρά του συνεχίζει να εκφράζει αυτή την λογική τόσο και οι πολίτες θα προσπαθούν να πράττουν το ίδιο. Εδώ λοιπόν θα πρέπει να αναζητηθεί το κλειδί της τεράστιας φοροδιαφυγής που παρατηρείται στην Ελλάδα και όχι σε διάφορες άλλες μεταφυσικές ερμηνείες του φαινομένου.

   

Greece Is Bankrupt (Morally at least) – Τάκης Μίχας – The Wall Street Journal Europe

The Wall Street Journal Europe

10 February 2010

 Greece Is Bankrupt (Morally at least)

 By Takis Michas

In Greece, as elsewhere, if the management of a company reports misleading figures about the company’s financial situation in order to boost the price of the shares or to support the sale of securities, it risks facing criminal charges. Around the world, including in Greece, this is securities fraud.

Από το εμβόλιο… στον Μανδραβέλη – του Τάκη Μίχα – News Time

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=26386

Ο Τάκης Μίχας αρθρογραφεί σε ελληνικά και διεθνή έντυπα. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ανίερη Συμμαχία: η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς».

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πολιτικοϊδεολογικά  φαινόμενα των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα  είναι η εμφάνιση του λεγόμενου «φαιοκόκκινου μετώπου». Πρόκειται για την ιδεολογική σύμπραξη ατόμων που προέρχονται  από διαμετρικά αντίθετα πολιτικούς χώρους  και την δυναμική παρέμβαση τους στα τεκταινόμενα στη χώρα μας. Έτσι άτομα η ομάδες προερχόμενα από την Αριστερά  σε πολλές περιπτώσεις συμπράττουν με άτομα και ομάδες που προέρχονται από την Δεξιά. Το μόνο κοινό ιδεολογικό στοιχείο που έχει αυτή η ετερόκλητη συμμαχία είναι αφ ενός η απόρριψη του ορθολογισμού και αφ έτερου  η αντίληψη ότι η Ελλάδα κινδυνεύει διαρκώς από διεθνείς συνωμοσίες που έχουν ως στόχο την εδαφική της συρρίκνωση  και  την πολιτισμική της ταπείνωση.

 

 

 
Το «φαιοκόκκινο μέτωπο» καταγράφει σημαντικές  επιτυχίες τα τελευταία έτη: Την συστράτευση  όλου σχεδόν του Ελληνικού λαού στο τάγμα των αρχιεγκληματιών Κάρατζιτς και Μλάντιτς ,την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, την καλλιέργεια ενός έντονου αντιαμερικανισμού -και πρόσφατα  την ανάδειξη στην ηγεσία της  ΝΔ  του κατ’ εξοχήν ενσαρκωτή των ιδεωδών και ελπίδων του μετώπου δηλαδή του Αντώνη Σαμαρά ( μια πρόβλεψη: Στις επόμενες εκλογές ο κ. Σαμαράς θα πάρει  περισσότερους ψήφους από το ΚΚΕ από ότι  έχει πάρει ποτέ Έλληνας ηγέτης της Δεξιάς. Άλλωστε του το χρωστάνε: ο κ. Σαμαράς ως Ευρωβουλευτής είχε καταψηφίσει «μετά βδελυγμίας» την πρόταση των Ευρωπαίων συντηρητικών και φιλελεύθερων για την ταύτιση των εγκλημάτων του ναζισμού με αυτά του σταλινισμού)

Θα πρέπει παρεμπιπτόντως να σημειωθεί εδώ ότι πολλές φορές  διαφέρουν οι λόγοι για τους οποίους υποστηρίζεται κάτι από  τα δυο τμήματα του μετώπου. Έτσι πχ. το «φαιό» σκέλος του μετώπου υποστήριζε τους Σέρβους στον πρόσφατο πόλεμο στην Βοσνία λόγω  Ορθοδοξίας και του  «Ισλαμικού τόξου». Από την άλλη πλευρά το «κόκκινο» σκέλος του μετώπου τους  υποστήριζε για την «αντιιμπεριαλιστική»(δηλαδή αντιαμερικανική και αντιδυτική) στάση τους.

Είναι ενδιαφέρον ότι τον τελευταίο καιρό οι παρεμβάσεις του «φαιοκόκκινου μετώπου» δεν περιορίζονται μόνο στον χώρο της πολιτικής αλλά επεκτείνονται και σε χώρους όπως π.χ. την δημόσια υγεία, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο την ιδεολογικοποίηση της. Κλασσική περίπτωση αποτελούν οι πολιτικές παρεμβάσεις-αναλύσεις που έγιναν για το νέο αντιγριπικό εμβόλιο. Από το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ μέχρι την Χρυσή Αυγή η ιδεολογική προβληματική του «φαιοκόκκινου μετώπου»  ήταν κοινή: Τα παιχνίδια που παίζουν οι διεθνείς φαρμακοβιομηχανίες στην πλάτη του άμοιρου ελληνικού λαού.

 Έτσι από την πλευρά της η ακροδεξιά «Χρυσή Αυγή»  αφού  επεσήμανε στους  αναγνώστες της ότι  «η βεβιασμένη παραγωγή του εμβολίου εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους» απεκάλυπτε  ποιοί ακριβώς προκαλούν αυτούς τους κινδύνους: «Δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι δικαιολογημένη η υστερία η οποία δημιουργήθηκε γύρω από την «πανδημία» της νέας γρίπης αλλά οι φαρμακοβιομηχανίες – κολοσσοί είναι σίγουρο πως αύξησαν θεαματικά τον τζίρο τους και αναμένεται να εισπράξουν πολλά από την πώληση του εμβολίου».

Στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος κινήθηκε και  ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ  κ. Τριγάζης που διαπίστωνε ότι  «το μόνο σίγουρο για την γρίπη είναι ότι τεράστια κέρδη ετοιμάζονται να αποκομίσουν οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες οι οποίες βιάζονται να διαθέσουν τα υπό παραγωγή εμβόλια προτού καν δοκιμαστούν»

Από την πλευρά του πάλι το ΚΚΕ, δικαιολογώντας τον πρωτοποριακό ρόλο του, πήγαινε την ανάλυση του ένα βήμα πιο πέρα. Οι φαρμακοβιομηχανίες δεν ήσαν απλώς κατακριτέες επειδή κέρδιζαν χρήματα διαθέτοντας ένα προβληματικής ποιότητας εμβόλιο ,αλλά είχαν οι ίδιες κατασκευάσει τον ιό της  γρίπης! Έτσι στην ανακοίνωση του για την γρίπη τo KKE αναφέρει ότι «δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι διάφοροι τύποι ιών προέρχονται από ερευνητικά εργαστήρια που ελέγχονται από τα μονοπώλια»(σ.σ. όταν το ΚΚΕ αναφέρεται σε μονοπώλια δεν αναφέρεται στα μοναδικά πραγματικά μονοπώλια που υπάρχουν στον κόσμο δηλαδή τα κρατικά)

 

Όμως τα τελευταία χρόνια η συναντίληψη του «φαιοκόκκινου μετώπου» δεν περιορίζεται μόνο στην υποστήριξη κοινών θέσεων και συνθημάτων. Επεκτείνεται και στις μορφές πάλης για την προώθηση αυτών των αντιλήψεων. Κυρίαρχη εδώ μορφή είναι η  χρήση βίας που στοχεύει  στην φίμωση  της έκφρασης απόψεων που θίγουν τα ιερά και όσια του μετώπου.

Έτσι π.χ. το 2004 τραμπούκοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εισέβαλαν σε ένα συνέδριο που γινόταν στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας για να εμποδίσουν την ομιλία του Στέφεν Κορτουα που ήταν επιμελητής του γνωστού βιβλίου «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού». Πιο πρόσφατα οι καθεστωτικοί αντιεξουσιαστές της Αριστεράς διέκοψαν ένα συνέδριο του Παντείου και πέταξαν αυγά σε ένα από τους ομιλητές, τον γνωστό δημοσιογράφο  Πάσχο Μανδραβελλη. Και φυσικά είναι ακόμα νωπό το επεισόδιο του ξυλοδαρμού του καθηγητή (και συνεργάτη του newstime.gr)  Γιάννη Πανούση από τους καθεστωτικούς αντιεξουσιαστές των Εξαρχείων.

Όμως και από την πλευρά του το «φαιό» σκέλος του μετώπου έχει δώσει και αυτό  περίλαμπρους αγώνες για να καταργηθεί  η ελευθερία της έκφρασης ενοχλητικών απόψεων .Έτσι πρόσφατα οπαδοί της Χρυσής Αυγής διέκοψαν  την παρουσίαση  ενός βιβλίου που έκανε αναφορά στα εγκλήματα της ΕΛΔΥΚ σε βάρος των Τουρκοκυπρίων σκίζοντας τα βιβλία, προπηλακίζοντας τους συμμετέχοντες και ματαιώνοντας τελικά την εκδήλωση.

Γιατί έχασε η Ντόρα – του Τάκη Μίχα – News Time

http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=23380

Τάκης Μίχας , 30 Νοε, 10:56 , Πολιτική , Παρεμβάσεις Αντώνης Σαμαράς, ad, Σάρα Πέιλιν, εκλογή αρχηγού ΝΔ, Ντόρα Μπακογιάννη, ΝΔ

 Μίχας Τάκης

Ο Τάκης Μίχας αρθρογραφεί σε ελληνικά και διεθνή έντυπα. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ανίερη Συμμαχία: η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς». 

 Η συντριβή της Ντόρας Μπακογιάννη από τον Αντώνη Σαμαρά στις πρόσφατες εκλογές για την ηγεσία της ΝΔ, έχει προφανώς πολλά αίτια τα οποία θα αναλυθούν εξαντλητικά τις επόμενες ημέρες και μήνες. Όμως, μια πρώτη διαπίστωση την οποία μπορεί να κάνει κανείς είναι ότι, ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία της εκλογικής εκστρατείας της κ. Μπακογιάννη, είναι ότι ταυτίσθηκε με το «κατεστημένο». Αυτή η ταύτιση, αφενός της αφαίρεσε κάθε δυναμική, και αφετέρου επέτρεψε στον κ. Σαμαρά να μονοπωλήσει το ρόλο του «επαναστάτη», που έρχεται να κάνει τη μεγάλη ανατροπή.

 Από την πρώτη στιγμή -μετά την πρόσφατη ήττα της ΝΔ- η κ. Μπακογιάννη εμφανίσθηκε σίγουρη ότι θα κατακτήσει την ηγεσία, δίνοντας μάλιστα πολλές φορές την εντύπωση, ότι το κόμμα της ανήκει περίπου δικαιωματικά. Στην προεκλογική περίοδο φάνηκε να ταυτίζεται με τις προσπάθειες που αποσκοπούσαν να περιορίσουν τη δυνατότητα  της «βάσης» να συμμετάσχει στις εκλογικές διαδικασίες –γεγονός που ενίσχυε την άποψη ότι η κ. Μπακογιάννη αποτελούσε μέρος του κομματικού «κατεστημένου» και των κομματικών «μηχανισμών». Η βεβαιότητα του επιτελείου της ότι η υποψήφιά τους είχε τις εκλογές στην τσέπη της, ήταν τόσο μεγάλη ώστε αρνήθηκαν να επιλέξουν τον επίπονο δρόμο της μετωπικής και σε βάθος αντιπαράθεσης με τους άλλους υποψήφιους, αρκούμενοι σε μια ανούσια εκστρατεία δημοσίων σχέσεων. Όταν επανειλημμένα είχα θέσει το ερώτημα σε επιτελείς της κ. Μπακογιάννη, γιατί δεν ανεβάζουν τους τόνους στην αντιπαράθεση με τους άλλους υποψήφιους, η απάντηση ήταν «διότι η Ντόρα ως αρχηγός, θα πρέπει να συνυπάρξει μαζί τους την επόμενη μέρα».

  Ένα άλλο στοιχείο που ενίσχυε την εκτίμηση σχετικά με την ταύτιση της κ. Μπακογιάννη με το «κατεστημένο», ήταν οι -πολλές φορές μέχρι αηδίας- δηλώσεις αφοσίωσής της προς τον Κώστα Καραμανλή. Αυτή η ταύτισή της με τον, πιο ίσως αποτυχημένο πολιτικό ηγέτη της ΝΔ των νεότερων χρόνων, δεν είχε απολύτως κανένα πολιτικό αντίκρισμα. Aφενός δεν ενίσχυε τη δημοτικότητά της μεταξύ των «καραμανλικών», που θεωρούσαν ότι η πρότασή της για προσφυγή σε πρόωρες εκλογές στοίχισε την εκλογική ήττα στη ΝΔ. Αφετέρου, με αυτές τις δηλώσεις έβαζε «πάγο» σε όποια διάθεση δραστηριοποίησης του φιλελεύθερου τμήματος της ΝΔ, που κάτω από διαφορετικές συνθήκες, θα μπορούσε να είχε αποτελέσει τη δυναμική εμπροσθοφυλακή της.  

  Επιπλέον, η ταύτισή της με τον απερχόμενο ηγέτη και η αδυναμία της να ασκήσει κριτική στην παταγώδη αποτυχία των κυβερνήσεων της ΝΔ (ακόμα και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής) ενίσχυε την εικόνα της κ. Μπακογιάννη, ως μέρους του παλαιού και ολοκληρωτικά αποτυχημένου «κατεστημένου» και ως του εγγυητή της «συνέχειας» του τραγικού αυτού ιστορικού διαλείμματος, το οποίο κάθε οπαδός της ΝΔ επιθυμεί να αφήσει πίσω του. Η κ. Μπακογιάννη και οι επιτελείς της παρεξήγησαν τελείως την ψυχολογική διάθεση των οπαδών της ΝΔ. Πίστευαν ότι είχαν μπροστά τους ένα σύνολο ατόμων, που θα αποφάσιζε με καθαρά ορθολογικά κριτήρια ποιός από τους υποψήφιους θα διασφάλιζε την επάνοδο της ΝΔ στην εξουσία. Γι’ αυτό, άλλωστε, βάσισαν σε μεγάλο βαθμό την εκστρατεία τους σε ένα «αφήγημα επιστροφής» -ότι δηλαδή η κ. Μπακογιαννη εγγυάτο περισσότερο από κάθε άλλον υποψήφιο, την επιστροφή της ΝΔ στην εξουσία.

 Όμως, ο οπαδός της ΝΔ – όπως ακριβώς και οπαδός του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων, μετά την πρόσφατη ήττα τους- δεν επιθυμούσε ένα «αφήγημα επιστροφής». Ο Νεοδημοκράτης επιθυμούσε ένα «αφήγημα οργής»- για όλες εκείνες τις σκοτεινές και φανερές, ντόπιες και ξένες δυνάμεις που υπονομεύουν τη χώρα, το κόμμα, τον εαυτό του. Και όπως ακριβώς οι οπαδοί του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, μετά την εκλογική τους ήττα από τους Δημοκρατικούς, γύρισαν την πλάτη τους στους μετριοπαθείς Ρεπουμπλικάνους του «κατεστημένου» και αγκαλιάζουν σήμερα τη Σάρα Πέιλιν, έτσι ακριβώς και οι Νεοδημοκράτες αγκάλιασαν τον κ. Σαμαρά. Διότι, τόσο η κ. Πέιλιν όσο και ο κ. Σαμαράς, προσφέρουν το «αφήγημα οργής», που στη σημερινή συγκυρία, δίνει διέξοδο στη συναισθηματική φόρτιση που βιώνει ο μέσος οπαδός της ΝΔ.

Η κρίση, το κράτος και η «οικονομία του ελικοπτέρου» – του Τάκη Μίχα – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

 Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ (www.tmichas.wordpress.com)

Με αφορμή την πρόσφατη οικονομική κρίση πολλοί αναλυτές όταν αναφέρονται στο σύστημα κάνουν λόγο για την «οικονομία του καζίνου». Με αυτό τον τρόπο θέλουν να τονίσουν ότι πρόκειται για ένα οικονομικό σύστημα που βασίζεται στον «τζόγο», δηλαδή την ανάληψη τεράστιων ρίσκων και την απουσία ρυθμίσεων και ελέγχων.

Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η διαχείριση της σημερινής κρίσης θα κάνει την επόμενη πολύ χειρότερη Ομως την άποψη αυτή αμφισβητεί ο Σουηδός οικονομολόγος Johan Norberg. Σε άρθρα και βιβλία του τονίζει ότι, αντίθετα, το πρόβλημα βρίσκεται στην ύπαρξη πολλών κρατικών ρυθμίσεων, διασφαλίσεων και εγγυήσεων που ενθαρρύνουν τη ριψοκίνδυνη και πολλές φορές ανεύθυνη συμπεριφορά. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι η «οικονομία του ελικοπτέρου». Ο όρος αυτός αναφέρεται στους γονείς-ελικόπτερα που είναι συνεχώς πάνω από τα παιδιά τους προσέχοντας μην πέσουν, μη χτυπήσουν, μη βάλουν κάτι κακό στο στόμα τους κ.λπ., με αποτέλεσμα τα παιδιά αυτά ποτέ να μη μεγαλώνουν και να μη μαθαίνουν να διακρίνουν τα ίδια τους κινδύνους.

«Η «οικονομία του ελικοπτέρου» δουλεύει με τον ίδιο τρόπο. Η κυβέρνηση υπερίπταται των τραπεζών και των επενδυτών διασφαλίζοντας ότι δεν θα πάθουν μεγάλη ζημιά (και καθαρίζοντας ό,τι σκουπίδια αφήνουν πίσω τους). Οποτε συμβαίνει ένα ατύχημα η Κεντρική Τράπεζα ρίχνει τα επιτόκια και διευρύνει τις πιστώσεις, ενώ παράλληλα επιστρατεύονται και τα χρήματα των φορολογουμένων. Οι παίκτες ποτέ τους δεν μαθαίνουν να διακρίνουν τον κίνδυνο. Συνεχίζουν την ανεύθυνη συμπεριφορά τους και αργότερα ή νωρίτερα θα πέσουν από τη σκάλα και θα μας συμπαρασύρουν».

Οι «ναυαγοσώστες»

Σύμφωνα με τον Σουηδό οικονομολόγο καταλυτικός είναι ο ρόλος του ναυαγοσώστη που παίζουν οι κεντρικές τράπεζες και οι υπουργοί Οικονομικών. «Το δίκτυο ασφαλείας της Κεντρικής Τράπεζας και η εγγύηση των καταθέσεων που παρέχει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έκανε τις τράπεζες να τολμούν να αναλάβουν μεγάλα ρίσκα επειδή μπορούσαν να ιδιοποιηθούν τα κέρδη και να κοινωνικοποιήσουν τις ζημιές». Η Κεντρική Τράπεζα και η κυβέρνηση έχουν μάθει τους παίκτες της χρηματοοικονομίας (τράπεζες, επενδυτές κ.λπ.) να αναλαμβάνουν τεράστια ρίσκα χωρίς να σκέπτονται τις ζημιές. Ολα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με την «οικονομία του καζίνου».

«Δεν γνωρίζω κανένα καζίνο» αναφέρει επιγραμματικά ο Norberg «όπου ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας και ο υπουργός Οικονομικών να συνοδεύει τους παίκτες στη ρουλέτα και να είναι έτοιμος να τους καλύψει τις ζημιές!».

Ο τρόπος με τον οποίο έγινε η διαχείριση της σημερινής κρίσης θα κάνει την επόμενη οικονομική κρίση πολύ χειρότερη: «Ολες οι επιχειρήσεις διάσωσης που εφαρμόστηκαν σήμερα θα κάνουν το πρόβλημα επτά φορές χειρότερο την επόμενη φορά, άσχετα από τις επιπτώσεις που μπορούν να έχουν βραχυπρόθεσμα καταφέρνοντας να ανακόψουν την ελεύθερη πτώση.

Χωρίς δίχτυ ασφαλείας

Οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις έχουν μάθει ότι όσο πιο πολύ συμπεριφέρονται όπως όλοι οι άλλοι τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουν να διασωθούν από την κυβέρνηση την επόμενη φορά που θα πάνε λάθος τα πράγματα. Αν πράγματι επιθυμούμε να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις μιας μελλοντικής οικονομικής θύελλας θα πρέπει να κάνουμε το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που κάνουμε τώρα. Θα πρέπει να καταργήσουμε τις ασφαλιστικές δικλίδες και τα δίχτυα ασφαλείας. Θα πρέπει να καταργήσουμε τα σχέδια διάσωσης και τα σχήματα εγγύησης των καταθέσεων έτσι ώστε να αναγκάσουμε τις τράπεζες να σκεφτούν πραγματικά τι ρίσκα μπορούν να αναλάβουν και τι κεφάλαια χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν αυτά το ρίσκο. Θα πρέπει να αφαιρέσουμε την επίσημη αναγνώριση από τις εταιρείες εξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας, έτσι ώστε οι επενδυτές να πρέπει να σκέφτονται μόνοι τους πού να τοποθετήσουν τα χρήματά τους. Θα πρέπει συστηματικά να θέσουμε ένα τέλος στην προστασία και στις εγγυήσεις που δίνουν οι κρατικές αρχές στους αποταμιευτές και επενδυτές έτσι ώστε να αφήσουμε χώρο για τη δική τους κρίση και ευθύνη».

Πάνω από όλα θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι η χρεοκοπία είναι βασικό στοιχείο της λειτουργίας συστήματος. «Ο καπιταλισμός χωρίς τη χρεοκοπία είναι σαν τον χριστιανισμό χωρίς την κόλαση -χάνει τη δυνατότητα να κάνει τους ανθρώπους να είναι σώφρονες και να ακούνε τους φόβους τους. Η μοναδική υποχρέωση του κράτους προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που χρεοκοπούν είναι να τους ευχηθεί καλή τύχη!».

Ο Γκρούεφσκι της Αθήνας και ο Σαμαράς των Σκοπίων – του Τάκη Μίχα – News Time

 18 Νοε, 15:43

Σχετικά άρθρα:

9 Νοε Την απόφαση το 1992 για το Σκοπιανό την πήραν άλλοι, αφού απέπεμψαν εμένα – Σαμαράς στα «Νέα»

10 Νοε Σε τι πιστεύει ο Αντώνης Σαμαράς

5 Νοε ΝΔ: Και το Μακεδονικό στο κάδρο της αντιπαράθεσης

Ο Τάκης Μίχας αρθρογραφεί σε ελληνικά και διεθνή έντυπα. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ανίερη Συμμαχία: η Ελλάδα και η Σερβία του Μιλόσεβιτς».

 

Η αλήθεια μιας πρότασης, πολλές φορές, δεν εξαρτάται τόσο από το αν ανταποκρίνεται σε μια εξωτερική πραγματικότητα, αλλά από τις συνέπειές της. Ο λόγος π.χ. για τον οποίο θεωρούμε σωστή την πρόταση ότι «για τη λοίμωξη ευθύνονται τα μικρόβια και όχι οι μάγισσες», δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν μάγισσες -κάτι το οποίο δεν μπορούμε να αποδείξουμε. Πιστεύουμε στην ορθότητα της παραπάνω πρότασης επειδή γνωρίζουμε ότι αν πάρουμε αντιβιοτικά θα γίνουμε καλά, ενώ αν κάνουμε ξόρκια η κατάστασή μας, μάλλον, θα χειροτερεύσει.

 

 Όταν, λοιπόν, κανείς εξετάζει την πολιτική του Αντώνη Σαμαρά για το Μακεδονικό, δεν πρέπει να θέτει τόσο το ερώτημα αν είναι σωστό ή λάθος ότι η «Μακεδονία είναι μόνο ελληνική», αλλά επίσης, ποιες συνέπειες είχε αυτή η άποψη. Και ενώ μπορεί να διαφωνούμε μεταξύ μας για την ορθότητα της πρότασης, είναι δύσκολο να διαφωνήσουμε ότι είχε καταστροφικές επιπτώσεις.128 κράτη αναγνώρισαν τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, μεταξύ των οποίων, η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Κίνα –ακόμα και η Σερβία! Ακόμα και ο πιο ακραίος Έλληνας εθνικιστής θα πρέπει να παραδεχθεί -αν είναι καλόπιστος- ότι η πολιτική Σαμαρά είχε καταστροφικές επιπτώσεις για τις ελληνικές θέσεις στη διεθνή κοινότητα.

 Όποιος τότε είχε, έστω και μια μίνιμουμ αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος, θα μπορούσε να είχε εύκολα προβλέψει τις συνέπειες των απόψεων του κ. Σαμαρά. Ένας λόγος για τον οποίο δεν περνούσαν οι ελληνικές θέσεις, οφειλόταν στη γενικότερη καχυποψία με την οποία αντιμετωπιζόταν η Αθήνα, λόγω των στενών σχέσεων με το καθεστώς Μιλόσεβιτς. Ένας άλλος λόγος ήταν ότι η προσπάθεια της Ελλάδας να κάνει μια χώρα να αλλάξει το όνομά της, έθετε σε άμεσο κίνδυνο την έννοια της «εθνικής κυριαρχίας», πάνω στην οποία θεμελιώνεται κάθε κράτος. Ένας τρίτος λόγος ήταν ότι, στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας, η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» είχε κατοχυρωθεί ως μια υπαρκτή οντότητα από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, και κανείς δεν έβλεπε το λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Επίσης, κανείς δεν πίστευε ότι αυτό το μικροσκοπικό και οικονομικά εξαθλιωμένο κράτος, θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για την Ελλάδα, μια χώρα με τις, ίσως μεγαλύτερες στρατιωτικές δαπάνες στον κόσμο.

 Όμως, προσωπικά πιστεύω, ότι στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, το πιο αδύναμο στοιχείο της ελληνικής επιχειρηματολογίας ήταν η προσπάθεια να θεμελιωθεί η αποκλειστική ελληνικότητα της Μακεδονίας σε ένα αφήγημα αδιάσπαστης συνέχειας «διαμέσου των αιώνων» της Κλασσικής Αρχαιότητας/Μακεδονίας με τη σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα. Αυτό το επιχείρημα , με τις παραδηλώσεις της «εθνικής καθαρότητας» που συνεπάγετο, ξυπνούσε στους Ευρωπαίους τους χειρότερους εφιάλτες του παρελθόντος. Να σημειωθεί εδώ ότι η άποψη την οποία προέβαλαν τότε τα Σκοπια, δεν συγκρουόταν με την ελληνική επιχειρηματολογία, απλά την παρέκαμπτε. Εκείνη την εποχή, το εθνικό αφήγημα των γειτόνων αναζητούσε τη γένεσή τους -όχι τόσο στην Κλασσική Αρχαιότητα, όσο  στην περίοδο της κατάρρευσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Για τον Γκλιγκόρωφ και τους ινστρούκτορες του κύκλου του η (σλαβική) Μακεδονία ήταν ένα «νέο» έθνος -και γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είχε καμία αντίρρηση στην ονομασία «Νέα Μακεδονία».

 Τα χρόνια πέρασαν και στην πορεία συνέβησαν δυο πολύ σημαντικά γεγονότα που έμελλαν να αλλάξουν την κατάσταση άρδην υπέρ της Ελλάδας. Το πρώτο σημαντικό γεγονός είναι ότι το ελληνικό ΥΠΕΞ, ακολουθώντας και αυτό τους κανόνες της δαρβινικής εξέλιξης, έγινε ευφυέστερο. Έτσι, αφενός εγκατέλειψε τα περί «διαμέσου των αιώνων» επιχειρήματα, υποκαθιστώντας τα με επιχειρήματα γεωστρατηγικής φύσης. Αφετέρου, εγκατέλειψε τη θέση της αποκλειστικής ελληνικότητας της Μακεδονίας, αποδεχόμενο τώρα την ιδέα της «σύνθετης ονομασίας».

 Αλλά το πιο σημαντικό, ίσως, γεγονός που ωφέλησε περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο τις ελληνικές θέσεις, ήταν η άνοδος στην εξουσία του πνευματικού σωσία του κ. Σαμαρά, δηλαδή του Νικολάι Γκρούεφσκι. Ο οποίος, αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία και προτού ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις, έβαλε μπροστά να εφαρμόσει «πολιτική Σαμαρά», δηλαδή, να κατοχυρώσει τη «μακεδονικότητα» της επικράτειάς του, συνδέοντάς την με μια «διαμέσου των αιώνων» πολιτισμική, εθνική και γλωσσική συγγένεια με την Κλασσική Αρχαιότητα. Και άρχισαν οι μετονομασίες αεροδρομίων  και αυτοκινητοδρόμων, η ανέγερση ανδριάντων των Μακεδόνων Βασιλέων, η αδρή χρηματοδότηση των αρχαιολόγων και οι εκδόσεις «Επιστημονικών Εγχειριδίων» –μέτρων που είχαν ένα και μόνο σκοπό: την «τεκμηρίωση» της ιστορικής συνέχειας.

Όπως ήταν φυσικό και προβλεπόμενο, οι Δυτικοί αντέδρασαν στην πολιτική Γκρούεφσκι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο είχαν αντιδράσει πριν από είκοσι έτη, στην ίδια και απαράλλαχτη πολιτική Σαμαρά: Έκλεισαν τα αυτιά τους και όσο πιο πολύ ο Γκρούεφσκι φωνάζει για συνέχεια «διαμέσου των αιώνων», τόσο πιο πολύ τα κλείνουν. Με αποτέλεσμα, σήμερα να μην είναι η Αθήνα στο επίκεντρο των διεθνών πιέσεων, αλλά τα Σκόπια. Όμως -θα παρατηρήσει ο καλόπιστος αναγνώστης- ακόμα και αν τα δεχθούμε όλα αυτά, αν δηλαδή δεχθούμε ότι η πολιτική Σαμαρά είχε τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις για την Ελλάδα, με αυτές που έχει η πανομοιότυπη πολιτική Γκρούεφσκι σήμερα για την ΠΓΔΜ, δεν είμαστε άδικοι να επικεντρώνουμε την κριτική μας μόνο στον πρώην υπουργό Εξωτερικών, και όχι και στην άλλη διεκδικήτρια του θρόνου;

 Δεν συμμετείχε, άραγε, και η κ. Μπακογιάννη στα μαζικά συλλαλητήρια που είχαν ως κεντρικό σύνθημα «Η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική»; Είχε ποτέ της κάνει -έστω και μια δήλωση στήριξης των ελάχιστων διανοούμενων και δημοσιογράφων- που ρισκάροντας την επαγγελματική τους καριέρα, και ενίοτε τη φυσική τους ακεραιότητα, τόνιζαν από τότε τα αδιέξοδα της ελληνικής πολιτικής; Είχε ποτέ της σκεφθεί να εκφράσει δημόσια, μια έστω αμυδρή υποψία ότι ο Μιλόσεβιτς, ίσως να μην ήταν τελικά ο πιο πεφωτισμένος ηγέτης στην ιστορία της ανθρωπότητας; Όχι. Τίποτα από αυτά δεν έπραξε η κ. Μπακογιάννη.

 Όμως, υπάρχει πάντοτε μια ουσιαστική διάκριση μεταξύ αυτών που διαμορφώνουν μια πολιτική και αυτών που απλώς την αποδέχονται. Η κ. Μπακογιάννη έχει το ελαφρυντικό ότι ανήκει στη δεύτερη κατηγορία -κάτι που, ασφαλώς, δεν ισχύει για τον κ. Σαμαρά.

Από το μπλατ στο μπαξίσι – του Τάκη Μίχα – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

16/11/2009

Υπεύθυνος: Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ (www.takmichas.wordpress.com)

Πρόσφατα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα -με αφορμή την επέτειο 20 ετών από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου- η συζήτηση σχετικά με τις συγκλονιστικές αλλαγές που συντελέσθηκαν τα τελευταία έτη στις χώρες του τ. υπαρκτού σοσιαλισμού.

Το μπλατ σταδιακά εξαφανίστηκε δίνοντας τη θέση του στη χρηματική δωροδοκία -στο γνωστό και από τη χώρα μας μπαξίσι, φακελάκι, δωράκι ή όπως αλλιώς ονομάζεται Ενα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα αφορά την αλλαγή στη φύση της διαφθοράς και τις επιπτώσεις που έχει στο κοινωνικό σύστημα. Πρόκειται συγκεκριμένα για τη μετάβαση από ένα σύστημα όπου η διαφθορά έπαιρνε κυρίως τη μορφή της «ανταλλαγής εξυπηρετήσεων» σε ένα σύστημα όπου παίρνει τη μορφή της καταβολής χρηματικών πληρωμών.

Στη Σοβιετική Ενωση η κυρίαρχη μορφή διαφθοράς έπαιρνε τη μορφή του μπλατ (ανάλογα φαινόμενα με διαφορετικές ονομασίες υπήρχαν σε όλες τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού). Το «μπλατ» αναφέρεται σε δίκτυα προσωπικών διασυνδέσεων και άτυπων επαφών, τα οποία διαμόρφωνε ο πολίτης στην προσπάθειά του να αποκτήσει τα αγαθά στα οποία υπήρχε χρόνια έλλειψη στις σοσιαλιστικές χώρες (δηλαδή όλα τα αγαθά). Το μπλατ ήταν ο πιο διαδεδομένος θεσμός στην ΕΣΣΔ. Αν δεν συμμετείχε κάποιος, εθεωρείτο ακοινώνητος. Το μπλατ αντιπροσώπευε κυρίως μια ανταλλαγή εξυπηρετήσεων. Πρόκειται για ένα είδος μη χρηματικής ανταλλαγής, που βασίζεται σε χάρες που έκανε ο ένας στον άλλο. Ο Α έκανε μια χάρη στον Β, που με τη σειρά του έκανε μια χάρη στον Γ, που με τη σειρά του έκανε χάρη στον Α. Αυτό που ήταν καθοριστικό ήταν ότι οι συναλλαγές στο μπλατ καλύπτονταν από τη ρητορική τής «φιλίας». Ο καθένας ζητούσε μια «φιλική» διευκόλυνση.

Χρηματική δωροδοκία

Ομως φυσικά, και παρά την απουσία χρήματος, το μπλατ αντιπροσώπευε μια μορφή διαφθοράς στον βαθμό που συνεπαγόταν ότι διάφοροι αξιωματούχοι χρησιμοποιούσαν τη δημόσια θέση τους προκειμένου να ευνοήσουν το δίκτυό τους.

Η κατάρρευση του σοσιαλισμού και της οικονομίας των ελλείψεων και η εμφάνιση πραγματικού χρήματος, άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού. Το μπλατ σταδιακά εξαφανίστηκε δίνοντας τη θέση του στη χρηματική δωροδοκία -στο γνωστό και από τη χώρα μας μπαξίσι, φακελάκι, δωράκι ή όπως αλλιώς ονομάζεται.

Ομως, αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι ότι, όπως δείχνουν όλες οι έρευνες, το μπλατ ήταν πιο αποδεκτό μεταξύ του πληθυσμού σε σχέση με τη σημερινή χρηματική διαφθορά. Αυτό οφείλεται κυρίως στις διαφορετικές κοινωνικές επιπτώσεις των συστημάτων. Το μπλατ είχε έναν εξισωτικό χαρακτήρα, κάτι το οποίο δεν συμβαίνει όταν η διαφθορά παίρνει τη μορφή καταβολής πληρωμών.

Το μπλατ καταργούσε την κοινωνική απόσταση μεταξύ του απλού ανθρώπου και της ελίτ, μεταξύ του απλού πολίτη και του αξιωματούχου του κομμουνιστικού κόμματος. Στις κομμουνιστικές κοινωνίες η κοινωνική ισχύς κάποιου δεν εξαρτάτο μόνο από τη θέση του στην κομματική ιεραρχία, αλλά και από τη δυνατότητα πρόσβασής του σε αγαθά, που ήσαν όλα δυσεύρετα. Αυτό είχε αποτέλεσμα ότι το μπλατ υποχρέωνε τις πολιτικές ελίτ να έχουν επαφή με τους απλούς ανθρώπους. Ο κομισάριος έπρεπε να έχει φιλία με τον μανάβη της γειτονιάς για να του βρει φρέσκα φρούτα ή τον τοπικό βιβλιοπώλη για να του βρει ένα απαγορευμένο βιβλίο. Αυτή ήταν μια υποχρέωση την οποία δεν μπορούσε να αποφύγει κανείς, γιατί ήταν επιβεβλημένη από την οικονομία των ελλείψεων.

«Πριν από είκοσι έτη», γράφει ο Βούλγαρος μελετητής του φαινομένου Ivan Krastev, «ακόμα και ένα μέλος της πολιτικής ελίτ θα έπρεπε να είχε φίλο τον μανάβη της γειτονιάς αν ήθελε να τρώει φρέσκα φρούτα. Θα έπρεπε να ανταποδώσει κάνοντας μια εξυπηρέτηση αν του τη ζητούσε ο μανάβης. Στον διεστραμμένο κόσμο της οικονομίας των ελλείψεων, ο μανάβης αποφάσιζε ποιος θα πάρει τι. Ηταν αδύναμος και πανίσχυρος ταυτόχρονα. Η διαφθορά ταυτόχρονα διέβρωνε και συντηρούσε τον κομμουνισμό, αναδιανέμοντας όχι απλώς τα αγαθά, αλλά και την εξουσία. Η ανταλλαγή εξυπηρετήσεων άθελά της έδινε δύναμη στους αδύναμους».

Η «αδύναμη» κάλπη

Ολα αυτά άλλαξαν ριζικά με την εμφάνιση της οικονομίας της αγοράς:

«Ετσι, ενώ ο μανάβης κέρδιζε από τη διαφθορά του κομμουνιστικού συστήματος, τώρα έγινε το θύμα της μετακομμουνιστικής διαφθοράς. Απέκτησε την ελευθερία να ταξιδεύει, να ψηφίζει, να καταναλώνει. Ομως έχασε την περιορισμένη επιρροή που είχε στα μέλη της πολιτικής ελίτ. Η δύναμη της κάλπης είναι πιο αφηρημένη σε σχέση με την πραγματική δύναμη, την οποία αποκτούσε από τις διασυνδέσεις του. Σήμερα κανένας δεν έχει ανάγκη να γίνει φίλος του μανάβη για να αποκτήσει φρέσκα φρούτα. Ούτε αυτός μπορεί να ζητήσει εξυπηρέτηση από τους πανίσχυρους πελάτες του».

• Εκτύπωση σελίδας

Αποστολή με Email Διάδοση στο Google Διάδοση στο del.icio.us

Αποκωδικοποιώντας το DNA της Νέας Δημοκρατίας – του Τάκη Μίχα – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=100687

11/11/2009

Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ

Ερώτημα: Αν ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος είχε επανακάμψει στη Ν.Δ., θα είχε φτάσει στο σημείο να είναι σήμερα υποψήφιος αρχηγός του κόμματος;

Ακόμα: Αν υποθέσουμε ότι ήταν υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος, θα αντιμετωπιζόταν από τη «βάση» με την ίδια ευλαβική σιγή για την «αποστασία» του με αυτή που αντιμετωπίζεται ο Αντώνης Σαμαράς σήμερα; Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι προφανώς ένα βροντερό «όχι». Ομως, τόσο τα ερωτήματα όσο και οι απαντήσεις μάς οδηγούν κατευθείαν στα άδυτα του DNA του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως αυτό διαμορφώθηκε από τις ηγεσίες Εβερτ και Καραμανλή.

Οι πρόσφατοι πολιτικοί βίοι των κ. Ανδριανόπουλου και Σαμαρά έχουν κοινά σημεία. Και οι δυο «αποστάτησαν» από τη Ν.Δ. για ιδεολογικούς λόγους. Ο πρώτος επειδή έκρινε ότι η Ν.Δ. δεν ήταν (αρκετά) φιλελεύθερη, ο δεύτερος επειδή δεν ήταν (αρκετά) εθνικιστική. Ο κ. Ανδριανόπουλος συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ, επειδή θεωρούσε ότι ο σοσιαλδημοκρατικός διεθνισμός του Γ. Παπανδρέου ήταν πλησιέστερα στον δικό του φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό απ’ ό,τι η «λαϊκή Δεξιά» του κ. Καραμανλή. Ο κ. Σαμαράς, από την πλευρά του, ανέτρεψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, επειδή έκρινε ότι η Ελλάδα είχε το μονοπώλιο στο όνομα «Μακεδονία» και ότι οποιαδήποτε υποχώρηση σε αυτό το σημείο ισοδυναμούσε με προδοσία.

Τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος διατηρούν τις απόψεις τους. Ομως, ενώ ο δεύτερος γίνεται δεκτός μετά βαΐων και κλάδων στη Ν.Δ., χωρίς σχεδόν κανείς να αναφέρεται στην «αποστασία» του, αντίθετα, η «αποστασία» του πρώτου εξακολουθεί να προκαλεί αντιδράσεις και αρνητικά σχόλια. Πού οφείλεται αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση των δύο πολιτικών; Οχι ασφαλώς στην πράξη της «αποστασίας», την οποία αμφότεροι διέπραξαν, αλλά στις ιδέες τις οποίες εκφράζουν. Ο κ. Σαμαράς εκπροσωπεί τον εθνικισμό, που είναι η κρατούσα αντίληψη στη Ν.Δ., ενώ, αντίθετα, ο κ. Ανδριανόπουλος εκπροσωπεί έναν διεθνισμό που θεωρείται από τη «βάση» ξενόφερτος και επικίνδυνος.

Ομως, θα αντιπαρατηρήσει κανείς, το γεγονός ότι η Ντόρα Μπακογιάννη διεκδικεί με πιθανότητες την ηγεσία της Ν.Δ., δεν αναιρεί την παραπάνω συλλογιστική; Οχι, δεν την αναιρεί.

Αυτό το οποίο είναι αξιοσημείωτο, είναι ότι η κ. Μπακογιάννη ποτέ δεν προσπάθησε να προκαλέσει μια συζήτηση ουσίας σχετικά με τις απόψεις, την πολιτική και την κοσμοφιλοσοφία του αντιπάλου της (και κατ’ επέκταση τις δικές της). Ποτέ της δεν έθεσε σε ντιμπέιτ τις οπωσδήποτε συζητήσιμες γεωστρατηγικές απόψεις του κ. Σαμαρά, τον τρόπο με τον οποίο ο τελευταίος προσδιορίζει το «εθνικό συμφέρον» της χώρας, καθώς και την ευκολία με την οποία χαρακτήριζε ως «μειονότητες» όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Αντίθετα, οι παρεμβάσεις της αφορούν σχεδόν αποκλειστικά διαδικαστικά θέματα, ποτέ θέματα ουσίας. Η σιωπή της κ. Μπακογιάννη σε αυτά τα θέματα είναι αρκετά εύγλωττη. Γνωρίζει ότι το μοναδικό «αφήγημα» που συνδέει τη Ν.Δ. είναι ο «ποπ» εθνικισμός. Τίποτα άλλο. Ούτε η φιλοσοφία της ελευθερίας ούτε τα ατομικά δικαιώματα ούτε το κράτος δικαίου. Προτιμά, λοιπόν, την εύκολη λύση, δηλαδή να παίξει μέσα στο κρατούν στο κόμμα πλαίσιο ιδεών, αντί να προσπαθήσει να το αμφισβητήσει. Ετσι, έχουμε το πρωτοφανές για ένα ευρωπαϊκό κόμμα θέαμα, οι υποψήφιοι για την ηγεσία να μη διασταυρώνουν ποτέ τα ξίφη τους για θέματα πολιτικής και ιδεολογίας. Ακόμα και στα συνέδρια του Κ.Κ. Κίνας, υπάρχει περισσότερη πολιτική αντιπαράθεση! Αν η κ. Μπακογιάννη τελικά επικρατήσει, αυτό δεν θα συμβεί επειδή προσέφερε ένα εναλλακτικό αφήγημα σε αυτό που προβάλλει ο κ. Σαμαράς. Θα επικρατήσει απλώς και μόνον επειδή θα έχει πείσει τη «βάση» ότι υπό την ηγεσία της η Ν.Δ. έχει μεγαλύτερες πιθανότητες ανάκτησης της εξουσίας.

Για να συνοψίσω: Οταν η Νέα Δημοκρατία φοράει τα ρούχα της δουλειάς, ονομάζεται «Καραμανλής-Εβερτ» και όταν φοράει τα γιορτινά της, ονομάζεται «Σαμαράς-Ψωμιάδης». Αυτά είναι τα δυο φαινότυπα του γονιδιώματός της και οποιοσδήποτε ηγέτης και αν εκλεγεί -συμεριλαμβανομένης και της κ. Μπακογιάννη- θα υποταχθεί νομοτελειακά στο αδυσώπητο αυτό γενετικό πρόσταγμα. (www.takmich.wordpress.com)